•𝐜𝐡𝐚𝐩𝐭𝐞𝐫 𝐨𝐧𝐞
deafening orchestra of survival
•🎧 raleigh ritchie BLOODSPORT
•
RÜZGÂRIN hızına meydan okur gibi koşuyor adeta küçük tilki. Bedeninde depolayabildiği en küçük enerji zerreciğini dahi bacaklarına yüklemiş gibi resmen depar üstüne depar atıyor. Gözü hiçbir şeyi görmez durumda.
Göz gözü görmüyor çünkü göğün ışıkları çoktan kapanmış, her yer puslu bir gri renge boyalı. Kara bulutlar adeta el ele, göz göze. Sanki sözleşmişler, ağlamamak için kendilerini tutuyorlar gibi; şiştikçe şişmişler fakat her an salabilirler gözyaşlarını.
Orman, cehennemin kapısına kalan son dönemeç. Şeytanın teni gibi kıpkırmızı değil etraf. Aksine, her yer o kadar karanlık ki, renklerin var olduğu bir dünyayı hayal etmek imkansız gibi.
Tilkinin küçük kalbi, damarlarına pompalanan adrenalinin de etkisiyle bedenini terk etmek istercesine çarpıyorken kulaklarına dolan mermi sesleriyle korkudan birkaç kez hafifçe sarsılıyor ancak kendini hemen toparlıyor. Koşmayı bir saniye dahi bırakmıyor. Ciğerleri patlayacak gibi, başı dönüyor. Ciğerlerine aldığı her nefes boğazında sıkışıp kalıyor gibi, resmen kendi aldığı solukta boğuluyor tilki.
O an vücudunu ele geçiren tek şey hayatta kalma içgüdüsü. Uzun birkaç adım daha. Kesik birkaç nefes. Ardından yükselen bağırma sesleri.
Duramaz. Durmamalı.
Durursa ölür. Durmamalı. Durursa ölür.
Ölmemeli. Ölmemeli. Ölmemeli.
Yüzüne ve kan içinde kalmış tüm hızıyla koşmakta olan bedenine çarpan çalı çırpı, onda en küçük bir acı hissiyâtı dahi uyandırmıyor. Kasları, tehlike çanları kulaklarında uğuldadığından beri kaskatı. Arkasına dahi bakamıyor. Şu an tam olarak nerede, nereye doğru koşuyor... Tilki bilmiyor.
Vücudunun birkaç yerinden vurulduğunun bile farkında değil. Kan kaybediyor. Başının dönmesi ve her saniye nefesini yitiriyormuş gibi hissetmesi, bundan ötürü. Ancak tilki bunların hiçbirini düşünemiyor. Yalnızca tehlikeyi gerisinde bırakmak için zihninde yeşermesine müsaade ettiği tek şey umudu.
Büyükçe bir ağaç kütüğünün üzerinden güç bela atlıyor ve ardında ne olduğunu göremese bile koyu yeşil renkli çalılıkların arasına hızla dalıveriyor. Birkaç yaprak gözüne batmak üzereyken hemen başını eğiyor. Tüm hızıyla ilerlemeyi sürdürürken sonunda çalılığı da aşıp ormanın derinliklerine doğru ilerlemeyi sürdürüyor.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
outrunning karma • lee felix
Fanfiction• omuzların titrek, güçsüz düşmüşsün belli. öyleyse tut beni kalbimden, sımsıkı tut ki ruhundan çekip alayım seni kaderin kana bularken benliğini. • [boyxgirl, werefox!felix, fantasy] başlangıç - 7/7/2020 bitiş - .