Divine Love

Simula

"Mahal mo ba ako?"

"Or should I ask, Minahal mo ba ako?" naiiyak kong tanong sakanya.

"M-Minahal kita ng buong-buo" dama ko ang sinseridad sa kaniyang boses.

"Bakit kailangan mo pang gawin 'to? Alam kong mahal mo pa rin ako kaya bakit kailangan pa natin paabutin sa puntong 'to?" nagsimula nang tumulo ang mga luhang pilit kong pinipigilan mula pa kanina.

"Sana balang araw mapatawad mo rin ako" diretsong sabi niya.

"Please sagutin mo yung tanong ko. M-Mahal mo pa rin ba ako?" garalgal na ang boses ko dala ng pagiyak.

"Minahal kita" tipid niyang sabi, napahagulgol naman ako lalo.

Bakit sinasaktan mo ako ng ganito?

"Pero ayoko mang aminin. Alam kong kaya kong lokohin ang mga taong nakapaligid sakin pero hindi ang sarili ko" dagdag niya, "W-What do you mean?" kinakabahan akong napatingin sakanya.

"Oo, Mahal pa rin kita. Masaya kana?" malamig na sabi niya.

Paano ako magiging masaya kung ganyan ang trato mo sakin?

"H-Hindi mo na ako iiwan?" 'tila nabubuhayan kong tanong sakanya.

Sandali siyang natahimik bago nagsalita, "P-Pasensya ka na kailangan kong gawin 'to para din sa ikabubuti nating dalawa" ani niya.

"P-Pero diba sabi mo mahal mo ako? B-Bakit hindi nalang ako ang piliin mo?" My voice cracked.

"Hindi sapat ang salitang 'Mahal kita' para piliin ka" para akong sinasaksak ng ilang beses dahil sa sobrang sakit.

"H-Hindi sapat? Hindi pa rin ba sapat? Hindi na ba magiging sapat?" parang nanlambot ang tuhod ko kaya napaluhod ako.

"Lourdes, tumayo ka diyan" pilit niya akong inaaalalayang tumayo. "K-Kahit lumuha ka pa ng dugo hindi na mababago ang isip ko" he continued

"Hindi sapat ang salitang 'Mahal kita' para piliin ka"

Nagpaulit ulit 'yon sa isip ko kaya napailing ako at tumingala para magtama ang aming mga mata.

I smiled bitterly. "Mahal kita" usal ko "Tama n---" I cut him off

"Mahal kita," patuloy pa rin ang pagpatak ng mga luha saking pisngi.

"Dalawang salita, Siyam na letrang may malalim na kahulugan. Now tell me, bakit hindi pa rin sapat ang mga katagang 'yan p-para ako naman ang piliin mo?" wala akong pakielam kung pinagtitinginan na kami ng mga tao rito.

"Hindi lahat ng mahal pinipili, Lourdes" napayuko akong muli habang patuloy na nagbabagsakan ang mga luha ko.

I held his hand. I pleased him. I knelt in front of the man I love the most.

"Wag mo nang pahirapin pa ang sitwasyon nating dalawa" tinanggal niya ang pagkakahawak ng kamay ko sakanya. "Patawarin mo ako. Hindi ko gustong saktan ka ng ganito. Pero ito ang tama. We're not meant for each other"

"Yan ang tama? Ano bang alam mo sa tama?! Diyos kaba?!" Hindi ko maiwasang hindi mapasigaw. Kailangan kong ilabas 'tong sakit. Hindi ko na kaya.

"Look Lourdes, You deserve someone worthy of you and that isn't me" he's so calm.

How can he be so calm? In this kind of situation, I cannot remain calm.

"Alam mo yung masakit?"
"Yung marinig mula sayo ang mga salitang 'yan. Hindi kita deserve? Damn! Wala na akong ibang gusto kung hindi ikaw lang. You're not perfect but I love you. I still love you kahit nasasaktan mo ako. I-I will always love you"

"I-I won't ever leave you, even though you're a-always leaving me" my voice were shaking.

"So what should I say?" he glance at me, "Mahal kita pero alam mo namang mas mahal ko siya!" nagulat ako nang bigla siyang nagtaas ng boses.

"Yun na nga eh! Ang sakit sakit. Sa dinami-dami ng pwede kong maging kaagaw sa'yo. B-Bakit siya pa?" halos mamaos na ang boses ko dahil sa pagtaas ng boses ko dala na narin ng hinanakit.

"B-Bakit sa wala pa akong kalaban laban?"

"S-Sorry, nag mahal lang din ako Lourdes. Sana ay mapatawad mo ako gaya ng pagpapatawad satin ng Diyos sa ating mga kasalanan"

"I already forgave you even if you're not sorry. I'll always forgive you" after saying those words he walks towards me and held my hands.

Tinulungan niya akong makatayo. I was so shocked when he hugs me so tight. Like, he was saying his last goodbye. I cried so hard. My eyes become blurry.

"Why can't you choose me?" I said while we were hugging. I heard him sighed.

"A-Ako naman yung piliin mo oh. P-Pwede mo pa rin naman siyang mahalin eh. Maraming paraan para mahalin mo siya." sa tingin ko ay sobrang basa na ng damit niya sa may bandang balikat dahil sa luha ko.

He caressed my hair, "I'm so sorry, I can't choose you" parang pinipiga ang puso ko sa sakit na nararamdaman ko ngayon.

"I know that someday, you'll meet your divine love" he patted and kissed my head before leaving me dumbfounded.

Nakatanaw lang ako sakanya habang patuloy niyang nililisan ang aming paboritong lugar, kung saan ko siya unang minahal. Hanggang sa nawala na siya sa aking paningin.

Kasabay ng walang humpay kong pagiyak ay ang siyang pagbuhos ng malakas na ulan. Tila ba dinadamayan ako ng panahon sa sakit na nararamdaman ko.

Nakihalo na ang patak ng ulan sa luhang patuloy na pumapatak sa aking pisngi.

"W-Was I too bad to deserve all of these?" muli akong napaluhod sa kalsada at sumalampak paupo.

"Why Lord?" I looked at the dark sky.
"What did I do to deserve this?" I closed my eyes to reminisce all the good memories we had back then.

I'll miss him. I'll miss his scent, his hugs and kisses.

I wish it's just a bad dream.

_____________

DISCLAIMER: ALL NAMES, CHARACTERS, PLACES, ORGANIZATIONS, AND INCIDENTS IN THIS STORY ARE FICTITIOUS. ANY RESEMBLANCE TO REAL PERSONS, LIVING OR DEAD IS PURELY COINCIDENTAL.

I'm not a professional writer.
I'm just starting to write a novel so please bear with me. Sorry for all the grammatical and typographical errors you might encounter in this story.

Plagiarism is a crime.