My Die-ary

...en einde

Dorst, dorst, drinken.
Dat was het enige waar ik nog aan kon denken.
'Auw'.
Die helse pijn drong terug tot me door.
Ik deed mijn ogen open en keek rond.
Ik lag in een prachtig zwart hemelbed, met van die rode gordijnen.
Tegen één van de muren stond een grote antieke kast, ook zwart, en tegen een andere muur stond zo'n sofa met fluwele bekleding.
Ik hoorde gekraak.
Het was de deur die openging.
Hij was het.
Ik wou rechtspringen maar het lukte niet.
Hij had me vastgeketend.
Ik wou zeggen dat hij me vrij moest maken maar ik kon niks meer zeggen, mijn mond werd terug droog, kurkdroog als ik het op zijn zachts wou uitdrukken.
De man zette een fles aan mijn mond en ik begon te drinken.
Ik dronk terwijl ik me afvroeg wat ik eigenlijk aan het drinken was.
Opeens drong het tot me door.
Het was de onmiskenbare smaak van... bloed!
'O mijn god!' Schreeuwde ik uit.
Ik gooide de fles tegen de muur waarop de vloeistof met een knal alle richtingen uit spatte
vol afschuw keek ik naar het naar beneden druipende bloed.
Bloed!
De man grijnsde.
De droogte in mijn mond en keel was al aanzienlijk geminderd.
Ookal walgde ik van de gedachte nog meer van dat rode goedje te moeten drinken vroeg ik toch om meer.
De man verdween op de gang, ik hoorde hem iets onverstaanbaars roepen en toen terug binnen komen.
Even later kwam er een meisje binnen met een zwart dienblad waar een rood glas opstond.
Tien ik het meisje een beetje beter bekeek en merkte op dat ze lijkbleek was.
Net als de mannen die me hier naartoe hadden gebracht.
Ze bracht het glas naar de man, die het op zijn buurt weer naar mijn mond bracht.
Ik begon weer gulzig te drinken opdat de pijn die ik voelde terug zou verminderen.
Toen ik eindelijk weer kon spreken vroeg ik hem zijn naam.
Hij mompelde iets van Milo
Toen gaf hij me een tas.
Ik keek erin en vond een rode jurk.
'Van Valentino!'
Alleen in mijn stoutste dromen had ik zelfs maar verwacht om ook maar zo'n prachtige jurk te zien.
Helemaal onderaan in de tas zat nog eens schoendoos.
Toen ik zag van welk merk die was viel ik bijna flauw'.
'Valentino én Louboutin!'
'Hoe kom je aan al dat geld?!'
'Trek ze gewoon aan' zei Milo bot.
Ik vroeg of hij naar buiten wilde gaan, maar hij wou niet.
Vervolgens maakte ik me zo kwaad dat hij zowat naar buiten rende.
Ik giechelde.
Voor alle zekerheid maakte ik de gordijnen die aan het bed hingen los en ging ik op matras staan.
De jurk voelde zijdezacht aan.
De rode stof danste rond mijn benen.
Ik stapte van het bed en ging op de grond staan.
Toen ik de schoenen aan had en probeerde te stappen viel ik bijna.
Ik had nog nooit op zo'n hoge hakken gestaan.
Eerlijk gezegd had ik nog nooit hakken aangehad.
We konden het gewoon niet betalen.
Toen ik nog eens in de tas keek zag ik nog een klein doosje in.
Er zat een ketting in met bijpassende oorringen.
'Swarovski!'
Ik gilde zo hard dat Milo en nog twee andere mannen binnen kwamen rennen.
'Niks aan de hand.' zei ik een beetje beschaamd.
Ik toonde hen de sieraden.
Milo wimpelde de twee andere weg met zijn hand en nam de ketting in zijn handen.
'Doe je haar omhoog.'
Hij drapeerde de ketting rond mijn hals.
Ik ging voor de spiegel staan.
'Prachtig.'
Milo gebaarde dat ik mee moest komen.
'De trap af.'
Beneden stond er een groep mensen te lachen.
'Een feest!'
Hij knikte.
Ik wou naar beneden lopen maar hij hield me tegen.
Blijkbaar moest ik wachten.
Hij wou me aankondigen.
'Wat ben ik, een prinses?' dacht ik bij mezelf.
'Beste vrienden en vriendinnen, mag ik u voorstellen:  Prinsessa julianna!'
'O mijn god, zij hij dat nu echt!'
Plotseling viellen alle feestgangers op de grond.
Ze,... ze waren aan het buigen,... voor mij!
Milo nam   mijn hand vast en struinde langzaam naar beneden.
Het was een raar gevoel maar het voelde wel prettig, iedereen die voor mij boog.
Daar kon ik wel aan wennen
Toen we beneden waren stonden de knielende feestgangers weer op en begonnen zich te veramelen in een groepje rond mij

Milo, die nog steeds mijn hand vasthield,stelde me voor aan de hele groep.
Er waren graven en gravinnen, hertogen en hertoginnen,...
Één duo viel me extra op.
Het was een identieke tweeling. Meisjes.
Milo had ze voorgesteld als..., als...
Hij had ze helemaal niet voorgesteld!
Ik kneep even in Milo's hand en wees toen naar de meisjes.
Helaas merkte ze het op en begonnen ze te giechelen.
De twee kamen naar voren en stelden zich voor als Mia en Lia.
Niet als hertogin of gravin of zo, maar gewoon als Mia en Lia.