i did'nt expect(niall horan fan -fic)

chapter6

Author's note:

Heeyuh! Musta na kayo mga readers. May balita ako sa inyo. May nakita akong babae kasama ang mga kaibigan niya mga ilan minuto may lumipad  sa kanilang harapan black pigeon na tulala naman siya sa nakita at ang mga friends niya parang nalilito"look its kevin!"sigaw niya siya lang kasi ang directioner tumawa namn ang mga kaibigan niya yung mga tao namn ay tumitingin sa kanila na parang nababaliw na siya......

#epickevin.

.......................

Sam's  P.O.V

SATURDAY...

Gumising ako sa umaga. Hay napaka araw naman yata si mama talaga pati yung curtain binuksan niya. Na gising tuloy ako. Kinuha ko ang cellphone at tinignan ang oras 10:15 naku ang aga naman yata kaloka to. Bumangon ako at nag stretch ang mga kamay ko at binti parang excircise kung baga. Pagkatapos nun pumunta ako sa baba at nakita si mom nag aalmusal.

"Anak gising kana pala. Napa aga yata ang bangon mo?" Sabi ni mama habang nag babasa ng news paper.

"Kayo kasi eh. Binuksan niyo ang curtain kaya ako napagising agad alam mo naman yun diba na hindi ako na kakatulog kapag may araw na naka attract sa Mata ko... Kaya yun hindi ako nakatulog pabalik." Sabi ko sa kanya at ngumiti. Naka upo na ako at kumain na ng almusal.

"Sige mom babalik na ako sa kwarto ko may igagawa lang ako. " Sabi ko nag nod si mom.umakyat ako kaagad at pumunta sa kwarto ko. Binuksan ko ang twitter at tinignan ang message.

Wala parin nag message  si niall sakin. Bat ko ba hinihintay ang message niya...basta bahala na.inioff ko ang cumputer ko at hinubad ang mga damit ko as usual maliligo duh its pretty obvious. Pumunta ako sa banyo at nag shower. Pagkatapos yun lumabas ako ng banyo at naghanap ng masusuotan.kinuha ko ang t-shirt ang nakasulat ay "Dont you dare touch me." Ang astig. May tumatawag sakin hinanap ko ang phone ko,hindi ko parin mahanap cheneck ko na ang cabinet,yung drawer,sa kama ko,yung hindi ko nalang hinanap ay ang bathroom. Pumunta ako sa bathroom at oo nga nandon kinuha ko at tinignan kung sino ang nag missed call. Si shaila two missed calls tinawag ko siya nag ring tatlong beses at sinagot niya.

"Shaila sorry hindi kita natawag kanina. Nawawala kasi yung phone ko buti nalang nakita ko sa bathroom." Pagpapaliwanag ko.

"Kahit kailan makalimutin kaparin. AY oo nga pala sabi daw ng ating school president mag kakaroon daw ng talent show next week. " Nagulat ako sa sinabi niya.

"Ano!?... Next week?.... You mean sa lunes? " Tinanong ko siya agad.

"Yep." Sabi niya.

"Ano namn. Hindi ako sasali. " Sabi ko.

"Huwag ka ngang maging tanga samy. Wag mung basta-basta lang itago ang pagiging singer mo dahil hindi mo makakamit ang mga pangarap mo,kung lagi ka nakatago lahat lang ay masisira. Samy mag pakatatag ka." Sabi niya.

Mahiyain akong tao hindi ko kaya kumanta sa harapan ng maraming tao, hindi niya naiintindihan ang lahat.

"Sorry talga shaila pero hindi ko talga kaya. Hindi mo naiintindihan." Inend call ko at umiyak.

"Sorry po papa pero hindi ko talaga kaya kumanta sa harapan ng maraming tao,hindi ko matupad ang mga promise mo." Sabi ko at umiyak pa ng husto.

Flashback.

9 years in the past.

Nandito kami ni mom sa hospital umiiyak. Si papa nandon titignan kung ano talga ang nangyayari sa kanya. Nanghihina siya yung labi niya na mumutla palagi siya na sasakitan ng ulo,palagi siya na cocollapse,at nagsusuka. Nagpipicnic kami kaninang hapon masaya kaming nag kwekwentohan,nag kakatuwaan. Ng pauwi na kami na collapse siya tumawag agad kami ng 911. Mga ilan minuto pumunta ang ambulansia dinala si papa sa hospital. At ito nag iiyakan na kami ni mom. Pumunta ang doktor daladala ang listahan.

"Ikaw ba si Mrs. Alfunso?" Sabi ng doktor. Nag nod lang si mom.

