မနက္မိုးလင္းစ ေရာင္နီေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးေတြ
ထြက္လာခ်ိန္မွာ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုးမွာ
ျပန္႔လြင့္လာတဲ့ ပုေလြသံ ခပ္ေဆြးေဆြးေလးနဲ႔အတူ ေက်ာက္ေဆာင္တစ္ခုမွာ ထိုင္ၿပီး ပုေလြမႈတ္ေနတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္လည္း ရိွေနခဲ့သည္။
ေဟမန္ေနွာင္းလို႔ ေနြၪီးေလးကူးခဲ့ၿပီ၊
ေဆာင္းရဲ့ သေကၤတျဖစ္တဲ့ ႏွင္းပြင့္ေလး
ေတြကလည္း ခပ္ေနြးေနြး ေနေရာင္ေလးေၾကာင့္ ရုပ္လံုးေပ်ာက္လို႔ တစ္စက္စက္နဲ႔ အရည္ေပ်ာၠုန္ၾကၿပီ၊
ပိေတာက္ဖူးေလးေတြ အစီအရီထြက္လာေတာ့ ဥၾသရဲ့ ခပ္ေဆြးေဆြး တမ္းတသံေတြကလည္း ေတာေတာင္ၾကား ျပန္႔လြင့္လာေလသည္။
ေနြေလးက ေနြးေထြးေစတယ္လို႔ လူေတြေျပာၾကတယ္ ဒါေပမဲ့ ေနြကပဲ လြမ္းဆြတ္တမ္းတေနေစျပန္တယ္။
ခင္မ်ားေလးတို႔ေကာ ေနြရဲ့ အခ်ိဳပြဲကို သံုးေဆာင္တတ္သူလား?
မဟုတ္ရင္ ေနြရဲ့ အဆိပ္ကို ယစၼူးတတ္သူလား?။
"သခင္ေလး!! သခင္ေလး!!!"
ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ေတာ့ သူ အေတြးေတြ ျဖန္႔က်က္လို႔ ေတာင္တန္းေလးရဲ့အလွနဲ႔ ေလေျပညင္းတို႔ရဲ့ အရသာကိုခံစားေနတုန္း ၾကားရတဲ့ ေခၚသံေၾကာင့္သူ႔ရဲ့ မ်က္ခံုးတန္းေလးက ရုတ္ခ်ည္းဆိုသလို တြန္႔သြားေလသည္။
"ဘာကိစၥရိွတာလည္း ျပာတိျပာယာနဲ႔ "
ေက်ာေပးအေနအထားနဲ႔ သူကိုေတာင္
လွည့္မၾကည့္ပဲ
အလိုမက်စြာ ထြက္ေပၚလာတဲ့ သခင္ရဲ့
အသံေၾကာင့္ ေကာင္ေလးခင္မ်ာ
ေခါင္းေလးငံု႔သြားေလသည္။
"ဟို သခင္ႀကီးက လာေခၚခိုင္းလို႔ဗ်"
ေကာင္ေလးစကားဆံုးေတာ့ သခင္ေလးဟာသူ႔ရဲ့ ဗူးသီးပုေလြေလးကို ကိုင္ၿပီး ေကာင္ေလးဖက္ကို မ်က္ႏွာမူလာေလသည္။
ၾကယ္ပြင့္ေတြလို ေတာက္ပတဲ့ မ်က္ဝန္းတစ္စံု၊ ေျဖာင့္တန္းေနတဲ့ ႏွာတံစင္းစင္းေလး၊ ေယာက္်ားသားပီသတဲ့ မ်က္ႏွာပိုင္ရွင္ သခင္ေလးဟာ ႏႈတ္ခမ္းပါးေအာက္မွာရိွတဲ့
မွဲ႔နက္ကေလးကေတာင္ သူ႔ရဲ့ ေခ်ာေမာမႈကို ပိုမိုေတာက္ပေစတဲ့ လူငယ္ခန္႔ေခ်ာေလးျဖစ္သည္။
