ΑΓΓΕΛΟΙ, Βιβλίο 2: "Συμμαχία" (Ολοκληρωμένη)

☢ Κεφάλαιο 23 ☢

Λαβίνια

Είμαι τόσο συγχυσμένη! Το καθίκι!
Τον παλιο...

Εγώ να πάω να τον βρω γιατί ανησύχησα για εκείνον κι αυτός να με προσβάλλει με τον χειρότερο τρόπο. Δεν είχε ούτε διάκριση... Για ποιά διάκριση μιλάω όμως; Δαίμονας είναι. Ό, τι και να είναι, δεν γυρίζεις το κεφάλι να κοιτάξεις μια κοπέλα κι αντί να την κοιτάς στο πρόσωπο κοιτάς στο στήθος της! Και να μου λέει ότι δε διακρίνει και κανένα στήθος!...

Καλά του έκανα! Του άξιζε το χαστούκι! Πρίγκιπας ξε-πρίγκιπας δε με νοιάζει. Ριψοκινδύνεψα να δείξω συναισθήματα δίπλα του, όπως μου συμβαίνει κάθε φορά που είμαι κοντά του κι αν δεν με είχαν εκπαιδεύσει τόσο σκληρά οι δικοί μου δεν θα τα κατάφερνα ως τώρα, θα με ανακάλυπταν στα σίγουρα. Ο μόνος τρόπος που έμαθα ν' αντιμετωπίζω τα συναισθήματα που μου δημιουργούσε η καρδιά μου και που ξυπνούσαν μόνο όταν πλησίαζα τον Ντέμιαν, ήταν να τον αγριοκοιτάζω για να τον κάνω να με μισήσει κι έτσι να απομακρυνθεί γρήγορα από κοντά μου, πριν λυγίσω και ενδώσω και καταλάβει ότι κάτι δεν πάει καλά μαζί μου, ότι έχω καρδιά!

Παρόλες τις δυσκολίες της κατάστασής μου, κατάφερα να επιβιώσω, μένοντας μακριά του. Υπήρχαν όμως στιγμές που ένιωθα ανεξήγητα συναισθήματα, όπως πριν λίγες ώρες. Όταν έφυγε σπρώχνοντάς με χωρίς να μου δώσει σημασία, ένιωσα έντονο μίσος για μένα. Έπειτα, ένιωσα πόνο, συναισθηματικό πόνο... Για κάποιον περίεργο λόγο, ήμουν σίγουρη ότι κάτι του συνέβη. Έπρεπε να μάθω αν είναι καλά, γι' αυτό έψαξα και τον βρήκα.

Πάντα είναι περίεργος μαζί μου. Καλά...ίσως εξαιτίας μου να είναι έτσι γιατί εγώ πάντα τον αποπαίρνω, αλλά η τελευταία του συμπεριφορά με εξώθισε στα άκρα! Ίσως να μην τον ξέρω τόσο καλά! Αφού δεν κάναμε παρέα. Ίσως να είναι κανένας ανώμαλος, περίεργος, ανατριχιαστικός δαίμονας, αφού είναι και γιος του Εωσφόρου...
Μα όχι...το νιώθω στην καρδιά μου. Δεν είναι τέτοιος...
Με μπερδεύει...
Από τη μια θέλω να τον χαστουκίσω και να τον βρίσω όπως έκανα πριν λίγο κι απ' την άλλη...

Δάγκωσα τα χείλη μου καταπνίγοντας την τελευταία σκέψη βαθιά μέσα μου, στενάζοντας θλιμμένα...

Δεν το αντέχω!...

Ντέμιαν

Δεν το αντέχω πια! Δεν μπορώ να μείνω με την αμφιβολία!
Τώρα που την είδα πάλι, αποκλείεται να έχει καρδιά! Είναι ίδια όπως εδώ και τόσα χρόνια! Κρύα απέναντί μου! Δε νιώθει τίποτα, παρά μόνο πώς να με μισεί. Τώρα προχώρησε και στη χειροδικία!