"Νίκι, τελείωνε πρέπει να κάνεις καλή εντύπωση στους καθηγητές σου!" είπε η μητέρα μου. Και πραγματικά; Αυτό ήταν το λιγότερο που με ενδιέφερε εκείνη τη στιγμή. Είχα σημαντικότερα πράγματα για να ασχοληθώ π.χ. τί θα φορέσω. Η ντουλάπα μου ήταν γεμάτη από ρούχα σχεδιαστών, αλλά είχα βάλλει ελάχιστα από αυτά στη βαλίτσα μου, θέλοντας να μην φανώ ψωνισμένη. Κατέληξα σε ένα ψηλοκάβαλο μαύρο τζιν από τα Saks και μια ριχτή μπλούζα από το Nasty Gal. Έσφιξα την αλογοουρά μου και έβαλα λίγο eyeliner για να τονίσω τα μάτια μου και ένα lipstick σε απαλό ροζ.
"Νίκι?! Τί στο καλό κάνεις; Πρέπει να φύγουμε!", είπε η μαμά μου φανερά εκνευρισμένη.
"Σταμάτα πια! Δεν είμαι μωρό! Δεν θα με ελέγχεις πια! Αντίο!" είπα.
"Τί νομίζεις ότι κάνεις; Πως θα πας; Δεν έχεις καν αυτοκίνητο! Και γιατί έχεις τρεις βαλίτσες;"
"Γι' αυτό υπάρχουν τα ταξί. Αντίο μαμά. Θα σε πάρω τηλέφωνο όταν φτάσω." απάντησα.
"Δεν πρόκειται να πας εκεί μόνη σου. Θα έρθω μαζί σου. Δεν ακούω κουβέντα."
"Αντίο μαμά!", είπα και μπήκα στο πρώτο ταξί που πέρασε, αφού τοποθέτησα τις (υπερβολικά) μεγάλες βαλίτσες μου στο πόρτπαγκαζ του οχήματος. "
YOU ARE READING
Το αγόρι της κολλητής μου
Teen FictionΕίμαι η Νίκι. Είμαι 17, είχα μια τέλεια ζωή πίσω στο Μαϊάμι και τώρα είμαι αναγκασμένη να πάω στο πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. Εκεί, συγκατοικώ με άλλες πέντε κοπέλες που για κακή μου τύχη λατρεύουν τα πάρτυ- και τα αγόρια και δεν ασχολούνται καν μ...
