Medya: Sulli
Gözlerini açmak istedi ama bu kadar basit bir şey için bile gücü yoktu. Göğsünde hissettiği acıyı umursamadı ve doğrulmaya çalıştı ama daha büyük bir acı ile olduğu yerde kaldı. Derin bir nefes alırken "Cennet daha güzel kokuyor olmalıydı" diye düşündü. Güçlükle ağzını açtı:
"Ji...min."
Sesi düşündüğünden çok daha az çıkmıştı. Cevap gecikmedi.
"Buradayım. Bekle beni, haber verip geleceğim. "
Ama bu duymayı beklediği ses değildi. Bu onun sesi değildi. Sulli'nin sesiydi. Onun cennette ne işi vardı? Yavaşça gözlerini açtı. O an, anladı . Hayal kırıklığı ve acıyı iliklerine kadar hissetti. Ölmemişti. Hastanedeydi. "Aptal," diye düşündü. "Ölmeyi bile beceremiyorsun." Gözleri yaşlarla doluydu ve hiç olmadığı kadar yorgundu. Uyumak istiyordu. Gözlerini kapadığında, tutmak için uğraştığı yaşlar yanaklarından süzüldü. Uyumadan önce birilerinin odaya girdiğini duydu.
Gözlerini açtığında canı bir önceki güne göre daha az acıyordu. Manevi olarak acıyan tarafıysa son nefesini verene dek acımaya devam edecek gibiydi. Gözyaşları akıyordu tekrar.
Bom'un titreyen elleri sayesinde kurşun kalbine isabet etmemişti. Ameliyatı başarılı geçmişti ne yazık ki ve iki günlük bir uyku çekmişti. Uyanık geçirdiği beş günden sonra tekrar akıl hastanesine dönmesi gerekti. O aptal yere gitmeyi istemiyordu, oradan nefret ediyordu. Sadece sevgilisinin yanına gitmek istemiş ama onu da becerememişti.
Sulli'nin onu teselli etmek için kurduğu cümleler bir anlam ifade etmiyor olsa da Kook iyi geliyormuş gibi davranıyordu çünkü onu üzmek istemiyordu. Zor zamanlarda kendisine ve Jimin'e destek olan tek kişi Sulli olmuştu, o Jimin'in ablasıydı ancak ona da tıpkı öz kardeşi gibi davranmış, Kook'da onu öz ablasından farksız görmüştü.
Hastaneye döneceği gün Sulli'ye veda etti.
"Teşekkür ederim, abla. Yanımda kaldın ve hiç şikayet etmedin. Görüşürüz. "
"Bir daha asla böyle bir şeye kalkışma, anladın mı?" Ellerini JungKook'un yanaklarına koydu. "Görüşürüz." Ve gitti. Kookie de o aptal arabaya binip hastaneye döndü.
