Бид хоёрыг шалан дээр хэвтэх зуур хөгшин хүний яахир хоолой "Босооч!?" хэмээв.
Би тэрхүү дуу гарсан зүгт харвал бараан хамгаалалтын шил зүүсэн хөлгүй мөртлөө тэргэнцэр дээр суугаад нисэж чаддаг тийм өвөө байлаа.
Бид хоёр босон бие биенээсээ холдоод, би ч Эмма багшийн хэлсэн өнөөх бичгийг өгөх гэж ирснээ хэлээд өгөв. Харин өнөөх залуу бас нэг бичиг гаргаад өөр багшийн нэр хэлж дамжуулж өгөхийг хүссэн гэдгийг ч бас хэлэв.
Өнөөх өвөө биднээс бичгийг аваад их л нухацтай хараад "явж болно" гэлээ.
Би ч тэр газраас хурдхан явмаар санагдаж эргэтэл өнөөх өвөөгийн яахир хоолой дахин дуугарч, "байз".
Буцан байрандаа ирэхэд нөгөө залуу ч бас ирсэн байлаа. Тэгээд өвөө юм хэлсэнгүй. Харин оронд нь нэг, нэг уусмал өгөөд хэрэгтэй гэж бодсон үедээ ашиглаарай гэв.
Би сонирхон "Юунд хэрэгтэй юм?"
Өвөө "Биед чинь. За одоо хурдхан гарч үз. Ажил алдагдуулж байна!"
Бид хоёрыг шуудхан хөөн, бид бараг л нисэн өнөөх байшингаас гарлаа. Тэгтэл өнөөх залуу чинь шидийн хүчээ хэрэглэж байгаа бололтой төвлөрч байснаа нисээд явчихав. Би түүнийг харж битүүхэндээ атаархсан гэхэд болно.
Би өнөөх уусмалыг гартаа чанга гэгч нь барисаар сургууль руу буцан гүйж эхэллээ. Учир нь надад ямар нэг шидийн хүч байхгүй шүү дээ. Яг ийм үед л сэтгэл санаагаа дээшлүүлж гүйсэн дээр.
-------
ххх "Тэд ямар байна?"
ххх1 "Эзэнтэн минь тэдний нэг нь одоо ч шидийн хүчгүй."
ххх "Чи тэднийг мөн гэдэгт итгэлтэй байна уу?"
ххх1 "Тиймээ"
ххх "Хурдан байр тусмаа сайн шүү"
ххх1 "Ойлголоо. Гэхдээ шидийн хүч нь илрэхгүй бол..."
ххх "Заавал ил болго! Энэ бол зарлиг"
ххх1 бөхийн "Ойлголоо эзэнтээн"
A/N: тэр залуу дахиад гарна аа...
бүүр их гарна гээч хаха 😂
