𝐇𝐈𝐒 𝐋𝐀𝐒𝐓 𝐁𝐑𝐄𝐀𝐓𝐇

𝐇𝐈𝐒 𝐋𝐀𝐒𝐓 𝐁𝐑𝐄𝐀𝐓𝐇(One Shot)

Ayos naba ang lahat?".Agad na tanong ko sa manager ko.

Yung mga bulaklak at give aways okay naba?".Abala at aligaga ako sa aking ginagawa.

Halos hindi na ako maka tulog at makakain ng maayos dahil lang sa preperasyon na ito.

Nasukat ko na rin yung trahe debuda na sinadya ko pang pinatahi sa isang pinaka sikat na mananahi dito sa pilipinas.

At sino banaman kasi ang hindi excited lalo na't ilang araw nalang ikakasal na ako.

Kahit ganito yung sitwayson ngayon,kahit na quarantine man,hindi matitiba at matutuloy talaga ang kasal namin ni Andrew.

Limitado rin yung mga imbatado.At tanging mga importanting tao lang ang mga dadalo sa kasal namin.

It's been a days kamusta na kaya siya?.Hindi ko pa siya nadadalaw simula nung abala ako para sa aming kasal.

Agad kung kinuha ang phone ko at nakatanggap ako ng mensahe galing sa mama ni Andrew.

Nag mamadali akung lumabas ng bahay at agad na dumertso sa hospital kung saan siya naka confined.

Pagka pasok ko sa hospital nakita ko siyang nakahiga habang maraming naka-kabit sa kaniyang katawan.

Nanghihina akung nilapitan siya at umupo sa tabi na at hinawakan ang kamay niya.

He smiled at me and say."Bou na ang araw ko kasi nakita kita".Agad na napatulo ang aking luha.

Agad akung tumalikod sa kaniya at pinunasan ang aking luha na nag sina-unahan nang pumapatak sa aking mukha.

Bakit ganito?.Bakit kailangan namin pag danasin ang problemang ito?!.

I thought he is strong.Nilapitan ko siya at agad na niyakap."Pagaling ka ha?".Hinalikan ko siya sa kanyang noo at hinantay na makatulog siya.

Kitang-kita ko sa kaniyang mukha na nahihirapan na siya.

Kitang-kita kung gaano kasakit ang pinagdadaanan niya.

Kitang-kita ko kung patuloy parin siyang lumalaban para lang sa aming pag-mamahal.

At kitang-kita ko at alam kung pagod na pagod na siya,dahil sa kaniyang karamdaman.

Habang papalapit ang araw ng aming kasal unti-unting nang babago si Andrew.

Madalas na siyang hindi kumain,at laging masungit na sakin.

Lagi na niya rin akung pinag-tatabuyan,dahil sa nalaman niya sa kaniyang malubhang kalagayan.

Nalaman na niyang may Blood cancer siya at stage 4 na ilang araw nalang mawawala na siya.

Alam kung nag sisinungaling lang ang doctor alam kung mabubuhay siya.

Alam kung gagaling siya at mabubuhay kaming masaya kahit na quarantine pa.

Kahit yung COVID pa ang humadlang saming dalawa lalaban at lalaban ako para mag sama kaming dalawa.

Alam kung kaya niya alam kung malakas siya at hindi siya mahina gaya ng pinapakita niya.

Habang papalapit at pabilis ng pabilis ang oras lalong nada-dagan ang aking pangamba.

Halos hindi na ako natutulog para lang magdasal at mabantayan siya.

At ito na nga! ito na ang araw na pinaka hihintay ko talaga.

~Summer after high school, when we first met
We make-out in your Mustang to Radiohead.~

Nakikita ko yung mga magagandang bulaklal na nakapaligid samin.

~And on my eighteenth birthday, we got matching tattoos
Used to steal your parents liquor and climb to the roof.~

Habang nag lalakad ako papalapit  ng papalapit sa kaniya unti-unting nag lalamig ang kamay ko.

~Talk about our future like we had a clue
Never planned that one day I'd be losing you.~

Halos hindi na ako mapakali hindi ko man aminin pero sa totoo lang nanghihina at kinakabahan na ako sa mang yayari.

~In another life, I would be your girl
We keep all our promises, be us against the world.~

Matapos basahin ni father yung vows.Tanging nasagot ko lang."Yes father I Do".

~In another life, I would make you stay
So I don't have to say you were the one that got away.~

Hinalikan ko siya sa noo at napangete ng peke habang nag sinauhan ng nag si patak ang aking mga luha.

Ikaw yung lakas ko pero ikaw din naging kahinaan ko.

Ang gwapo-gwapo mo diyan ito yung unang araw na mag-asawa na tayong talaga

At ito na rin ang huling araw na makikita,mayayakap at mahahalikan kita.

At ito na rin yung una at huli na ihahatid na kita sa bago mong tahanan na kailanman hindi ko na masusulyapan pa ang mukha mong kaysaya.