The First Time

Part 2/2

Jameson

Dearest Love,

Hi Baby! It's been six years since I said yes, can you believe it? We're still here! I wonder where your greatest love came from at hanggang ngayon ay natitiis mo parin ang ugali ko? Love, this day I promised to make you happy. Thank you for being my rock and my everything. Kung bibigyan man ako ng chance na pumili ulit ng mamahalin, siyempre ikaw at ikaw parin ang pipiliin ko... Ikaw lang Jameson! I hope you like the video... I will love you forever Jameson Villafuerte!

Love,

Fiersha

Laman ng sulat na Iniabot sa'kin ni Farah kasama ang isang cellphone bago tuluyang nagpaalam sa'kin at kay Mama.

Matagal ko 'yong tinitigan. My hands were still shaking as I tried to close it. The letter I read for the very first time after three months.

My tears began to fell. Her writing... Dinama ko ang sulat niya sa puting papel na hawak ko. I close my eyes imaging it's her that I touch.

I missed it all.

I missed her.

Fiersha died because of me. She died instantly after we hit another car and it's all my fault. I'm so stupid, hindi ako nakinig sa mga sinabi niya. Naging pabaya ako. Hindi ko nakita ang pulang stop light. Hindi ako huminto. Hindi ako naging maingat.

I killed her. I probably did!

Walang wala ang galit na nararamdaman ko ngayon kaysa sa galit ko noong sinabi niya sa'king gusto na niyang maghiwalay kami.

"Hi baby! Happy Six years of love! I'm here with Leonne and Gatha. They're helping me to set up the restaurant for our family dinner later!"

Ipinakita niya ang kabuuan ng restaurant. Long tables and other good stuff was being set up by four guys at the background.

"But first, bago 'yon I need to do a prank. Please forgive me baby! Gusto ko lang isurprise ka. I'm sorry, kinakabahan ako baby. Sana magalit ka para pag dating natin dito sa restaurant, umiyak ka... Mahal na mahal na mahal kita Jameson! I love you my love!"

She winked and blow kisses at the camera. Pagkatapos ng mga preparations ay ang slide shows ng mga pictures and videos naming magkasama sa loob ng anim na taon.

Her smile, gabi gabi kong hinihiling na sana dalawin niya ako kahit sa panaginip man lang.

I missed her bubbly personality. Her quirky laugh, her brown expressive eyes. I missed everything about her.

"I missed you Fiersha... I'm sorry... I love you..." I said at the back of my head while looking at her grave stone.

"I'm sorry for being mad. I'm so mad at myself for so long... I can't forgive myself for killing you. I'm sorry... I'm sorry..."

Sa halos araw araw ay hindi ako pumalya sa pagbisita sa kan'ya. Sa bawat araw na 'yon ay tanging hiling ko na sana kaya kong ibalik ang oras. Yung oras na sana, hindi ako naging pabaya.

O kahit yung oras na kasama lamang siya. Sa pagkawala niya, para niya narin akong isinama sa kamatayan.

Why her? Pwede namang ako nalang ang nawala. Pero naniniwala akong may rason ang lahat ng ito. Sabi nila, lahat ng mga nangyayari ay may rason. Hindi mo man malalaman ngayon, but eventually in the future I know I will understand why this all happened.

Sa ngayon wala akong ibang gustong gawin kun'di ang pagbigyan ang sarili ko. Pagbigyang hilumin at patawarin ito.

"Help me forgive myself Fiersha..." Bulong ko kasabay ng pagpatak ng mga luha sa mga mata ko.

The End.