PINAGTAGPO LANG (one shot story)

最初first

A/N
I tried na itranslate po ang lahat ng mga Japanese words dito sa abot po ng aking makakaya, pero kung may pagkakamali man po ako, willing po akong ma-correct at sorry, kung maraming kamalian man po ito, dahil hindi ko pa po naeedit.

🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸

Mikadzuki— crescent moon 🌙

"Just promise me one thing," i look at him intently while holding his hands, "na ako parin hanggang sa huli, na ako parin ang mamahalin mo, hanggang sa pagbalik ko," i said, kasabay ng pag-buhos
Ulit ng mga kinimkim kong mga luha.

It's never easy to say goodbye, lalo na nasanay kana sa isang tao na lagi mo siyang kasa-kasama,

"I promise, ikaw lang, ikaw lang ang mamahalin ko, maghihintay lang ako para sayo,"

"Promise mo yan love ha?" I heavily sob,

"Yes, so stop crying ok?" He cupped my cheeks, and gently wiped away my tears, and kiss my forehead,
"Saka ang lapit lang ng Japan, i could visit you naman kapag nakakuha ako ng mahabang leave sa work, video call tayo everyday, basta maraming paraan, ok?" I just nodded, and hug him tightly,

But who would have thought, na yun na pala talaga ang huli? Ang huli naming pagkikita?,

And yeah right,

Promises were meant to be broken right?

Well, atleast for me,

Ugh!!!

I'm starting to hate the word 'Promise, Promises',
'Pangako',

sabi nga ni mama, mga lalaki daw talaga hindi pweding walang reserba palagi, madaling mag-sawa sa paulit-ulit na putahe, hindi makuntento sa isa, siguro hindi naman lahat ganoon, but mostly.

He is my 'first love' sakanya na nga halos umikot ang mundo ko, na mas inuna ko pa siya kesa sa lahat, dahil mahal ko siya, dahil masaya naman ako sakanya, at dahil siya lang, sapat na.

He is 5 years older than me, kaya magaaral
Pa ako nun sa kolehiyo, siya ay may maganda ng trabaho, well, mayor lang naman kasi ang dad niya sa province namin, makes sense ba?

I could say na, he was my perfect and ideal
Man, yung masasabi mo nalang na 'nesekenyeneenglehet'

and a future husband material.

Pero hindi rin pala,

Akala ko lang pala yun..

I was just 19 that time, ng mapilitan akong bumalik ng Japan, just to fixed my dad's failing business,

Well, i was born in Japan, pero dito sa pinas na halos ako lumaki, naghiwalay kasi si mama at papa when i was 8, kasama ng 3 years old kong kapatid na lalaki ng mga pnahon na yun, si ate lang na dose anyos na noon ang naiwan kay papa, kaya hindi namin siya masyadong naging close, though umuuwi naman siya sa pinas 1 or 2 times a year, to visit us,

Ah basta kung kailan niya lang maisipan., at kami rin naman kapag may mga chance na makauwi ng Japan, every vacation sa school.