ΑΓΓΕΛΟΙ, Βιβλίο 2: "Συμμαχία" (Ολοκληρωμένη)

☢ Κεφαλαιο 21 ☢

Ντέμιαν

Τα λόγια της ηχούσαν σαν καταδικαστική απόφαση για το θάνατό μου! Έτσι ένιωθα.

Είχε δίκιο. Όταν διάβασα το ημερολόγιό της, όταν ανέφερε το ξόρκι, όταν έγραψε για μένα... Το μυαλό μου είχε συνδέσει τα στοιχεία. Βαθιά μέσα μου ήξερα τί σήμαιναν όλα αυτά, όμως πάλι αρνιόμουν να τα πιστέψω! Πιο εύκολο ήταν να πιστέψω ότι άφησε ένα βιβλίο φαντασίας για να περάσει ευχάριστα η ώρα μου, να διαβάσω κάτι που σίγουρα δεν το είχα ξαναδιαβάσει. Ήθελα να επιβεβαιώσω απ' την ίδια ότι ήταν φαντασία και μόνο.

Η λογική μου, αρνιόταν να το δεχτεί. Δεν ήθελα.

- Λες ψέματα!

Ούρλιαξα απεγνωσμένα!

Απλά κουνούσε θλιμένα το κεφάλι της.

- Είμαι δαίμονας! Γνήσιος δαίμονας!

Συνέχισε να κουνά αρνητικά το κεφάλι.
Ένιωθα τρέλα να με κυρεύει!

- Δεν πιστεύω λέξη! Δεν έχω καρδιά!

- Δεν έχεις, γιατί χτυπά μέσα σ' άλλο σώμα... Άσε με να ξέρω το γιο που γέννησα, καλύτερα από σένα Ντέμιαν...

- Μέσα σ' άλλο σώμα; Η καρδιά μου σε σώμα άλλου;

- Γιατί δυσκολεύεσαι να το πιστέψεις; Ξέρεις πως υπάρχει αυτή η κατάρα.

- Ξέρω, όμως δε βγάζει νόημα. Αν αυτά που διάβασα είναι αλήθεια, δεν μπορεί... Όχι αυτή! Δεν μπορεί να είναι αυτή!

Είπα μονολογώντας και πισωπάτησα προσπαθώντας να ανασυντάξω το λίγο μυαλό που μου απέμεινε.

- Άσε με τότε να σου διηγηθώ μια ιστορία. Όταν ήμουν έγγυος σε σένα, τον πρωτότοκό μου, ήξερα πως ο Εωσφόρος θα σ' έκανε διάδοχο του θρόνου του! Ανυπομονούσε γι' αυτό! Δεν μπορούσε όμως να δεχτεί οτιδήποτε ανθρώπινο. Δεν θα δίσταζε να σε σκοτώσει αν ήξερε ότι έχεις ανθρώπινη καρδιά. Έτσι, τον είχα ξεγελάσει με το να τον κάνω να πιστεύει ότι είμαι δαίμονας. Όταν όμως θα γεννιόσουν, θα καταλάβαινε την απάτη και δεν θα δίσταζε να σε σκοτώσει γιατί θα άκουγε την ανθρώπινη καρδιά σου. Έτσι για να σε προστατέψω, ανακάλεσα εκείνο το αρχαίο ξόρκι το οποίο απαιτούσε αρκετή ενέργεια και δύναμη. Θα έκανα όμως τα πάντα για να σώσω τη ζωή σου Ντέμιαν. Έτσι, λίγο πριν σε γεννήσω, ήξερα ότι στο διπλανό δωμάτιο ήταν η γυναίκα του στρατηγού που ήταν κι αυτή έγγυος. Με το ξόρκι λοιπόν κι αφού ήδη είχες αναπτυχθεί και δεν υπήρχε φόβος να πεθάνεις, τοποθέτησα την καρδιά σου στο έμβρυο εκείνης της γυναίκας. Εκείνη, ίσως έβρισκε τρόπο να το κρύψει γιατί θα προστάτευε τη ζωή του παιδιού της. Όμως ο Εωσφόρος θα είχε στραμμένη την προσοχή του σε μένα και σένα. Έτσι, όταν γεννήσαμε και οι δυο, ήξερα ότι όσο χτυπούσε η καρδιά σου μέσα σ' εκείνο το μωρό, ήσουν ζωντανός.
Ήξερα τον στρατηγό ότι αν και δαίμονας, νοιαζόταν για την οικογενειά του, γι' αυτό κι έφυγε να μείνει μακριά απ' το παλάτι, για να μην τους ανακαλύψει κανείς απ' το κλάμα του μωρού!