"Yung asawa niyo ay may tumor sa utak. Hindi na ito maooperahan dahil ang laki na ang bukol sa utak niya.... Wala na siyang pag-asang mabuhay pa." Nagulat ako sa sinabi niya.

"Ano!?!" Sabi namin ni mom.

"Malaki!? Bat yun nangyari dok? Kailan lang siya nag kamiron?" Sabi ni mom habang akoy iyak ng iyak.

"Hindi ba kayo sinabihan ni Mr. Alfunso?.... Mga last month siya nag kamiron ng tumor sa utak." Bat hindi sinabi ni papa na meron pala siyang tumor sa utak. Matagal na pala ang nangyari. Bakit to ginawa ni papa.

"Bakit!? Bakit niya hindi sinabi... Pwede ko ba siya makita dok?" Sabi ni mom habang umiiyak. Nag nod ang doktor.

Pumunta agad kami sa kwarto. Nakita namin si papa nakahiga putlang-putla ang mukha.umiyak pa ako ng umiyak.

"Richard.... Bakit.... Mo hindi sinabi.... Namay tumor..... Matagal kana pala nag kamiron." Sabi ni mom choking on her words habang umiiyak.

"Dahil.... G-gusto ko k-kayong p-protektahan,d-dahil mag-aalala lang kayo s-sakin.... H-hindi ko k-kayo palulungkutin" Utal niyang sabi. Nahihirapan na siyang makapag salita.

"Pero tignan mo ang nangyari..... Naging..... Malungkot kami dahil may sakit ka."sabi ni mom. Habang umiiyak

"Huwag.... Mo A-akong alalahin... A-ang anak natin..... Ang A-alalahin mo.... Dahil h-hindi na ako m-magtatagal sa mundong ito." Sabi ni papa umiiyak narin siya.

"Samy....anak h-halika d-dito." Sabi ni papa...pumunta ako sa kanya at hinawakan niya ang kamay ko.

"Ano....man a-ang mangyari p-pagpatuloy mo l-lang ang i-iyong pag k-kakanta at p-pag aaral ito a-ang mga h-habilin ko sayo.... W-wag kang m-maging m-mahiyaiin i-ipakita mo ang i-iyong talento. Dont b-break my p-promises to y-you... Dont f-fail m-me." Ynung heart monitor ni papa hindi rumirespond.

"Papa!!! Wag mo kaming iwan.... Papa!!! Gising!!!" Sabi ko shinake ko yung shoulder niya at umiyak ako sa dibdib niya

"Doktor!!! si rechard yung monitor hindi rumirespond." Sabi ni mom. Pumunta agad ang Doktor at kinuha niya ang electric shock  at pinunta sa dibdib ni papa.

"Charge!" Sabi nung doktor.

.

.

.

.

"Charge!"

.

.

.

.

"Charge!" the doctor sighed.

"Mrs. Alfunso.... Im afraid that your husband didn't make it.... August 12 date 1:16 pm... Sorry." Sabi nung Doktor at umalis. Lumapit kami kay papa at umiyak sa harapan niya. Si Mom hinug ni Papa at umiyak sa shoulder niya.

Pag kasunod ng araw pumunta kami sa funeral para ilibing si Papa....

Flash backs end.

Hindi ko sinabi kay shaila dahil alm kung mag aalala lang siya sakin. At ngayon hindi ko yata matutupad ang mga habilin niya sakin na guguilty ako sa ginawa ko. Hindi ko mapapatawad ang sarili ko.

Pumunta ako sa labas para magpahangin. Mga paa lang ang tinitignan ko hindi ako tumitingin sa daanan. At may na bump akong tao parang galit.

"Tumingin ka nga sa dinadaanan mo!" Sabi nung lalaki.

"Sorry. Hindi ko sinasadya." At yun ganun-ganun lang umalis siya bigla. Mga tao ngayon galit kung sana lang naiintindihan nila ang sitwastion ko ngayon malamang lahat sila ay matutulad sakin. Pumunta ako sa park umupo ako sa damuhan at don ko tinignan ang magagandang view. At dun ko binuhos ang masasayang alaala ng na bubuhay pa si papa, naiyak nalang ako.

......................

Siguro itong chapter na to boring..... A little bit drama?

Mag comment kayo kung ano ang masasabi niyo sa chapter ito at pati narin yung mga problem niyo. Para ko maintindihan ang mga buhay niyo or pinag daanan

Wag ding kalimutan ang mag vote, at mag follow......thanks merry christmas.....