Merhaba ben Karol. Yeni insanlarla tanışmayı sevmem. En sevdiğim renk siyahtır. Şimdilik bunları bilseniz yeterli. Dışarıdan bakıldığında taş kalpli gibi gözüken bir tipim. Ama içimi yalnızca bir tek kişi görebildi bugüne kadar, Agus... Öz kardeşim bile göremezken o görebildi. Belki de beni ona çeken şey de budur. Aslında aşktan da pek anlamam. Şu zamana kadar yalnızca iki erkeğe kalbimi açtım. En yakın arkadaşlarım Mich ve Agus. Evet, tabii ki şimdi düşünüyorsunuz: Valentina neden benim gerçek yüzümü bilmiyor.. Çünkü beni hayata küstüren olay olduğu zaman o çok küçüktü. O zamandan beridir siyah giyinirim. Ve pişman değilim de. Neyse bu konuyu kapatalım. Geçmişim hakkında konuşmayı sevmem. Yatağıma uzandım ve bileklerime baktım. Kanıyorlardı... Psikopat olduğumu düşünebilirsiniz, aslında öyleyim de. Evet, ben lanet olası bir psikopatım! İki günde bir jiletle bileklerimi kesiyorum. Nedenini anlatmayacağım, gerek yok. Değmez de zaten. Ve bunu yaptığımı da sadece Agus bilir. Bana çok kızar ama engel olmaya da kalkmaz. Çünkü benim hakkımda her şeyi bilir o. Neden yaptığımı da bildiğinden çenesini yormaz hiç. Bazenleri onunla kaçarım. Kardeşimden, kuzenimden, geçmişimden, her şeyden... O benim her şeyimi bilir, nasıl rahatladığımı da. Peki onunla nasıl mı tanıştım? Şöyle oldu..
FLASHBACK:
6. yaş doğum günümdeydim, çok mutluyum. Yanımda annem, babam da vardı. Zenginiz de. Her istediğim alınıyor. Ama beni korkutan bir şey var. Kardeşim... O çok küçük. Ama ya büyüdüğü zaman babam bana yaptığını ona da yaparsa. Aslında babamın amacından pek emin değilim. Sürekli benim yanıma gelip bana bağırıyor. Ama ona da hak veriyorum, iş yerinde çok yorulur o. Polistir benim babam. Annemse ev hanımı. Ama dedem çok zengin olduğu için saray gibi bir villada yaşarız. Dedemin tek mirasçısı annemmiş, o yüzden ona değer veriyormuş. Bir gün babamın yanına gidip ona sordum:
-Baba "mirasçı" ne demek?
-Git başımdan!
dedi ve bana vurdu. Normalde hiç böyle yapmazdı. Canım çok yanmıştı. Ağlayarak oradan uzaklaştım. Evimizin önünden yola çıktım. Az kalsın bir araba çarpacaktı bana. Ben önüme bakmadığım için görmedim, sadece ağlıyordum çünkü. Ama sonra bir çocuk sesi duydum:
-Araba geliyor, dikkat et!
Hemen kenara koştum. Arabadan son anda kurtulmuştum. Sonra o çocuğa teşekkür etmek için döndüm. İşte oradaydı! Bana gülümsüyordu. Bense hemen göz yaşlarımı silip onun yanına gittim.
-Merhaba, ben Karol.
-Ben de Agustin.
-Seni daha önce hiç görmedim, yeni misin?
-Evet. Dün taşındık. Sen... ağladın mı?
-Şey, hayır.
-Karol, istersen anlatabilirsin.
FLASHBACK SON
O, o çok iyi biri. Bunu o zaman bile anlamıştım.
-Abla, gel hadi!
-Geliyorum...
Beni düşüncelerimden bölen Valu'ydu. Onu çok seviyordum, ama sevgimi hep ondan gizledim. Aslında herkesten gizlerim. Birine bağlanmayı sevmem ve değişebileceğimi de sanmıyorum. Hemen kollarımı yıkayıp pansuman yaptım ve kollarım gözükmesin diye şunları giydim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
