Hearts 2 - Undetermined

10 1 0
                                    

Bomi’s POV

I was still stoned sa nangyari “How did you get in?”

I can do anything I want nang hindi mo nalalaman’ she grinned

I tried to pinch myself, to make sure na gising ako at hindi ako nananaginip. She had the same voice nung nasa panaginip ko.

‘don’t worry Bomi, you’re not dreaming, and yes, I am the one who owns the voice in your dream recently’

My eyes widened “can you really read my mind?”

“Yes I can, and so do you, you can read my mind too, if I want too” she said while roaming inside my room.

“who ar- I mean, what are you really?” I said while walking towards my bed and laid down, “at anong kinalaman mo sa nakita kong pink and blue glowing heart kanina sa kapatid ko?”

“let’s just say, hiniling mo ‘to” she said with a smirk.

“Hey, I didn’t wished for magic or extraordinary stuff like this. I wished for something new.”

She laughed before answering “ new experience perhaps?”

I threw her a confused look, hindi ko naiintindihan ang mga nangyayari.

I almost jumped out of the bed nang may biglang kumakatok nang pagka lakas-lakas. Sisirian ba naman ang pintuan ko? “Anak? Bomi? Sino ba kausap mo dyan?”

“ahh ~ I-im on the phone Mom, don’t worry I’m not crazy”

I heard Krystal chuckled. Inirapan ko nalang siya “tssss. So what’s up? Ikaw ba talaga may pakana sa lahat ng nangyayaring kataka-taka ngayon?”

“No, you wished for it. I was just sent here to guide you” binigyan niya ako ng isang napakagandang ngiti, it doesn’t look fake at all.

I still don’t get it.

“I’ll explain everything to you later, pero ngayon kailangan mo nang magbihis… dahil malelate ka na” she said while pointing at my digital alarm clock

“How did you know? Na may lakad ako ngayon”

“ako pa, I know everything” she winked and disappeared into thin air.

So I hurried myself, ironed my clothes, and took a shower.

I’m not going to any class right now, pero this one is part of it. I am a HRM Student, and today’s the silver wedding anniversary sa Dean namin sa Cube University, and we need to provide food and services for it, catering kumbaga, kapalit naman ng certificate.

Paalis na ako ng bahay, nag paalam na ako kina  Mama at sa kapatid ko.

Nang makarating na ako sa bus stop tinignan ko naman ang wrist watch ko, it’s already 7:00 and wala pang bus na dumadating. Kailangan ko pang bumyahe mula probinsya patungong Digos, eh 30 – 40 minutes lang naman ang byahe patungo don, kung dumating na ang bus ngayon paniguradong hindi pa ako mahuhuli.

It’s now 7:28 and wala pang bus na dumadaan. Gusto ko nang maiyak. Huhuhu

Pero lucky for me, at exactly 7:30 may dumaan nang bus. I thought I was lucky pero puno na pala, wala na akong maupoan, but still I was lucky enough dahil may dumaan nang bus at hindi na ako masyadong late, bahala nang standing ovation. haha 

Nakarating na ako sa Digos pasado alas otso. Dumiretso ako sa Boarding House nang isa kong kabarkada na si Namjoo. Hindi ko kasi alam kong nasan ang bahay ng Dean naming.

“Nam? andyan ka ba?” pero walang sumagot. Iniwan na ba nila ako or sadyang mas maaga ako nakarating sa kanila?

Ang bagal ko kasing kumilos, mas mabagal pa sa pagong.

Lintik rin kasi yung bus antagal pang dumating. HOHOHO

I decided to call Namjoo. Hindi ganong katagal nag ring ang phone dahil sinagot naman ito agad.

“Bom? Nag babyahe pako papuntang Digos, san kana?” I released a huge sigh “hay salamat, nandito nako sa bhouse mo” akala ko kasi iniwan na nila ako.

“Wow, himala mas nauna ka pa yatang dumating sa akin ahh.” Sabi niya sabay tawa “yan na ba New Year’s resolution mo?”

“Ha? Akala ko nga na umalis nakayo kasi tinanghali na akong dumating” sabi ko

“Nyee ? ang aga pa kaya ngayon. Like you know? It’s still 8 at pupunta tayo sa bahay ni Sir Rich mga exactly 10.” Sabi nya “hindi mo ba binasa mga GM?”

“Hehe, hindi eh.” Uu nga noh, may naalala akong nagtext kagabi, hindi ko lang binigyan ng pansin. Binuksan ko lang atsaka priness ang back. Stupid me.

Kumakain kaya ako nun, ayoko madisturbo. Hohoys.

“Eh, ikaw bakit maaga ka rin?” tanong ko sa kanya

“may aasikasuhin pa ako”

“ahh, okay. Sige, kita nalang tayo mamaya. Hintay lang ako ditto” tapos nun I ended the call.

Halos isang oras na akong naghintay ditto, nilalamok na ako. Malapit nang mag 10 wala paring katao-tao. Hayst. Walang pinagbago barkada ko, palagi nalang late. HAHA

I tried to call isa sa kanila. Walang sumasagot. Naks, feel nila ang pagtulog siguro?

So I decided to take a nap. Buti nalang at may lamesa dun.

*POINK

May kumalabit sa akin, minulat ko ang aking mata, nandito na pala si Namjoo.

“Ba’t tagal mong dumating?” tanong ko ditto sa kanya.

“May inasikasu nga” sabi nya sabay kuha nang susi sa bag nya at binuksan ang pintuan “wala pa sila?” tanong niya pabalik sa akin

“Nandito sila , invisible nga lang” pilosopo kung sagot. HAHA

She glared at me. Ehh, obvious na nga tinatanong pa. Tsk.

|“HOY! ASAN NA KAYO? SAN NANG USAPAN NATING MAAGA TAYONG AALIS?!?”|

Now that’s a group message for me. HAHA

Fr: Dara

| Toinks ! hahaha. Kakagising lang! Sowee|  >.<

Fr: Clyde

|Eh san ba tayo pupunta?| that’s even worse

I decided to send another GM

|Pag di daw kayo dumating ngayong alas dose, humanda daw kayo sabi ni Ms.!!|

I sent it with all my heart, mga walang hiyang yun

Then I heard laughters, somewhere. Naglingon-lingon ako saan-saan, and I saw heads.

I smirked. May tupak talaga to sila.

I aim for their Heads.

*Poink

Bull’s Eye! Wew. HAHA

“OY ! haha. Hi Bom!” sabi nila in chorus.

“Kanina ka pa dyan? Di namin pansin ahh” palusot naman tong isang to!

Tapos sabay kaming tumawa. Mga buwisit.

Pero kahit ganon sila I still loved them. Barkada. Kaibigan, hindi sila nang-iiwan.

I smiled of the thought.

“Oy! May pa ngiti-ngiti ka pa dyan?” sabi niya habang dinuduro ako “iniisip mo na naman ba si an~”

“Hindi ah.” Putol ko

“tsk. Defensive” sabi niya.

Napalingon ako. It was him alright, and then it happened again. That glowing heart! Ohemgee.

Pero I cannot determine the color of it. It just glowed.

-to be continued

Bejeweled HeartsTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon