Çağatay ve Ben biraz soğuktuk birbirimize nedensizce. Ya da Çağatay Kemalle arkadaş olmak istiyordu çünkü baya yakın görünüyorlardı. Buda beni biraz üzmüştü tabi. Aslında Kemalin de baya yakın bir dostu vardı Cüneyt. Aslında Cüneyt Kemali biraz kullanıyor gibiydi. Saçma sapan olaylar yaşanıyordu. Herkes kendi aleminde takılıyordu. Kemal ile Çağatay iyice yakınlaşmıştı. Çağatayı kazanmak için hiç şansım yok gibi gözüküyordu. Bende pes ettim. Yinede geniş bir çevrem vardı ; üst sınıflar, sınıftaki bazı gruplar vs. Ama yinede hiçbirine güvenemiyordum. Güvenemediğim insanlarla arkadaştım güvendiğim başkasıyla... Bazı insanlar Kemal ile Çağatayı kıskanıyordu aralarına girmek istediler. Bunlardan bir tanesi Yiğit. Yiğitin böyle konularda başarılarına şahit olmuştum. Ve amaçlarına ulaştılar Kemali Çağataya karşı Çağatayı ise Kemale karşı doldurdular.
•-•-•-•-•-•-•-•-•
Çağatay ile Kemal iyice küsmüşlerdi. Ve sonuç olarak Çağatay bana geri döndü. Fakat artık o kadar güvenmiyordum ona. İsterdim ama içimden gelmiyordu. Sonra düşündüm "Beni üzeni, bende üzerim" bu lafım üzerine nedensizce herkesle yakınlaştım. Aslında biraz 'Paralel Evren' misali olmuştu. Çağatay beni yanına çağırdı ve;
Çağatay: Seni kaybetmek istemiyorum.
Ben: Kimse kimseyi kaybetmek istemez. Sen dışında
Çağatay: Biraz ağır olmadımı
Ben: Peki bana ağır olan şeyleri neyapacağız?
Çağatay: Senin gitmeni istemiyorum. Lütfen bir şans.
Ben: Kimse gitmiyor. Ben sadece uzaklaşıyorum...
-•-•-•-•-•-•-•-•
Çağatayla bunları konuştuktan sonra baya soğuduk sonra ikimizde başka insanlara gittik. Çağatay Kemale gitti. Buda beni haliyle üzdü. Çok garipti...
