If Things Are Left Unsaid (Short Story)

I'm His Stalker

*Lakad*

*Lakad*

*Tago!*

Hay! Mabuti nalang hindi niya ako nakita!

Well, ano bang ginagawa ko? Isn't it obvious? I'm stalking! Duh! Kahit baliw na nerd ak- oh I mean, kahit medyo nerd ako, ay marunong din akong lumandi! Ahaha.

Wait, alam niyo bang si Van ang sinusundan ko? Awtsu! Ehhh, wag niyo akong tatawanan ha? Eto kasi eh, matagal ko ng gusto sa Van, since 1st year ata.

Kaso, hindi ko man lang masabi sa kanya ang nararamdaman ko. First of all, ang Gwapo gwapo niya. Eh ako? Nerd. Ganun. Siya kasi sikat dahil sa mayaman sila, dahil captain siya ng basketball team, dahil magaling siyang kumanta. Tapos ako, siguro kilala ako dahil SC president. Pero bukod doon, wala na.

My soul came back to reality when I hear him chukle.

"Haha, is that so? you're breaking up with me, dahil pupunta ka sa England?" He delivered those words in sarcastic way.

Umayos ako sa pagkakatayo at nakita ko kung sino ang kausap niya. Angelica Cruz.
Ang anak ng may ari ng school, lucky Van right?

"Baby, I'm sorry. I need to go, you know I really like to be with you, but Dad hand me this opportunity. It's a waste if I shouldn't go. I can't bear having a long distan-"

Opss! Na sagi ko yung basuran na nasa gilid ko. What to do?! What to do?!

"May tao ba dyan?" Mala-anghel na boses ni Angelica.

"Sh*t." Lumabas ako sa pinagtataguan ko at humarap sa kanilang dalawa.

"Nesryll? Anong ginagawa mo diyan?" Worried na tanong ni Angelica.

Binigyan naman ako ni Van ng matalim na tingin.

"Eaves dropping, nerd?" Sabi ni Van.

Sh*t did he just called me nerd?

"No, I am not. Andyan pala kayo? Di ko nga kayo nakita eh, naglilinis kasi ako dito. You know, madumi." Natatawang sabi ko, pahiya ako dun ah. Ang masakit pa, sinabihan ba naman akong nerd?

I admit nerd ako, pero wala pang nag lakas loob para tawagin akong ganun.

Lumakad ng mabilis si Van at hinablot ang braso ko.

"What?!" I said out of curiosity.

Hindi niya pinansin ang tanong ko, lumakad lang siya ng dire-deretso at walang pake kahit kinakaladkad na niya ako. Talking about public humiliation! Hmmp!

"Ano ba Van?! Napa'daan lang naman talaga ako doon ah!" I said.

Wow, so wala akong acknowledgement? Ano ako hangin?

"Hey! Let me go! Saan ba tayo pupunta?" Naiiyak kong sabi.

Tumigil siya sa pagkaladkad sakin at tinignan ako ng matalim. "What's wrong with you?! Ano bang kailangan mo at sinusundan mo ako?!" Sigaw niya.

God! Masakit na nga yung braso kong hinahawakan niya, nasaktan pa ako dahil sa mga sinabi niya. What's wrong with me? I like you! Ganon! Kasi patay na patay ako sayo kahit wala lang ako sayo! Gusto kong sabihin 'yon pero hindi lumabas sa bibig ko.

"Nasasaktan ako, bitawan mo na ako Van." This time, aware na ako na umiiyak ako.

Binitawan naman niya kaagad ang braso ko, and whats news? Nag iba ang ekspresyon niya.

"Im-m s-sorry. I didn't mean- sh*t! You're crying! No. No. I'm sorry." Now he's acting so weird.

Hindi ko alam pero mas humagulgol pa ako.

The next thing I know, my head rested on his chest, and his arms is wrapping me.