THE SURVIVORS (NCT)

CHAPTER 1

Life is like riding a bicycle. To keep your balance you must keep moving

"What's your plan now doyoung? Hide here forever?" i ask doyoung Chos wala palang forever nandito parin kasi kami sa bahay tapos na rin namin kainin yung pagkain na dala ko at eto sya ngayon nakatulala lang.

Tinignan naman nya ko na parang ang ganda ganda ko charot!

"I don't have plans staying here" sagot nya

"So? Ano ngang plano mo? di ba tayo aalis sa bahay na to?"tanong ko ulit kasi naman di kami pwede magtagal dito pwede kaming mapasok ng mga zombie dito

'plank!' 'plank'

Speaking of zombie.

Parehas kaming napatingin sa pinto dahil pilit nang winawasak ng zombie yung pinto nagkatinginan kami.

"Ikaw? May plano ka ba?" Tanong nya pabalik sakin. aba?! diba ako yung unang nagtanong kung may plano? Bat binalik nya sakin yung tanong? pasalamat sya may plano ako.

Tinaasan ko sya ng kilay " may plano ako" sabi ko sabay tingin sa bintana.
Napatingin din sya dun at nanlalaki ang mata nyang tumingin pabalik sakin.

"Don't tell me sa bintana tayo dadaan?!" Sigaw nya. nyeta sumigaw pa lalo kaming maririnig sa labas nito!

"Shhh! Sige sumigaw ka pa ng marinig lalo tayo ng zombie sa labas"bulong ko sa kanya

"I'm sorry pero seryoso ka? Sa bintana tayo?"

"Oo sa bintana tayo kasi kung sa pinto sa baba tayo dadaan madaming nakaabang satin sa labas hindi lang yang nasa labas ng kwarto mo kasi bago ako pumasok dito sa bahay mo may nakita na ko sa labas na tatlo" naalala ko kasi kaya nga pala ako napunta dito sa bahay niya kasi may nakita akong tatlong zombie sa malayuan " mamili ka sa bintana tayo o lalaban tayo? may apat naman akong kutsilyo dito sa bag ko i can fight them but how about you? Can you fight?" Tanong ko sa kanya marunong naman akong lumaban sa katunayan nga may sampu na kong napapatay na zombie.

Determinado syang tumingin sakin
"Lalaban ako how can i kill them?"

"Just aim to there head " ngumiti ako sa kanya at inabot sa kanya ang dalawang kutsilyo na nasa bag ko tinanggap naman nya.

"But--" nakita kong parang nang aalingan sya siguro ayaw nya iwan tong bahay niya

"You don't want to leave your house right?" I ask him at tumango naman sya sabi na eh tsk.

"Yung zombie dyan sa labas ng kwarto ko ay ang mama ko nahuli na ko bago ko pa sya mailigtas i can't kill her dhan or leave her here" kita ko yung lungkot sa mata nya.

"Di ka sasama sakin umalis dito?"

"Gusto kong sumama but i can't leave my mom a-and I'm scared"napayuko sya

I sighed" don't be scared doyoung kung nandito ang mama mo gugustuhin nya rin na umalis ka dito kasi alam nyang delikado.Be a man doyoung don't be scared"napatingin sya sakin ng tumayo ako sa pagkakaupo sa tabi nya " believe on your self doyoung your mom wants you to survive so you need to learn how to survive. Doyoung madaming tao dyan ang gustong makasurvive doyoung lumaban sila hanggang sa malagutan sila ng hininga madaming tao dyan ang di nabigyan ng pag asang lumaban at maka survive doyoung at isa ka sa maswerteng tao na nabigyan ng pagkakataon na lumaban at maka survive. Start trusting yourself doyoung and know how to live." I smiled to him and offer my hand to him.

He looked at me and to my hand at lumaki ang ngiti ko ng tinanggap nya ang kamay ko. tinayo ko sya

"To live means to fight doyoung" sabi ko sa kanya bago ko sabihin ang plano at maghanda para sa pag alis namin

Kumuha ako ng mga gamit nya na pwede naming magamit katulad ng damit at matutulis na bagay napatingin naman ako kay doyoung at napangiti ako ng makita ko syang naglalagay narin ng gamit sa bag na hawak nya.

"Magdala ka ng extra na bag doyoung para lalagyan natin ng pagkain at iba pang pagkain na makukuha natin sa susunod na araw" tumango sya sakin.

Nang wala na kong Makitang pwede pa naming mapakinabangan ay nilabas ko na ang kutsilyo ko at humarap kay doyoung.

"Are you ready doyoung" he nod to me at inalis ang harang sa pinto katulad ng plano namin sya ang magbubukas ng pinto at ako ang susugod sa mom nya na zombie na rin. Alam ko naman kasing di nya kayang patayin ang mom nya kahit pa na zombie na ito hindi nya pa rin kaya. Di ko naman sya masisisi after all mama nya parin yun kahit zombie na yun.

Tumingin sya sakin huminga muna ako at hinanda ang sarili bago ako tumango sa kanya senyales na buksan nya na ang pinto. Inangat ko na ang kutsilyo ko pagkabukas nya ng pinto.

Then there i saw his mom na nakatingin sakin at gutom na gutom

"Arghhh arghhh" tumakbo papunta sakin ang mama nya

"Ahhhh" sigaw ko bago ako rin ako tumakbo papunta sa mama ni doyoung at tinalunan to sabay kaming bumagsak sa sahig tinignan ko ang mama ni doyoung na nasa ibaba ko na gutom na gutom na nakatingin sakin at pilit akong inaabot ng bunganga nya.

"I'm sorry" sabi ko at Mabilisan ko itong sinaksak sa ulo dahilan ng pagtalsik sakin ng dugo nito at pagtigil nito sa pag galaw.

Nag-angat ako ng tingin kay doyoung na nasa harapan ko na may dalang kumot.

Tumayo na ko sa pagkakadagan ko sa mama nya at hinayaan syang lapitan ito. Pinagmasdan ko si doyoung na umiiyak sa harapan ng mama nya. Hinalikan nya ito sa noo bago nya ito tuluyan takpan ng kumot at napaluha na lamang ako sa huli nyang sinabi sa mama nya.

" You might be gone from my sight, but you are never gone from my heart. I love you rest in peace mom."

____________________________________________________________________________

Enjoy reading ❤️
By barbiedhanilyn

NCT DOYOUNG AS HIMSELF❤️