FLIKKEN MAASTRICHT ✰ ONGESCHREVEN

-26-

Angela

Zes weken later

Soms zou je willen dat je terug in de tijd kon gaan. Terug naar het moment waarop je zorgeloos kon lachen en je niet het gevoel had dat je hart in duizend stukjes was gebroken. Kon ik nú de tijd maar terug draaien.

Zelfs na alles wat ik met Thijs had mee gemaakt, was ik verliefd op hem. Bén ik verliefd op hem. Ik hou nog steeds van hem. Ik mis het om met hem te lachen en om hem dicht bij me te voelen. Ik mis het om van hem te kunnen houden zonder schuldgevoel. Maar het punt is, hoeveel ik ook van iemand houd, ik moet meer van mezelf houden. Ik moet dit overwinnen en hem laten gaan, hoe moeilijk het ook is. Ik wil weer verliefd worden op iemand die hetzelfde voelt. Ik weet dat dat eigenlijk al gebeurt is. Maar naast Victor moet ik ook weer gaan houden van iets anders. Het zal geen persoon of ding zijn, maar ik moet weer van mijn leven gaan houden. Onvoorwaardelijk. Zonder angst. Ik moet mijn eigen pad naar geluk creëren en ik zal er in slagen. Ik zal weer zin krijgen in het leven, ook al is het zonder Thijs. 

De beelden van de desbetreffende dag flitsen nog altijd door mijn hoofd. Ik was in mijn huis samen met Victor en stond op het punt om mijn spullen te pakken en een paar dagen met hem mee te gaan. Tot ik boven in de badkamer kwam om mijn toiletspullen te pakken. Ik opende de deur en kon mijn ogen niet geloven. Er lag iemand in de badkuip. Sterker nog, het levenloze lichaam van Thijs was wat ik aantrof.

Daarna ging alles razendsnel. Ik herinner me dat ik de longen uit mijn lijf schreeuwde en Victor binnen een paar seconden bij me was. Het is nu al meer dan een maand geleden en ik voel me nog altijd schuldig en vooral heel boos. Thijs was een optimist en genoot van elk moment in het leven. Zoiets zou hij nooit doen. Tenminste, dat dacht ik. De waarheid bleek helaas anders. 

Ik besef me dat mijn schuldgevoel het verleden niet kan veranderen en dat het vooral impact kan hebben op de toekomst. Mijn toekomst. Toch voelde het voor mij alsof ik het had kunnen voorkomen. Als ik was gebleven om erover te praten, dan had hij misschien nog wel geleefd. Maar dat deed ik niet. Ik was voor de zoveelste keer weggelopen van mijn problemen en deze keer kon ik het niet meer goedmaken. 

De afgelopen weken ben ik door een hel gegaan. De moeder van Thijs was er kapot van en gaf mij de schuld van alles. Ik had met hem moeten praten, want dan was hij hier nog steeds geweest. Toen ik net verliefd op hem was dacht ik dat ik de dag niet door kon komen zonder zijn lach te zien, zonder hem dingen te vertellen of zijn stem te horen. Zes weken geleden brak die dag geheel onverwachts aan en het was moeilijk. Heel moeilijk. Ik wist dat het tijd zou kosten. Iemand verliezen is geen gelegenheid of evenement. Het Is niet iets wat plaatsvind en dan weer eindigt. Het gebeurt keer op keer. Elke keer als ik zijn favoriete mok pak, een t-shirt van hem aantref of als ons liedje op de radio speelt, raak ik hem weer kwijt. Je kunt iemand keer op keer verliezen. 

Op deze momenten was ik extra dankbaar voor Victor in mijn leven. Hij sleepte me er doorheen en leidde me af van alle ellende. Het heeft ons sterker gemaakt en onze band is nu echt onverwoestbaar. Ik zou een paar dagen bij hem blijven. Die paar dagen zijn trouwens zes weken geworden. Ik kon gewoon niet meer in mijn eigen huis zijn na alles wat daar was gebeurt. Ik heb het geprobeerd, maar dat resulteerde in paniekaanvallen en heel veel gehuil. Uiteindelijk heeft Victor me diezelfde avond nog opgehaald en mee naar zijn huis genomen. 

