Santiara's Dream

Good Boy

"Alam ko na!" bulalas ko. Napatingin naman sa akin si Winston. "Bumabalik tayo sa lugar na iyon kapag lumalabas tayo ng sasakyang ito. Kaya dapat, hindi tayo lumabas!" suhestyon ko. Kanina pa kasi kami ngugutom. Malapit naring maubos ang gas niya.

"And how are we suppose to eat? Nang hindi lumalabas of this goddamned car?" tanong niya.

Ghad. He's so sexy.

"Duh. Ever heard of drive thru?" Aniko sabay irap. Muli kong isinuot ang jacket niya dahil nilamig na naman ako. Gabi na kasi. We've been in this car for hours.

Again, he drived. Nang makadaan na kami sa isang fast food restaurant, agad kaming pumunta sa drive thru. Buti nalang at my pera siya. At sa nakita ko naman, may mga cards siya. I don't why I'm so unfortunate na talagang sarili ko lang ang bitbit ko.

Nilantakan namin ang pagkain na in-order niya. Ghad, now I feel so full. Next, nagpa-tank na kami. Now our problem is the cold. Taglamig na at hindi kami makabili ng heater or damit man lang. Nang makakita kami ng isang barkada na papasok sa isang convenience store, nakisuyo na kami.

We tried using his phone. And borrowed phone from other people. But to no avail. Natulog at nagising kami. Same date. Kaya wala kaming magawa.

My tears started to roll down my face. I don't know why all of this is happening. This is so sinister. Naging mabait naman ako. Even though nawalan ako ng pamilya in a mindless state, kahit na nahirapan ako sa paglaki ko, sa pagtustos ng pagaaral ko, hindi ko kinwestiyon ang lahat ng iyon. Tinanggap ko at hinarap lahat. Dahil alam kong wala akong ibang aasahan kung hindi ang sarili ko. This occurrence is much worse.

Winston leaned on me and enveloped me in his arms. He hushed me. Umiyak ako ng umiyak. Hindi ko na alam ang gagawin ko. "Shh... We'll get through this." He comfortingly said to me. I want to believe his words but it's so hard. In a fucked up situation like this? I don't think so.

Matapos kong magiiyak ng umagang iyon, natulala nalang ako. Hindi rin ako nakakain ng tanghalian dahil wala na akong gana. Mag-gagabi na nang muli akong nakaramdam ng lamig. I wore the jacket. Pero nilalamig parin ako. Mukhang napansin naman iyon ni Winston. "Kumain ka na." Pinilit kong kumain. Tira lang iyon sa in-order naming chicken bucket kahapon. Medyo hindi ako nilamig na. But my body feels sore. Nahiga ako sa backseat para maipahinga ang likod ko. I've been sitting all day.

Not long after I slept, naramdaman kong nakahiga si Winston sa harap ko. Nanginginig ako kaya't yakap yakao niya na ako. Seriously, i don't really know him, pero we only have each other for now. I placed my hands in his chest as he tighten the hug. "S-So cold..." nanginginig kong sabi. If it's possible, hinigpitan niya pa ang yakap sa akin. Dinaganan din niya ang binti ko. He's rubbing my back.

And it do. Somehiwy, his body heat made me warm.

Nang magising ako kinabukasan, init na init naman ako. I removed the jacket. Naisip kong kailangan naming magpalit na. Nagpabili kami ng tig dalawang set namin ng damit.

O... kay?

How do we change?

"Uhm... I'll just close my eyes. You change at the back seat."

Mabilisan lang. I chose a tee shirt and jogging pants. "You done?" aniya t lumingon. Eksaktong ibinababa ko palang ang tee shirt ko kaya nataranta ako at mabilisan iyong ibinaba na. Ghad! Did he saw my boobs? Tsk. Wala kasing bra eh! Kainis naman!

"Wala akong nakita. I'm sorry." Mabilis niyang sabi tsaka lumingon sa labas ng bintana. Matapos siya naman ang nagbihis. Hindi pa siya nag-shirt dahil naiinitan daw siya. Napanguso naman ako. Ako din, init na init na. Ngayon, nakatulala lang kami. We parked infront of a secluded area, in front of an apartment.