Weekje Parijs met The Squad - JERON FANFICTION

Alsof er iemand een schijnwerper in het donker heeft gezet

POV Don

Ik probeer nog steeds te begrijpen wat Jer net zei. Ze krijgen een kindje?! Ineens gaat er een hoop op z'n plek vallen. Daarom was Jer dus hier. Daarom praatte hij er niet over maar was hij er niet bij met zijn hoofd. Maar dat is niet het enige wat ik nu begrijp. Alsof er iemand een schijnwerper in het donker heeft gezet. Zo helder als dat licht. Ik besef me dat de, wat ik altijd dacht, vriendschappelijke liefde tussen ons voor mij niet vriendschappelijk is. Shit. Ik vind Jer leuk. Dat was niet de bedoeling. Of wel? Anyways, het is dus zo. Het wordt ineens heel duidelijk. Dan kom ik terug op aarde. Ik glimlach zodat het niet opval. 'JER!! Wat leuk! Gefeliciteerd makker'. Ik geef hem een knuffel. Dan geef ik Roos ook een knuffel. 'Echt heel leuk! Wanneer ben je uitgerekend?' vraag ik aan Roos. 'Half jaartje, begin januari.' Ik knik.

Jer en Roos zijn weg en ik kan niet anders dan balen van mezelf. Wat dom van me. Achteraf gezien had ik dit veel eerder door moeten hebben. Het was heel duidelijk en alle tekenen waren er. Het feit dat ik het heel prettig vond als Jer in de buurt was, dat ik opkeek als ik zijn naam hoorde vallen. Als hij in bed lag bij mij dat ik veel beter sliep. Laat staan het feit dat ik over hem droomde en dat we in die droom gezoend hadden. Het was zo duidelijk. Nu is het te laat. Jer wordt vader en ik kan er niets meer aan veranderen. Ik wil wel dat zijn kind goed opgroeit, met beide ouders. Niet dat nog voordat het geboren wordt al gescheiden ouders heeft. Ik had het tegen hem moeten zeggen, meer dan drie maanden geleden. Ik kan mezelf voor mijn kop slaan. Wat ongelofelijk stom. Maar wat nu? Direct weer terug in een soort vergeet-hem-traject. Dat slaat ook nergens op. Gewoon hem een hele tijd niet zien en dan hopen dat ik alleen nog maar vriendschappelijke gevoelens voor hem overhoud. Misschien is dat handig. OH SHIT! Volgende week is Parijs. Noooooo! Ik kan er niet meer onderuit komen ben ik bang. Met Joost, Link, Milan en Rudi-San is het zekerste weten vet gezellig. Maar ik kan ook niet Jer ontwijken daar. Dat gaat opvallen. Daarnaast zijn wij de afgelopen tijd super close geweest en is het heel raar dat ik hem nu geen aandacht zou geven. Alsof ik het niet oké vind dat Jer en Roos in verwachting zijn. Dat moeten we ook niet hebben. Ik verwacht ook wel dat Jer gaat vloggen dus zal ik de hele dag zijn camera in mijn gezicht zien. Ik heb dat zelf ook wel een beetje opgewekt, door zo geïrriteerd te reageren. Maar nu ik er zo over nadenk. Ik vind het helemaal niet irritant. Ik vind het gewoon prettig dat Jer om me heen is. Dat Jer bij me is en me aandacht schenkt. Ook dat puzzelstukje valt nu op z'n plek en ik ga steeds meer balen. Ik vind Jer zo leuk. Ik hou van zijn lach, zijn ogen met de pretlichtjes, dat plekje op z'n kin, eigenlijk alles.

De hele week denk ik aan Jeremy. Bijna niets anders. Als ik opneem dan komen er allemaal referenties naar die jongen. Het gaat echt moeilijk, opnemen de afgelopen tijd. Pff. Terwijl ik een shirt in mijn koffer gooi bedenk ik me dat ik zo stom ben geweest. Gesprekken met Lotte over geaardheden komen naar boven. Nu begrijp ik eindelijk wat Lotte al die tijd bedoelde met haar gevoelens voor beide geslachten. Ik snap Joost, ik snap Link. Het liefst wil ik met hen praten over hoe ik me voel, over wat er door me heen gaat. Maar ze gaan gegarandeerd vragen over wie ik spreek. Dat is iets wat ik niet wil. Ik wil me niet openen voor die jongens. Wat zullen ze wel niet denken. Ondertussen rits ik mijn koffer dicht en ga ik me aankleden. Parijs is nu wel heel dichtbij. Ik zucht eens diep. Dan gaat mijn telefoon: Milan. 'Yo Milan, is er iets?' vraag ik vrolijker dan ik me voel. 'Nee, wilde ff weten of je klaar bent voor morgen. Neem jij een auto mee? Jer rijdt ook met zijn auto, maar de mijne is vanmiddag stuk gegaan dus ik kan niet rijden.' Ik glimlach, hoef ik in ieder geval niet met Jer te rijden, dat scheelt een hele hobbel. 'Oh jahoor is prima! Nu mis ik alleen wel Jer zijn vlog natuurlijk, suuuuper jammer.' Zeg ik om de schijn op te houden. Milan lacht: 'Komt goed Don, je slaapt met Jer op een kamer dus je ziet hem vaak genoeg'. SHIT! No! Ik ga dat niet een week volhouden. 'Hahaha yes, gezellig! Tot morgen. 9 uur toch?!' 'Ja klopt, tot morgen man.' Daarmee hangt Milan op. Dit wordt een ramp. Maar goed, als het toch al een ramp wordt, wil ik morgen met Joost en Link in de auto. Dan kan ik met ze praten. Want misschien maak ik me wel bang voor niets. Misschien is het gewoon vriendschappelijke liefde. Misschien is het allemaal onzin wat ik denk. Misschien is dit wel gewoon een droom, net als die van de vorige keer dat ik naar Parijs zou gaan met Jer, al zoende we toen wel. Misschien is Roos helemaal niet zwanger en kan ik Jer alsnog meenemen naar een heel ver land en gelukkig met hem zijn. Misschien kunnen we wel gewoon gelukkig zijn in Nederland, dat zou natuurlijk ook kunnen. Misschien kom ik een hele knappe Franse tegen en wordt zij of hij mijn toekomst. Of misschien is deze angst terecht en verpest ik onze volledige vriendschap. Niet alleen met die van Jeremy, maar die van de hele groep. Ook van de jongens die nu niet mee zijn. Met die gedachtes probeer ik in slaap te komen, maar ik vind dat dus verdraaid lastig. Morgen is alles of niets. Ik moet mezelf in toom houden. Maar nu moet ik gaan slapen. Ik doe het licht uit en zet mijn wekker goed. Tot morgen.

AN: YES eindelijk ziet Don het licht. Mijn wifi is kut, ik heb heel weinig tijd maar toch nog even dit hoofdstukje speciaal voor jullie omdat ik jullie zo lief vind :)