Unutunca Büyürsün

Unutunca Büyürsün ~ Tanıtım

Çocuk,
Her vedanın ardında, bir bekleyeni vardır kimsenin bilmediği,
Ve her gözyaşının altında, bir dua kimsenin duymadığı,
Çevir gökyüzüne başını.
Bakma arkana!
Daha sert basa basa, daha güçlü!
Anlat bu kara şehrin yollarına ak adımlarınla!
Gitmek yenilmek değildir, kazanmak da!
Gitmek gitmektir işte.
Hepsi bu.

- Cem Adrian.

Ufak bir kız çocuğunu bırakıp gitmek midir, büyüklük? Ya da annelik?

Peki, annesinin gitmesini ufak bir kız çocuğunun üzerine yıkmak mıdır, babalık?

Karanlık, ölüler için mi vardır? Aydınlık, sadece yaşayanlara özel midir?

Ya ben? Ben kimdim ki?

Hayatımı daha ne kadar aydınlıkta devam ettireceğimi bile bilmiyorken, karanlığa koşuyordum.

Benim içimdeki çocuğu kim büyütecekti?

Oyuncakları elinden alınmış, zavallı...

Yaş, sadece rakam mıydı?

İnsanın yaşı büyüdükçe, çekeceği acı daha fazla mı artıyordu?

Peki, benim için bunlar erken değil miydi?

Oldukça erken... Oldukça fazla... Oldukça acı vericiydi...

Baba olmak, adamlık gerektirirdi.

Adamlık, kızını kumarda ortaya koymak değildi.

Öyleyse, bu babalık değildi...

Aslında insan büyüdükçe değil de, geçmişini unuttukça büyürdü.

İnsan, Unutunca Büyürdü.

* * * * *

OKUDUĞUNUZ İÇİN TEŞEKKÜRLER. (29.12.14)