Rainbow no more (Short story)

SPECIAL CHAPTER

Behind

"I'm sorry but his dead, we've done everything that we can. Hindi na kinaya nang katawan, I'm sorry." The doctor said living me with tears that won't stop fallin'.

In that moment my world stop, tila pinipiga ang puso ko at hindi ako makahinga sa sakit na nararamdaman ko. Hindi parin ako makapaniwala na wala na siya.
Wala na si chris... Wala na yung taong pinakamamahal ko, yung nagparamdam sakin nang lahat nang kasiyahang di mapapantayan.

Ganun ba talaga, Kapag masaya ka palaging may kapalit na kalungkotan kinabukasan?

Hindi pwedi masaya nalang palagi?
Bat sa lahat ng pwedi mangyari, bat si Chris pa ang kailangan kunin sakin?

Masaya naman kami walang problema ngunit isang araw biglang nang laho lahat ng sayang nararamdaman ko, parang pinarurusahan ako ng tadhana.

Kararating lang namin sa bahay galing airport alas 3 na nanghapon nang makatanggapng tawag si Chris galing sa opisina na kailangan daw siya roon dahil may emergency.

Sa pagmamadali niya ay ang nadala niyang kotse ay yung nasira ang break, huli na nang ipaalam iyon nang driver namin.

Alalang-alala ako kay Chris dahil sa nalaman ko sinusubukan ko siyang tawagan ngunit di niya sinasagot.

Isang tawag ang natanggap ko galing sa kung sino na nasa hospital daw isinugod si Chris dahil sa na aksidente ito. Nagmadali akong pumunta sa hospital naabutan kong sinasalba nila si Chris.

Walang tigil ang pag iyak ko at pagdadasal na sana ay mailigtas siya sa bingit ng kamatayan. Lumabas ang doctor at ibinalitang maayos na daw ang kalagayan ni Chris ngunit napuruhan ang kanyang ulo at bandang tiyan at nag warning na ang doctor sa akin sa possible na mangyari. Maaring ma coma si Chris o di kaya'y di kayanin nangkatawan niya ang mga natamong pinsala lalo na ang sa ulo.Nakakaawa siyang tingnan dahil sa dami nang natamo niyang sugat at mga galos.

Ilang araw na akong walang maayos na tulog para lamang bantayan si Chris at i Check kung okay ba siya or humihinga pa ba siya sa takot ko na mawala siya sa akin. Dumalaw na rin dito ang parents ko, parents niya at mga kaibigan namin.

Isang gabi di ko namalayan na nakatulog na pala ako sa kakaiyak sa tabi ni Chris. Nagising ako nang napagtantong gumalaw ang daliri niya na hinahawakan ko. Napabangon ako at agad na tumingin sa kanya.

"Chris" pagsambit ko sa pangalan niya habang nagsisimula na namang mag-unahan sa tulo ang aking luha.

"J-Jil" it was just a whisper, tila nahihirapan siya.

"P-Please fight for me..." Pagsusumamo ko sa kanya. May kumawalang luha sa kanyang mga mata. Mas nasasaktan ako na nakikita siyang ganito.

"I... I-I'm sorry" he said in a tiny voice. Dahil dun ay mas napahagulhol ako, ayoko siyang bumitaw ayokong mawala siya ng ganun nalang.

"C-Chris, I Love you" paghikbi ko, ni hindi ko na makilala ang sarili kong boses dahil sa kakaiyak.

"M... M-Mahal " pagpilit niyang bigkas, "...kita Jil" imbes na isang maligayang haplos ang maramdaman ko sa aking puso ay tila isa itong kutsilyong ininarak sa aking puso ng paulit-ulit.

Inilagay ko ang kanyang mga kamay sa aking pisngi dinadama ang init nito na unti-unting kumakawala.
Timitig siya sa akin, ngumiti ng marahan at dahan-dahang ipinikit ang kanyang mga mata.

Napapit na rin ako sa sobrang sakit.

*beeeep*beeep*beeep*
Tunong nang makinang nakakabit sa katawan ni Chris nataranta ako at dali-daling nagtawag nang doctor.

Pinalabas muna nila ako at maagap na dinaluhan si Chris. Sa labas ay di mapigil ang paghagulhol ko at napaluhod na lamang ako sa tapad ng pinto.

Kalauna'y lumabas na ang doktor na bagsak ang balikat. At sinabi ang mga katagang nagpabagsak nang mundo ko.

"Mrs. Salvador" inalalayan ako nang doktor na makaupo sa isa sa mga upuan doon.

"I'm sorry but his dead...." Tanging ang katagang iyon lamang ang pumasok sa isipan ko.

"I'm sorry but his dead"

"I'm sorry but his dead"

"I'm sorry but his dead"

Nagwala ako sa sobrang pighati at pumunta sa kwarto ni Chris at pilit siyang ginigising.

"CHRIS!!! GUMISING KA! HINDI MAGANDANG BIRO TO!" Pagsususmamo ko sa kanya.

" Chris naman akala ko ba sabay tayong tatanda?"
Paghagulhol ko.

"Akala ko ba manunuod pa tayo ulit ng sunset nang magkasama" pahina nang pahina ang boses ko dahil sa pagod.

"Bat mo ano iniwan ng ganito" tila pabulong ko na lamang na sabi. Maya-maya pay may lumakap sakin.

"Sshhhh...tahana Jil" it was Clay his best friend, niyakap niya ako at inalo. Hinayaan niya akong umiyak sa bisig niya hanggang sa mapagod ako.

Sa paglipas ng panahon ay bitbit ko parin ang pait ng kahapon. Tila ayaw akong tantanan nang isang masamang panaginip at pilit pinapaalala sakin ang lahat ng sakin na parang kahapon lang.

Nandito ako ngayon sa puntod ni Chris at nakahiga sa damuhan katabi nya. Iniisip ko na lamang na narito siya. Siguro ganun nga talaga ang buhay minsan masaya, minsan malungkot. At ang tao na nasa buhay  natin ay hiram lang upang bigyan tayo nang masasaya at mapapait na alaala sa buhay.

Naisin ko mang makasama si Chris hanggang pagtanda ngunit, hindi iyon ang gusto ng tadhana para sa amin. Naisipan ko na rin na kitilin ang sarili kong buhay ngunit, lage kong naaalala ang kanta ni Chris sa akin na kahit anong mangyari dapat ay ipagpatuloy parin ang buhay.

Puno man ng pangunguli ang puso ko hanggang ngayon kahit walong taon na ang lumipas at marami nang nagbago ngunit sa puso ay hindi parin mapapalitan ang alaala at pagmamahal na meron kami noon.

Sa ilalim ng maaliwas na langit ay napangiti na lamang ako at ibinasa uli ang sulat na binigay ni Chris noon nang birthday ko kalakip nang regalo nya.

Jillian,

You are the sunshine of my life, the moon who brings light to my darkest days. I always wanted to witness your smile till my last breath. You are the rainbow who brings color to my dull life, without you everything is lifeless. Please always wear those sweet smile of yours and never let anyone them it away from you. I will surely miss you angelic face when destiny take you away from me. When rain pours, let it be and dance with every beat of it. Surely soon the rainbow that hide at the back of the clouds will appear. Another hope will rise and a new chapter of life awaits, don't be afraid to move forward and embrace the light in front of you. I maybe there by your side or maybe not, still you have my heart and will never be gone.

-Chris

***********************************

I can't think of any better way of ending this🤦.
Thank you sa pagbabasa. Paalam!

#firstStory
#UnangStoryNanataposko
#IWantToImprove