Διπρόσωπη Απειλή

Επιλογος

Η μοίρα κάθε ανθρώπου από την στιγμή που θα γεννηθεί είναι να πεθάνει. Είναι γραμμένο στα χαρτιά της μοίρας. Ο θάνατος άλλοτε θα είναι βίαιος και άλλοτε φυσικός. Θα είναι ένα ξαφνικό ταξίδι , χωρίς αποσκευές. Να ταξίδι χωρίς επιστροφή. Αφήνοντας πίσω, ανθρώπους που σε αγάπησαν και που αγάπησες , κάνοντας τους να πονέσουν. Άλλα θα σε συγχωρέσουν , γιατί ακόμη και τότε σε αγαπάνε και σε έχουν στις καρδιές τους σαν μια γλυκιά ανάμνηση.

Ένα Χρόνο Μετά

20.02.2020

Ο καιρός γκρίζος και συννεφιασμένος.

Μικρές παγωμένες νυφάδες χιονιού αρχίζουν και πέφτουν στο παγωμένο έδαφος. Καθόταν εκεί και κοιτούσε το μνήμα με τα χαραγμένα χρυσά γράμματα.

" Δεν το πιστεύω πως πέρασε ένας χρόνος. Ενας χρόνος από τότε που άκουσα για τελευταία φορά την φωνή σου, από τότε που μπόρεσα να σε φιλήσω για τελευταια φορά. Ήσουν πάντα εκεί με κάθε τρόπο στα εύκολα και στα δύσκολα. Πόνεσες, έκλαψες μα πάνω απ όλα με αγάπησες. Άλλα όχι, έπρεπε να φύγεις, να με αφήσεις. Θυσίασες την ζωή σου, χωρίς να υπολογίσεις τίποτα και κανέναν. Και τώρα τι; Είσαι εκεί, σε καλύπτει το παγωμένο χώμα της γης και κάνεις δεν σε ακούει. Ούτε καν εγώ. Ξέρεις κάτι, τόσο καιρό σε μισούσα που με άφησες άλλα μάντεψε σε συγχωρώ." .

Έσφιξε τα μάτια και ένα δάκρυ κατάφερε να δραπετεύσει από τους μαύρους βολβούς. Έπειτα έσκυψε και ακούμπησε ένα κόκκινο τριαντάφυλλο πάνω στην παγωμένη μαρμάρινη πλάκα. Σηκώθηκε και το κοίταξε. Το βλέμμα κινήθηκε προς την φωτογραφία, χαμογελούσε. "Δεν υπάρχουν <αντίο> , μονάχα <θα τα ξαναπούμε>" είπε.

"Πάμε" ακούστηκε η φωνή του Κρις, τον κοίταξε και κούνησε το κεφάλι καταφατικά. Έκαναν μεταβολή και προχώρησαν προς την έξοδο του νεκροταφείου της πολύς. Μπήκαν προσεκτικά στο μαύρο αυτοκίνητο και ακολούθησαν τους γκρίζους παγωμένους δρόμους της πολύς.

" Ιζαμπελα, όλα τελείωσαν, ο Ιαν θα υπάρχει πάντα στις καρδιές μας" της είπε ο Κρις και της έπιασε το χέρι, χαϊδεύοντας το γλυκά. "Το ξέρω" είπε και του χαμογέλασε γλυκά.

Πέντε μήνες αργότερα

22.06.2020

Ναυτιλιακή Εταιρία Ρομπερσον

Ηταν σκυμμένη πάνω από ένα σωρό έγγραφα που χρειαζόντουσαν την υπογραφή της, το χτύπημα της πόρτας δεν την έκανε να διακόψει την δουλειά της "Περάστε" φώναξε και άκουσε την πόρτα να ανοίγει. Ένα ξαφνικό ρίγος την διαπέρασε και σήκωσε αργά το κεφάλι της. Ήταν αδύνατον. Ήταν αυτός. Είχε να τον δει τουλάχιστον ενάμιση χρόνο. Τον κοίταξε φαινόταν αλλαγμένος ,άλλα παρόλα αυτά παρέμενε τρομαχτικά ωραίος. Είχε ακόμα αυτό το παγωμένο , έντονο βλέμμα.