𝓲 𝓽𝓱𝓲𝓷𝓴 𝓲𝓶 𝓲𝓷 𝓵𝓸𝓿𝓮 // 𝓮 𝓵 𝓶 𝓪 𝔁

chapter 1

Stali przez kilka minut w pustym pokoju, wpatrując się w siebie. W końcu El westchnęła, wyduszając z siebie kilka słów.

- Więc co chciałeś mi powiedzieć Mike? - spytała z trudem, wiedziała, że ta rozmowa nie będzie należeć do najprzyjemniejszych.

- Nie zrozum mnie źle, ale wydaje mi się, że powinniśmy zerwać. - wydusił z trudem Mike.

- Nie rozumiem... Chyba dobrze się dogadujemy, mam rację? - powiedziała, zdezorientowana brunetka.

- Tak. Dobrze się dogadujemy jako przyjaciele, nie jako para. Wydaje mi się, że do siebie nie pasujemy. - powiedział z lekkim smutkiem.

- Przecież byliśmy razem trzy lata i było okej... Znaczy tak mi się wydawało, dopóki mi tego nie powiedziałeś. - żekła poddenerwowana El.

- Było okej, bo mieliśmy po 14 lat, byliśmy dziećmi. Teraz, kiedy mamy po 17 lat, zaczynamy tworzyć bardziej poważne związki, można zauważyć jak bardzo się od siebie różnimy i nie pasujemy do siebie. - powiedział z powagą Mike.

El na te słowa nie odpowiedziała nic. Po prostu wyszła po cichu ze łzami w oczach z pokoju do łazienki. Musiała się wypłakać. Nie sądziła, że zerwanie z Mikem aż tak ją zaboli.

Mike wyszedł z pokoju chwilę po dziewczynie. Zastanawiał się czy nie iść do Eleven, by ją w jakiś sposób pocieszyć, lecz zdecydował się zostawić ją sam na sam ze swoimi łzami i przemyśleniami dotycząchych ich rozmowy.

Eleven próbowała się uspokoić, lecz jej łzy nie mogły przestać spływać po policzkach.

Max zaczęła się niepokoić długotrwałym pobytem w łazience El, więc postanowiła zapytać się Mike'a, dlaczego tak długo jej nie ma.

- Wiesz może dlaczego tak długo nie ma El? - zapytała zaniepokojona rudowłosa.

- Nie wiem. Pewnie robi coś, co zwykle dziewczyny robią w łazienkach - odpowiedział z lekkim uśmiechem Mike.

- Co masz na myśli? - odpowiedziała oschle Max

- Zapewne poprawia makijaż czy coś. Przecież jesteś dziewczyną, to powinnaś wiedzieć co mam na myśli, tak? - odpowiedział trochę zdezorientowany Mike.

- Yhm, no tak. Tak w ogóle, nie wiem czy powinnam pytać, ale o czym rozmawialiście w pokoju? - powiedziala rudowłosa.

- Po prostu rozmawialiśmy. Zresztą El i tak ci pewnie o wszystkim powie. - odpowiedział Mike

- Okej, to może ja po prostu sprawdzę, co się z nią dzieje. - powiedziała odchodząc Max

Max lekko zapukała do drzwi wyduszając z siebie ciche "El, wszystko w porządku?"

- Wejdź - powiedziala załamanym głosem Eleven.

Max natychmiast weszła i powiedziała zmartwiona - Matko, El! Co się stało?

- Mike ze mną zerwał - powiedziała zapłakana Eleven.

- Co? Ale dlaczego? Przecież dobrze się dogadywaliście, tak?

- Też tak myślałam, dopóki mi tego nie powiedział.

- Matko... Jest mi tak przykro... Ale miał jakieś wytłumaczenie, dlaczego tak po prostu cię rzucił?

- Powiedział, że teraz, kiedy dorastamy i tworzymy coraz bardziej to poważne związki, można zauważyć jak bardzo się od siebie różnimy i tym samym nie pasujemy do siebie.

- Masz rację, nie pasujecie do siebie.

- Co? Ale jak to? - powiedziała zszokowana El.

- Ty jesteś niezwykłą, niezależną, wspaniałą i najlepszą  dziewczynę jaką znam, plus do tego masz supermoce, a on zwykłym, nudnym, niezbyt ciekawym chłopakiem z miasta. Moim zdaniem powinien prosić cię o rękę, a nie rzucić jak zwykłą dziewczynę! - powiedziała Max odczuwając złość i szczęście jednocześnie.

El na to tylko się zaśmiała i mocno przytuliła Max. Podczas tego odczuwała coś dziwnego. Nigdy wcześniej tego nie doświadczyła. To było dziwne uczucie w brzuchu. Z jednej strony było to przyjemne, ale z drugiej wręcz przeciwnie. Po tym doświadczeniu odrazu odkleiła się od Max i spojrzała ze zdezorientowaniem na przyjaciółkę. - Myślę, że powinnyśmy wrócić do reszty. - powiedziała niepewnie El.

- Skoro tak uważasz, to okej, możemy już iść. Ale pamiętaj, nie przejmuj się Mike'm i tym zerwaniem. On nie jest ciebie wart. Zasługujesz na kogoś sto, jak nie dwieście razy lepszego! - odpowiedziała z uśmiechem Max.

- Jasne - odpowiedziała z lekkim uśmiechem Eleven wychodząc z pomieszczenia.