Ondertussen staat mijn huis te koop en ben ik bij Victor ingetrokken. Hij heeft het me nooit echt voorgesteld of gevraagd, maar ik weet gewoon dat ik zo lang kan blijven als ik wil. Ik weet niet zeker of ik nog een plek voor mezelf wil. Voor nu voelt het heel goed om bij hem te zijn. 

Kerstmis kwam steeds dichterbij en ik zag er erg tegenop. Normaal gesproken was het mijn favoriete moment van het jaar, maar dit jaar hoopte ik dat het snel voorbij zou zijn. Victor zou naar Ierland gaan om daar zijn familie op te zoeken in hun vakantiehuis en ik zou hem een paar weken moeten missen. Alleen daarover nadenken was al verschrikkelijk. Hij had voorgesteld om hier bij mij te blijven, maar ik wist hoeveel hij zijn familie miste. Ik kon het niet van hem afnemen, maar van binnen wilde ik hem heel graag dichtbij houden. Ik voelde zijn warme handen op mijn schouders. Hij masseerde ze zachtjes terwijl ik genoot van zijn aanraking. We waren al een tijdje niet meer intiem geweest, maar hij was zo ontzettend geduldig met mij. Ik knuffelde en kuste hem graag, maar verder kon ik op dit moment nog even niet. 

'Je doet het geweldig' fluisterde hij.

Ik glimlachte. 'Ik voel me nog steeds schuldig' 

Hij streelde liefkozend mijn wang. 'Laat het gevoel van schuld en al die zorgen nou eens los, liefje' 

Ik knikte. Ik wist ook wel dat hij gelijk had, maar het was makkelijker gezegd dan gedaan.'

'Ik had nooit verwacht dat liefde de oorzaak van moord zou kunnen zijn'

Hij trok zijn wenkbrauw op. 'Wat bedoel je?'

'Thijs heeft zelfmoord gepleegd uit liefde, dus...' begon ik, maar ik kreeg geen kans om mijn zin af te maken.

'Angela, stop daar mee. Je maakt jezelf gek.'

Ik begroef mijn gezicht in de ronding van zijn nek. Ik was nog steeds een emotioneel wrak. Zijn hand streelde mijn achterhoofd terwijl zijn vingers door mijn haren kriebelde.

'Laten we vandaag iets leuks doen. Het zal je goed doen' 

Ik had er best wel zin in om weer wat leuks met hem te doen, maar aan de andere kant kon ik mezelf er totaal niet toe zetten. Mijn nieuwsgierigheid won echter. 'Wat heb je in gedachte, meneer Reinier?' 

'Kerst inkopen doen!'

'Kerst inkopen doen?' herhaalde ik hem niet begrijpend.

Hij knikte. 'Je gaat met mij mee naar Ierland' 

Mijn mond viel open van verbazing. 'Echt?' Het was voor het eerst sinds weken dat ik ergens enthousiast over was.' Meen je dit?' geloofde ik het nog nauwelijks.

Hij pakte mijn hand. 'Ik meen het. Ik kan jou zo niet achterlaten en jij laat me niet hier blijven, dus jou met mij meenemen is de beste optie' 

Ik sloeg mijn armen om zijn nek en trok hem dicht tegen me aan. Deze man wist altijd precies wat ik nodig had: zijn aanwezigheid. 

Kleine disclaimer: ik ben me er heel erg van bewust dat suïcide een serieus probleem is en dat het vandaag de dag steeds vaker gebeurt. Ik wil niemand hiermee kwetsen en ik wil het onderwerp ook absoluut niet belachelijk maken. Sterker nog, iemand in mijn naaste omgeving heeft onlangs suïcide gepleegd dus ik besef me maar al te goed hoe gevoelig dit onderwerp is en dat het tegelijkertijd door veel mensen als taboe wordt gezien. Zie het dus vooral als een klein stukje bewustwording creëren. Je weet nooit wat er in iemand om gaat, dus wees je ervan bewust wat je tegen de mensen om je heen zegt. Zoals ze het in het Engels zo mooi verwoorden: 'Sometimes a certain action or certain words can be the straw that breaks a camels back.' Dus, wees allemaal een beetje extra lief voor de mensen om je heen ☺️ xx