Rainbow no more (Short story)

CHAPTER 1

(This story is unedited, kaya pasensya na po sa mga mali mali ko, thank you! 😘)

Confuse

Todays was a fine day. Fine day for me to cuddle my pillow and listen to music that I want while the rain pour outside. The sky looks so gloomy yet it calms me.

Nakahiga lang ako sa kama habang naka tulala na naman sa kisame. Yung isip ko as usual lumilipad na naman sa kalawan. Imagining things that is impossible to happen.
Napabuntog hininga na lamang ako sa kawalan, di ko mawari kung ako ang gagawin ko.
I was imagining a man who is almost perfect that is so impossible to exist in this world. I'm so tired of feeling lonely, I just wish someone would make me feel that I was beyond everything. And with that thought I drift off to sleep.

I was awaken by the soft caress in my face. Dahan-dahan kong iminulat ang mata ko at ...

*Kurap* *kurap*
"Haha nah! You're so cute" the man be side me said it in a sexy way.

"Ahhhhhhhhhhhhh!!!" Malakas kung tili sabay bangon at lumayo sa kanya.

"Sino ka?" Natatarantang tanong ko sa kanya. Itinaas na lamang nya ang kanyang dalawang kamay tila sumusuko.

"Relax baby I'm your husband" sabay ngiti sakin
"Pinagloloko mo ba ko? Pano ka nakapasok sa kwarto ko? Rapist ka ba ha!?" Sabay sabay na tanong ko.

" Hey let me explain okay" he said in a calm way while slowly standing up ang move closer to me.

"I don't even know you!" Isigaw ko sa kanya.
"Kaya pano ako kakalma at huwag ka lumapit sakin!" Sigaw ko ulit.

"Okay just give me the chance to explain please, just sit down first and I promise I won't go near you okay."
I relax a bit at sinunud ang gusto nya pero mapagmatyag parin ako sa paligid ko at maari nyang gawin.

"Naaksidente ka nung pupuntahan mo ako sa office upang isurprise ako sa trabaho. Na comatose ka ng isang buwan dahil ang ulo mo ang mas na purohan sa aksidenteng nangyari. Ngunit ng nagising ka di mo na ako maalala at higit apat na buwan ka naring ganyan unti na lamang ang naaalala mo minsan nga katulad ngayon nakalimutan mo nanaman na sinabi ko na sayo na mag-asawa tayo." mahaba nya paliwanag na tila malungkot at nasasaktan. Napakurap ako sa kanya at di maka pagsalita.

" Ahahahahahaha wait hahaha di ko kinaya hahaha" sa sobrang tawa ko nahirapan na ko masalita haha ano ba naman tung lalaking to ang gwapo nya pero mukha nang di matino mag-isip.

"Wait hahahah adik ka ba?" Patuloy kong sabi with a hint humor in my voice.

" I'm telling you the truth baby, but if you don't believe me it's okay di ako magsasawang alagaan ka at gumawa ng panibagong alaala kasama ka. We've  been married for 2 years already and I love you so much." he said seriously and I see the sadness in his eyes.

"Well gwapo ka naman " sabi ko habang palapit sa kanya at unti-unti ko syang pinaikotan.

"At mukhang pasadong pasado ka nga sa iniimagine kong ideal man hmm"

Tumitig ako sa kanya at biglang sumakit ang ulo ko parang siyang minamartilyo. Napaupo ako bigla habang hawak-hawak ang ulo ko, habang siya naman ay maagap akong dinaluhan. Tears roll down from my eyes but as the unbearable feeling my head hurt me, there's a flood of memories came in my mind reminding me of something about how I and the man beside me used to be happy together. It was like a de javu, para bang unti unti kong naaalala kung anong papel niya sa buhay ko.

*Memories*
"Baby came on wake up I cook our breakfast already" he said sweetly to me and kiss my head. I was smiling at the man and hug him so tight.