Bir şizofrenin öyküsü

2-Sosyal hayat

Benim sosyal hayatım mı bir düşüneyim ....

Evet biri var oda çocukluğumda beri yanımda olan en yakın arkadaşım,
İrem.Benim herşeyimi bilir bütün yanlışlarımi ,hatalarımı ,yaşadıklarımı .....bütün herşeyimi oda benim gibi aynı mahallenin çocuklarıyız o orta gelirli bir ailenin çocuğuymuş.- ailesini daha önce hiç görmedim .-

Onunla yediğimiz içtiğimiz birdir uyudugumuz yer bile zaman zaman aynıdır beraber bize geliriz ve gece geç saatlere kadar çene çalarız

Bir de onun hiç sevmediğim bir huyu var:telefonlarına hiç cevap vermez telefonu varmı yokmu onunda bilmiyorum-ben nasıl dostsam?-

Aynı okulda  hatta aynı sınıfta okuyoruz .Kader bile bizi ayiramıyor görüyormusunuz.
Okula gelince okulda biraz içedonük
Ve utangaçımdır .(İrem dışında )
İrem'den başka kimseyle konuşmam tabi zorunlu olmadıkça- bazen ödevleri sormam gerekebiliyor-.

Pardon!konuşmam değil ,konuşmadım.Ta ki okula yeni bir çocuk gelene kadar ...
Öğretmen bize tanıttı adı Yusuf 'muş .

Yusuf benim yanıma oturdu nedense bilinmez ,Benimle sohbet etmeye çalıştı . Şaşırmıştım İrem'den başka kimse benimle pek konuşmazdı .birbirimizle çok iyi anlaştık . Kanım kaynadı çocuğa .Haftalar geçti samimiyetimiz giderek arttı ve ben ondan hoşlanmaya başladım ama ben koca utangaç bir aptalım söyleyemedim hissettiklerimi.
Günlerden bir gün okul çıkışı herkes dagilinca giderken bı anda bana karşı 
Boş olmadığını ve benimle çıkmak istediğini söyledi .Bende bu fırsatı kacirir miyım  ?( Bende hemen tabi utanmadan olmaz ) Biraz çekinerek ona karşı hislerimi anlattım galiba artık o benim erkek arkadaşım...

İrem o sırada nerede bende bilmiyorum telefon da edemem
Neyse görücez bakalım ...