Το τελευταίο φιλί

Κεφάλαιο 11

Πέντε μήνες μετά

Όσες μέρες κι αν περάσουν, εγώ ξέρω πως μαζί σου θέλω να είμαι. Σε χειμώνες και καλοκαίρια. Σε άσχημες και όμορφες στιγμές. Σε λύπες και χαρές. Σε θάλασσες και βουνά. Σε γη και αστέρια. Σε γέλια και δάκρυα.
Δεν με νοιάζει τίποτα. Με νοιάζει μόνο το ταξίδι. Και αυτό γιατί η ζωή είναι πολύ μικρή μωρό μου. Τόσο μικρή που δεν προλαβαίνεις να ζήσεις όσα θα ήθελες γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι θα γίνει. Τόσο μικρή που δεν θες να σκεφτείς τι είναι σωστό και τι λάθος. Τόσο απελπισμένα μικρή που θες να νιώσεις πιο πολλά για να γεμίσεις.
Σαν χαμένη παρακολουθώ τα αστέρια και αναρωτιέμαι πιο απ όλα να είσαι εσύ. Που να βρίσκεσαι για να έρθω να σε πάρω αγκαλιά. Να σε σφίξω τόσο δυνατά και να μην απαγκιστρωθώ ποτέ.
Ο ήχος απο τα κούτσουρα της φωτιάς όμως με επαναφέρει στην μοναξιά και στην θλίψη. Λείπεις. Λείπεις πολύ και πονάω. Πονάει το σώμα και η ψυχή απο την έλλειψη σου. Θυμαμαι το χάδι σου. Τα φιλιά σου. Κάνει τόσο κρύο χωρίς εσένα...
Ξάφνου είδα ενα αστέρι να πέφτει και ευχήθηκα αμέσως να ησουν εδώ. Έκλεισα τα μάτια και επανέλαβα την ευχή μου αμέτρητες φορές. Ούτε που θυμάμαι ακριβώς πόσες γιατί μάλλον αποκοιμήθηκα.
Κι όμως ηταν η θέρμη σου αυτή που ένιωσα οταν ήρθες να με σκεπάσεις όσο κοιμόμουν. Άκουσα την ανάσα σου οταν με πήρες αγκαλιά και με φίλησες τρυφερά στο μέτωπο. Ηταν η μυρωδιά σου αυτή που μου γλύκανε τον ύπνο μου. Αυτό έγραψα στο e-mail και το έστειλα στο Σταύρο .

Ο Σταύρος πριν μια  εβδομάδα με παράτησε. Τον αγάπησα αληθινά ,το εμπιστεύτηκα και αυτός το μόνο που ήθελε ήταν τα χρήματα μου ,πούλησε τα ακίνητα του Διονύση χωρίς να το γνωρίζω και έφυγε αφήνοντας μου ένα γράμμα .

Δυο  ημέρες μετά αφού δεν μου απάντησε ποτέ  στο email αποφάσισα να μετακόμισω στην Αθηνα . Άλλη μια φορά που έπεσα θύμα από έναν άντρα. Αυτήν την φορά όμως θα γίνω πιο δυνατή. Κανείς δεν θα με πληγώσει ξανά. Πάντα υπάρχουν αθώοι άνθρωποι που καίγονται δίπλα στους κακούς.

Την επόμενη μέρα που γύρισα στην Ελλάδα έπιασα δουλειά στην εταιρεία του Δημήτρη. Δυστυχώς θα είμαι η γραμματέας του Χάρη.
Όταν επέστρεψα στην Ελλάδα μετά από λίγες ημέρες ξεκίνησα να ζαλίζομαι και να έχω ναυτιες .

Ενα μήνα στην εταιρεία και πηγαίνω πολύ καλά  ο Δημήτρης και η Νίκη είναι πολύ ευγενικοί μαζί μου αντιθέτως ο Χάρης μου μιλάει συνέχεια απότομα , φιλιεται  συνέχεια με την Αθηνα μπροστά μου. Καθημερινά έρχεται στο γραφείο του , κάθονται μια ώρα στο γραφείο του και μετά φεύγει.
Σήμερα είχαμε πάλι τα ίδια, το είχα συνηθίσει πλέον . Ξαφνικά αισθάνομαι περίεργα κοιτάζω τα γόνατα μου και βλέπω να αιμορραγω. Φωνάζω να ήρθει κάποιος ,να με βοηθήσει να πάω στο νοσοκομείο. Βλέπω να ανοίγει την πόρτα ο Χάρης και να με παίρνει στην αγκαλιά του και εκείνη την στιγμή  λιποθύμησα.

Δεν περίμενα ο Χάρης να με φέρει στο νοσοκομείο. Όχι μόνο αυτό, αν δεν ήταν ο Χάρης που δεν με άφησε καθόλου μόνη , θα  ξέχναγα και την αιμορραγία .

Ο γιατρός μπήκε μέσα στο δωμάτιο,  μου έδωσε την εξέταση και με ρώτησε αν ήξερα ότι ήμουν έγκυος.  Μου ανακοίνωσε ότι δυστυχώς έχασα το μωρό .