BÖLÜM=1__PART :2
# Kai bu mesafeye dayanabilecek tahamülü olmadığını anladı en sonunda. İnadını, gururunu bir kenara çekti ve telefonunu eline aldı.
Hızlı arama listesinin an başında olan ' Sevimli Ufaklık 'ı aradı. ( Herhangi bir cevap yok..)
__
# Kyung-soo mutfakta Jeo-min ile hazırlıklara başlamış, gayet keyiifli görünüyordu.
___
# Kai ısrarla aramaya devam ediyor ama bir yanıt alamıyordu. ( Beklediği gibi ona ulaşamıyor...) Öfkeyle kapadı.
" Yine aynı şeyi yaptı. Neden onun için bu kadar kolay? Neyim ben?! "
# İçinde beslediği öfke git-gide büyürken aynı zamanda da etkisini kaybediyordu..
Çaresiz ve umutsuz bir şekilde şömine önündeki koltuğuna oturdu. Gözlerinden akan gözyaşlarına engel olamıyor-olmak istemiyordu.
İçindeki kırgınlığı bir şekilde dışarı yansıtmalıydı. 'Her insan için ağlamak bunun en iyi yöntemi.'
__
Kyung-soo ve jeo-min diğer arkadaşları ile birlikte tüm hazırlıkları tamamladılar. Geriye bir tek yeni yıla girmek kalmıştı. Büyük heyecanla beklenen o an yaklaşıyordu.
Herkes eğlenmeye bakıyor, bir şeylerle ilgileniyordu.
# Kyung-soo içindeki eksikliği hissettiğinde, kalbinde bir şeylerin acı verdiğini anladı.
Telefonunu aldı. Kai'nin onu aradığını gördüğünde ister-istemez bir tebessüm oluştu yüzünde.
O koca gözleri parlıyordu..
# Bir an " saçmalama " diye düşünsede, hislerine yenik düştü ve kai'yi aradı...
# Yüzündeki büyük kırgınlıkla kapattı telefonu. Ona istediği anda ulaşamamak, O'nun için oldukça yıkıcıydı.
Kyung-soo dolan gözlerini tavana dikti, tutamamaktan korkuyordu. Eğer ağlarsa bu yükten kurtulacağını düşünüyordu. İstemiyordu.
__
Kai bunalımda hissediyordu.
# Kocaman yıl, O kadar anıya tanıklık etmiş onlara kocaman mutluluğu veren yıl şimdi böyle mi son buluyor?
Kabanını aldı ve hızla evden çıktı. Her adımı, her nefesi umut arıyor, gözleri etrafa umutla bakıyordu.
Belki bir ihtimal karşılaşırdı, gözlerinde kendini gördüğü, Sevimli Ufaklıklığıyla.
# Nefesleri daralıyor sanki engelleniyordu. Adımları ağırlaşıyordu, dar sokaklar onu boğuyordu. Tutunmaya çalıştı kaygan duvarlar onu zorluyordu.
# Koşmaya başladı, olabildiği kadar hızlı. Merdivenler ona yoldu âdeta. Onu rahatlatacak şey ne soğuk olabildi ne de hız.
# Herşeyin başladığı ve sonunda bu hale getiren yer, Nam San Dağı'ndaki tapınak, orda birbirlerine verdikleri sözler...
Düşündükçe gözleri doluyor ve gözyaşındaki üzüntüyü, acıya kadar hisediyor.
