THROUGH EVERY SEASON(ONE SHOT)

Spring,Summer,Autumn,Winter

Nakatingin ako ngayon sa labas ng bintana at pinagmamasdan ang haring araw na tirik na tirik.

"Madisson, here i bring you some food" ani ng aking ina and  she sat on the chair that was in my front.

May dala siyang halo-halo dahil tag init ngayon at siya narin ang nagtutunaw ng yelo para sa akin.

Home made iyon dahil wala namang halo halo rito sa Japan. Nagpakahirap din siyang maghanap ng mga ingredients nun para lang matikman naming muli.

"Anak, baka hindi na naman makauwi ang ama mo" i sigh, ano pabang bago roon? wala naman.

"Hindi ko naman hinihiling na umuwi pa siya" ani ko at tumango tango naman ang ina ko at sabay umalis.

Para bang sinumpa ako na lahat ng lalaking makikilala ko ay iiwan din ako.

Although, 20 palang ako may naging tatlo akong ex at lahat iyon ay nawala din but i think puppy love lang ang mga iyon.

Lumabas din naman ako dahil naisipan kong magpunta sa park.

Habang naglalakad lakad ay hindi ko maiwasang hindi magisip kung gaano ako kagalit sa ama ko na sinisira lagi ang mga pangako niya.

Napatingin naman ako sa kaliwa ko at hindi ko namalayang tumatawid na pala ako.

Pagtingin ko naman sa kanan ko ay may paparating ng sasakyan na bago pa ako makatakbo ay may humila na sa akin.

"Miss, can you please be careful nextime" ani ng matipunong lalake na sumagip sa buhay ko, na kahit hindi naman ay hindi ako mamamatay.

I look in his beautiful blue eyes, paniguradong akong hindi siya taga rito sa Japan katulad ko.

Agad naman akong lumayo sa kaniya ng makaramdam ng akwardness sa pagitan naming dalawa.

"Ahm... by the way I'm Lucas" ani niya at inaabot ang kamay sa akin.

Kahit na gwapo siya ay hindi ko siya pinansin at naglakad nalang patungo sa park at umupo sa isang bench roon.

"You know? i thought you we're say thankyou to me but its the opposite you just ignoring me" ani niya at nakaupo na pala sa tabi ko.

"I think you will be more beautiful when you'll smile" napatingin naman ako sa kanya na todo ngiti na parang tanga sa tabi ko.

Hindi ko na napigilan na hindi tumawa at doon nagsimula ang pagiging close naming dalawa.

.........

"Meet me again at the park tommorrow, same time" i smiled as i received his text.

The summer will be the happiest season for me because i met him.

Sa tatlong buwan na magkasama kami parati ay nahulog na ang loob ko sa kanya. Sa pag amin niya, ay ganoon  din ang nadarama niya para sa akin.

Kalahating minuto nalang ay papatak na ang oras na aming pinag usapan kaya agad agad naman na akong kumilos.

Matapos maghanda ay agad na akong pumunta sa park gaya ng aming napag usapan.

Many hours passed but still no him show up. Akala ko ay may nangyari lang sa kanya kaya hindi siya nakapunta nung araw na iyon.

Pero mali ako, autumn and winter season passed but still no Lucas showed up.

Huminga ako ng malalim its already april and it was the start of the spring season.

Nagtungo akong muli sa park at sa oras parin ng lagi naming usapan..

Umaasa na hindi siya magiging tulad ng ama ko na iniwan kami ng walang paalam at nag papadala nalang liham isang beses sa isang taon.

"You and dad was exactly the same" bulong ko sa hangin dahil sa sobrang prustasyong nararamdaman ko.

I want to burst into tears but i cant. Babalik pa si Lucas, at naniniwala ako roon.

Tumingala nalang ako sa mga punong kulay pink ngayon, yes cherry blossoms and it was nice to see the leaves falling from the tree.

Hindi ko na napigilan pa ang pagtulo ng luha ko sa may kaliwang mata ko. I miss them both, Lucas and my dad.

Naagaw ng pansin ko ang mga yabag na papalapit sa akin and when i looked up i suddenly cant hold back my tears anymore.

"Im so sorry if its too late"