The One that Got Away

We all hold onto that one person. The one that we think was perfect. The one that we still think about today, the one that crosses our minds in moments when we least expect it. We wonder if that person still thinks about us. When we think about them, those feelings of "what if" and "why" resurface. Of course we still wonder if they thinks about us, if they still remembers how good we had it. And even if we try to hide it, they are the one that we still picture out in our fantasized future, flawless and unscathed, because they are always be the 'The One that Got Away'.

I just sighed when the memories from the past lingered to my mind again.

Hindi ko mapagkakailang sa panahong iyon napasaya at sumaya ako sa taong nag-iisang minahal ko.

I didn't notice that a Smile plastered in my face again. A bitter-sweet one.

Suddenly, The memories of ours played in my mind. It's like a movie, I am the Main character and he is my Man.

(Year 2011)

I was 17 years old back then 'nung umuwi kami sa Probinsya nila Mama sa Bukidnon. Of course the trip was so tiring but it didn't affect me anyway.

Masyado kasi akong nawili sa mga magagandang tanawin sa probinsya. Eh wala naman kasing ganito sa Maynila, puro sasakyan at matataas na building lang ang makikita sa paligid 'dun.

"Oh Jenny! Malapit na tayo!" masayang wika ni Papa sa Driver's seat.

I just nodded at hindi pinahalata ang excitement na nararamdaman ko.

At first ayoko sanang sumama, gusto ko lang magmukmok sa Bahay buong bakasyon at magbabad sa Social media accounts ko. Pero dahil 'dun nagalit sila Mama at Papa sa akin. Wala na daw akong ibang ginawa kundi ang magmukmok sa kwarto kasama ang mga gadgets ko. I am grounded for using my gadgets at pinilit na sumama pauwi dito sa probinsya.

Akala ko talaga hindi ko magugustuhan ang ideyang 'yun pero nagkamali pala ako.

I also need some peace of mind sa lahat ng problema sa school at sa mga friends ko. Like duh! Alam ko namang fake lang mga yun eh. Nagpapabonggahan lang ng kung ano-ano at kung sino ang mas mayaman at may kaya ay 'dun sila didikit. Tsk! Mga Linta! Social climbers!

I just stop over thinking at nagfocus na lang sa tanawing aming nadadaanan.

There's a lot of Mountain with tall and green trees, the animals are funny to watch especially those horses, cows and Carabaos. The children who played innocently na walang ibang inisip kundi makapaglaro at maging masaya. Malayo sa mga syudad na puro ingay ng sasakyan at Toxic social media ang kailangan.

I sighed. Ang simple lang talaga ng Probinsya.

"We're here!" sigaw ni Papa matapaos huminto ang sasakyan.

I didn't noticed that we're already here.

Agad kong hinanda ang sarili ko at binuksan ang pintuan para bumaba. Eventually, napa-wow na lang ako sa aking nakita.

'Ang Ganda!'

Mula sa magarbong Mansyon ay makikita sa labas ang hardin na punong-puno ng iba't-ibang bulaklak. Hindi ko akalaing ganito pala kaganda ang Bahay nila Lola, hindi siya ordinaryong Mansyon na makikita sa Maynila kasi ang nasa harapan ko ay Mansyon na gawa sa kahoy at iba't-ibang uri ng materyales na ngayon ko lang nakita.

Kung tutuusin ay maihantulad ko siya sa mga makalumang Mansyon although mas patok lang ito sa henerasyon ngayon dahil nerenovate daw ito nung mga nakaraang taon.

Bit-bit ang aming mga bagahe ay naglakad na kami papasok sa Mansyon.

It's just so strange dahil wala man lang katao-tao sa labas.