Sakinleşmem gerekiyordu.Sesler bu sefer çok acımasızdı "Yeter"dedim ."Bırak kolumu!"ondan hızla çektim kafamdaki sesleri duymazdan gelmeye çalışıyordum .O ise bana şaşkınlıkla bakıyordu. Oradan uzaklaşmam gerekiyordu.
Koşar adım çıktım.Sahil kenarındaydım. Kafam bomboştu yaklaşık yarım saat akşam serinliğinde yürümüş sonunda boş bir banka oturmuştum. Düşüncelerim çok sesizdi.Deniz kokusu huzur gibiydi.Birde dalganan denizin sesi duyduğum tek sesti.
Hayatımda çok eksik vardı.Babam bir şizofreni hastasıydı.Banada ondan kalmıştı bu hastalık.Annem babanın bu durumuna dayanamayıp beni de babamı da terk etmişti.Babamın durumu iyi ağırlaşmıştı halüsinasyon da görüyordu artık. En sonunda yüksekçe bir binadan atlamıştı.O da bırakmıştı beni. Annem ise yıllardır ortada yoktu.Ne halde bilmiyordum bile .Sevse bırakmazlardı beni.
Bir fısıltı duydum "Sevmiyorlar anla artık.Hepsi sahte,sen onlar için fazlalıksın "dedi ses ."Galiba haklısın "dedim o sese ."Önündeki deniz sana daha fazla değer veriyor . Seni huzura kavuşturacak "dedi ses.
Denize doğru adımlar atıyordum. Yalan söylüyor olmazlardı. Bu denizde huzur bulacaktım.Babama,anneme gidecektim.
Tam kıyısında durdum. Böylesi daha iyi olacak diyerek bıraktım kendimi soğuk denize .
Ciğerlerime dolan suyu hissettim.Kararıyordu gözlerim. Fakat bu huzur dolu olmayan denize,bana yalan söyleyen seslere veda ediyordum.
Belkide huzur buydu.
