Mira
Kang nuhun nya tos masihan referensi buku
Hasbi
Sami-sami geulis. Tos wengi gera bobo!
Mira
Muhun kang, tong begadang nya!
Hasbi
Moal geulis 😊 tong hilap mimpikeun akang
Mira ngagelenyu imut basa maca chat Hasbi anu terakhir, teu dibales deui da panonna geus teu bisa diajak kompromi, estuning rapet teu bisa beunta.
Kiwari, geus pindah poe, Mira masih sura-seuri sorangan dina korsi di kelasna nginget-nginget chat anu peuting jeung gebetanna. Catet nya gebetan, acan jadian.
Tapi teu kungsi lila Mira balik deui kana hiji kanyataan.
"Mir, buka instastory si Dita!" Ceuk bayu babaturan sakelasna nu karak diuk di gigireun manehna.
"Aya naon kitu?"
"Buka weh, awas tong ceurik!"
Buru-buru Mira muka Hp-na bakatku panasaran hayang nyaho naon maksud si Bayu ngomong kitu ka Mira.
Asa kabentar guludug ditengah poe nu mentrang. Panonna mencrong nempo poto sapasang awewe jeung lalaki nu kacida dikenalna. Lalaki nu nitah ngimpikeun manehna, lalaki nu tepi ka ayeuna chatna masih kainget keneh ku manehna, lalaki nu geus sabulan deukeut jeung manehna, dipoto jeung awewe sejen.
"Bay, sigana urang moal bisa asup kelas kritik sastra."
"Rek kamana?"
Mira teu ngajawab, manehna buru-buru lumpat ninggalkeun kelas nu untungna acan diasupan ku dosenna.
******
"Mir, Ngalamun weh!" Ceuk Iman nu karek gek diuk maturan Mira di korsi taman deukeut FPBS (FAKULTAS PENDIDIKAN BAHASA JEUNG SASTRA).
"Heh maneh Iman, ngareureuwas wae!"
"Bolos nya? Mikirkeun naon sih?"
"Kepo maneh." Tembal Mira bari tuluy mangkat ninggalkeun Iman.
"Dih, ngambek." Iman nyusul lengkah Mira kaluar ti taman partere.
Mira jeung Iman geus jadi sobat dalit ti mimiti maranehna awal-awal asup kuliah. Sa-fakultas ngan beda jurusan, Iman mah jurusan Bahasa Arab, ari Mira mah jurusan Bahasa Sunda.
Wawuhna mah ku sabab babaturan sa-kosan, kade nya lain babaturan sa-kamar! Tuluy jadwal kuliah duanana dimimitian ti jam tujuh, jadi sok kawenahan bareng lamun isuk-isuk mangkat kuliah teh. Tidinya we duanana jadi deukeut jeung akrab.
"Mir ngambek yey. Kunaon sih? PMS?" Tanya Iman deui nyajajarkeun leumpangna Mira nu ngagidig gancang.
"Galau!"
"Galau kunaon? Galau bogoh ka urang tapi gengsi nya?" Ceuk iman bari nyengir.
"Ihhhh geuleuh!" Ceuk Mira molotot bari angger ngagidig.
"Ish, heureuy ih, sensitif amat buk. Galauna ka saha, judesna ka urang."
"Bongan saha nyampeurkeun?"
"Enya... Enya... Urang nu salah."
"Sukur rumasa!"
Iman teu deui nuturkeun Mira, Iman ngarasa kudu mere waktu jang Mira keur sorangan, daripada engke keuna ambek deui kan sieun.
Satepina di kosan Mira buru-buru muru kamarna, teu merhatikeun saha-saha nu nyebut ngaranna atawa nanya manehna. Panonna geus teu kuat hanyang ngaluarkeu cimata nu titadi geus ditatahan ku manehna.
