Unlikely Lovers

Prolog

17 lipca, 21:28, Warszawa

Krzysiek Bosak, szczupły 17-latek, siedział właśnie w jednej z Warszawskich kawiarni, zawzięcie wklepując coś na klawiaturze swojego nowoczesnego laptopa. Jego smukłe palce rytmicznie stukały w lśniącą klawiaturę, przelewając myśli nastolatka na ekran. Brązowe oczy chłopaka błyszczały z ekscytacji, kiedy kolejne owoce jego wyobraźni pojawiały się na komputerze.
-Za dziesięć minut zamykamy. - Chłodny, damski głos wyrwał go z pisarskiej ekstazy. Krzyś drgnął i z lekko nieobecnym wzrokiem rozejrzał się po wnętrzu kawiarni. Za oknem był już późny wieczór, ludzie przemykali ciemną ulicą, rozświetlaną jedynie gdzie nie gdzie przez jaskrawe latarnie. Nastolatek zamrugał i z trzaskiem zamknął laptopa, wcześniej jeszcze sprawdzając na nim godzinę. Było wpół do dziesiątej. A więc spędził w kawiarni niemal pół dnia. Krzysztof zaczął podnosic się niechętnie z miękkiego, pluszowego fotela. Następnego ranka miał korepetycje, i nie chciał na nie zaspać, jak robił to dotąd. Niemrawo spakował komputer do torby i już miał zarzucić ją sobie na ramię, kiedy jego wzrok przykuło coś za oknem. Chłopak zmrużył nadwyrężone nieźle oczy i z niemałym zdumieniem dostrzegł niewielkiego bruneta, może w jego wieku, pędzącego brukowaną uliczką. Rzeczą jednak niezwyklejszą było to, że za nim pędziło stadko wyrośniętych byczków, w opinii Krzysia dużo silniejszych od bezbronnego chłopaka. Na ułamek sekundy spojrzenia chłopców się spotkały, a Krzysztof ujrzał w oczach tego drugiego niemą prośbę. W tej samej chwili jednak brunet za oknem potknął się o jeden z wystających z ulicy kocich łbów, i jak długi runął na ziemię. Natychmiast został otoczony przez trzech czy czterech dresów. Przez otwarte drzwi Krzysiek mógł usłyszeć wyzwiska kierowane do chłopaka leżącego na bruku.
-Pedał! - ryknął jeden z byczków, unosząc swoją ofiarę za kołnierz lekko wymiętej, różowej koszuli. - Nie będzie nam się lewackie ścierwo pałętało po stolicy, nie, chłopaki? - Rzucił brunetem w stronę swoich kolegów. Odrętwiały że strachu nastolatek był bezwładny jak szmaciana lalka.
Pobladły Krzysiek przypatrywał się temu wszystkiemu zza szyby, drżące ręce zaciskając na pasku torby. Jakby z oddali dobiegł do niego cienki wrzask kelnerki, która groziła dresom policją, ale nawet wtedy się nie poruszył. Szczerze mówiąc, bał się zrobić cokolwiek.
Pedał. brzęczało w jego głowie wstrętne słowo. Mimo, że nie zazdrościł chłopakowi za szybą tego, co to czekało, myśl o udzieleniu mu pomocy budziła u Bosaka przerażenie. Przecież parę lat wcześniej jego samego spotkała podobna sytuacja. Za nic w świecie nie chciał powtórki z rozrywki. Ostatnią rzeczą o której marzył były bolesne kopniaki w brzuch i krocze, wyzywanie od ciot, pedałów. Jeszcze gorsze było jednak to, co mogłoby stać się potem. Gorzkie łzy wstydu, kiedy mówiłby ojcu o tym, jak go sponiewierano. I z jakiego powodu.
Nie. Pomyślał i osunął się z powrotem na fotel. Nie zamierzał kiwnąć nawet palcem. Cena była zbyt wielka. Wciąż blady jak ściana Krzysiek zacisnął mocno powieki i czekał, aż ktoś inny, ktokolwiek kto nie był nim, rozprawi się ze zgrają osiłków. Być może będzie miał przez to wyrzuty sumienia, ale... To nie on będzie tym roztrzaskanym, prawda?