My Die-ary

Blauwbloed

Na, wat ongeveer een uur leek, rond te hupsen op daken en van hier naar daar geslingerd te worden, krijg ik eindelijk het gevoel dat we stoppen.

Wanneer we dan daadwerkelijk gestopt zijn smijt ik het deken van me af.

Ze zetten me neer en ik wankel een beetje.

De kamer is helemaal blauw in al zijn tinten, wat ik toch nogal raar vind aangezien zo goed als al de andere kamers in het huis rood zijn.

'Ik vond het best een fijn tochtje hoor al zou ik toch liever hebben dat Milo me op voorhand waarschuwt inplaats van me...'

Op dat moment komt er een man binnen in een blauw pak.

De man uit mijn droom.

'Mijn allerliefste Julianna, ik hoop dat je een fijne reis gehad hebt.' zegt hij, met een gigantisch engels accent.

De andere mannen verlaten de kamer en we zijn alleen.

'Wij ben jij? Waar is Milo?'  De angst is in mijn stem te horen.

'Mijn naam is Prince Vince.' Ook op die overdreven Britse toon :' Ik ben de heerser van Blauwbloed.'

Zij hij nou net blauwbloed, en dat hij een prins is.

Dit is dus zo'n jackass waar ik mee moet trouwen.

En me dan nog eens ontvoeren ook.

Hij zal ervan lusten, als ik klaar met hem ben... ooooohoooooo.

'Mijn liefste Julianna...' begint hij weer.

'Je zult waarschijnlijk wel dorst hebben.'

Hij knipte met zijn vinger en er kwam een meisje binnen.

Ze was lang niet zo bleek als wij.

En zo rook ook anders.

Het was... en mens.

Ik voelde iets in me veranderen: Mijn ogen werden groot en ik had het gevoel dat ik begon te kwijlen (wat niet zo was).

Het meisje kwam dichterbij.

Ze ging zitten op het bed dat achter me stond.

Ik volgde elke beweging die ze maakte.

Mijn zintuigen stonden op 100%.

Vince gaf me een zetje en ik stond oog in oog met het meisje.

'WIL, MAG, NIET.' mompelde ik

Ik werd zowaar terug een holbewoner.

'Moet ik het eens voordoen?' vroeg hij, op een veel minder engelse toon.

Dat was dus maar fake, voor bij de naam.

Hij ging naast het meisje zitten en boog zich over haar nek.

Zijn hoektanden boorden door haar zachte huid.

Er liep een straaltje bloed richting haar blauwe jurk.

Waar het bloed haar jurk aanraakte, kleurde die paars.

Het zag er zooo lekker uit.

Ik kon niet meer, ik moest en ik zou haar bloed drinken.

Ik gaf Vince een tikje op zijn schouder.

Hij stopte en draaide zijn hoofd in mijn richting.

Ik zette mijn schatigste blik op.

Ik had zo'n dorst en zo'n trek dat ik er alles voor zou doen.

Hij lachte even, maar maakte daarna direct plaats voor mij.

Ik voelde me belachelijk, maar zijn lach was niet zoals die van Milo.

Hij was teder en vriendelijk.

Ik zette mijn tanden in het meisje en begon te drinken.

Het smaakte goed.

Bijna net zo goed, nee, veel beter dan het bloed dat Milo me gaf.

Het smaakte vers, en veel smaakvoller.

Ik haalde mijn tanden uit haar vlees.

'Dat was geweldig.' riep ik uit.

Vince grinikte even, maar omhelsde me toen.

Net op het moment dat ik hem terug wou omhelsen, realiseerde ik me dat hij een prins was.

Dat ik een prinses was die met hem moest trouwen, of met die andere prins, en dat ik me koppig en terughoudend moest opstellen tegenover hem.

Ik duwde hem weg.

Hij keek me triest aan maar begreep het.

Vince liep de kamer uit en ik plofte neer op het bed.

Ik denk aan zijn tedere lach, en aan zijn gemeend voelende omhelzing.

En aan die trieste blik die Vince me gaf toen ik hem wegduwde en hij de kamer uitliep.

'Wat is hij toch een schatje.' Dacht ik bij mezelf.

Ik geeuwde, en alles vervaagde tot er niet meer was.