Het boek

Hoofdstuk 2

Pov Marjolein

Op de tafel, op de rand van het dichtgeklapte boek, zit iets. Of nee: iemand. Langzaam loop ik dichterbij en knijp mijn ogen tot spleetjes. Ik kan duidelijk zien wat het is, maar het is zo onwerkelijk dat mijn lippen van elkaar komen en ik stotterend een vraag uit mijn keel krijg. "W-w-wat, of wie ben jij?" Vraag ik schor.

"Hoi! Ik ben Frédéric Ferdinand Amadeo Stoffelbroek, en ik ben een skelet! Wie ben jij?" Vraagt Frédéric vrolijk. Mijn ogen vergroten zich van ongeloof. "Oehh, jouw ogen zijn echt groot," mompelt Frédéric vol verbazing. "Euhm, euh... Ja sorry, wat onbeleefd van me. Ik ben Marjolein Annabeth van Beek. Aangenaam kennis te maken... Frédéric." Stel ik me onhandig voor. Ik steek mijn vinger uit in plaats van een hele hand.

Frédéric is namelijk net iets groter dan 5 centimeter.

Frédéric staat vrolijk op en grijpt met twee handen mijn wijsvinger vast. Hij beweegt zijn armen vrolijk op en neer en als hij even groot als ik geweest zou zijn, dan had hij mijn arm vrolijk geschud, in dit geval bewoog mijn vinger niet en schudde hij zichzelf helemaal door elkaar.

Na een minuutje zo gestaan te hebben, laat Frédéric mijn vinger los en kijkt om zich heen. "Jij hebt een mooie begraafplaats, maar waar zijn de graven?" Vraagt hij nieuwsgierig.

Ineens begin ik te lachen. Het is toch ook zo onwerkelijk. Een pratend skelet genaamd Frédéric Ferdinand Amadeo Stoffelbroek, zegt dat ik een mooie begraafplaats heb, vraagt zich af waar alle graven zijn en is als klapstuk maar net groter dan 5 centimeter!

"Ook heb je mooie bloemen, daar." Zegt Frédéric terwijl hij naar de vaas met rozen op de keukentafel wijst. "Waarom moet je lachen?" Vraagt hij geïnteresseerd.

Ik hik nog wat na. "Als jij een boek van de bieb mee zou nemen, zou je dan verwachten dat er iemand uit zou komen?" Frédéric kijkt even bedenkelijk en schud dan zijn hoofd. "Nee bij onze boeken gebeurd dat meestal niet, nu je het zo zegt." Mompelt hij. "Kijk ik zal een boek van mij laten zien!" Roept hij vrolijk.

Frédéric springt van het oude boek af en duwt de kaft omhoog, kruipt tussen wat bladzijden en is verdwenen. Het boek klapt weer dicht.

Ineens raak ik heel bezorgd, wat als Frédéric ineens geplet is? Ik open snel het boek en begin te bladeren. Nergens is een spoor van Frédéric te bekennen. Ik doe het boek weer dicht en plof op een stoel, waarna ik mijn hoofd op mijn armen laat rusten terwijl ik onophoudelijk naar het boek staar.

Na zo'n 10 minuten beweegt het boek en gaat de kaft een stukje omhoog. Een paar bladzijden gaan een beetje van elkaar en er vallen twee miniatuur boekjes uit. Dan volgt het ene been van Frédéric en daarna zijn andere been. Vervokgens laat hij zichzelf op de tafel zakken. Het boek klapt dicht en Frédéric klapt zijn handen schoon. Een miniem wolkje stof komt van hem af.

"Zo! Kijk dit zijn mijn twee lievelingsboeken: 'Het onverschrokken verschil tussen bot en merg: hoe dr. Harmssen een verschil van levensbelang ontdekte', dat is een informatief boek, en, 'De avonturen van Bas skelet nr. 75: laat je niet kisten!' Dat is een stripboek. Ik vind ze allebei even leuk, want het informatieve boek vertelt allemaal interessante dingen over mijn lichaam en het stripboek is erg vermakelijk. Vooral als je 's avonds gaat slapen is het een leuk boekje om je achter te ontspannen," vertelt Frédéric.

Ik kijk hem stil aan terwijl hij door zijn stripboek bladert, dat serieus, echt mini-miniatuur is. Hij is heel aardig. Zo klein, opzich wel grappig, beetje slim, misschien kunnen we vrienden worden.

"Frédéric, denk je dat we vrienden kunnen worden? Of kan je hier niet lang blijven?"

Frédéric kijkt me ernstig aan, "Nee, nee, Marjolein, wij kunnen geen vrienden meer worden," begint hij en mijn schouders zakken een centimeter naar beneden, "We zijn al vrienden." Eindigt hij zijn zin.

Daarna laat hij zijn stripboek vallen en rent met rammelende botten naar me toe en probeert zijn korte armen om mijn hand te slaan. Na een paar mislukte pogingen aait hij mijn hand maar gewoon terwijl hij er tegenaan hangt. "Beste vrienden," mompelt hij zachtjes, maar nét hard genoeg dat ik het ook hoor.