Şiirlerle İstanbul

Köşe-Sezai Karakoç

Köşe

1. 
Saçlarını kimler için bölük bölük yapmışsın 
Saçlarını ruhumun evliyalarınca örülen 
Tarif edilmez güllerin yankısı gözlerin 
Gözlerin kac kişinin gözlerinde gezinir 
Sen kaç köşeli yıldızsın

Fabrika dumanlarında resmin 
Kirli ve temiz haritaları doldurmuşsun 
Hatırasız ve geleceksiz bir iç deniz gibi 
Aşka veda etmiş topraklarda durmuşsun

Benim geçmiş zaman içinde yan gelip yattığıma bakma 
Ben geleceğin kara gözlü zalimlerindenim 
Bir tek köşen bile ayrılmamışken bana 
Var olan ve olacak olan bütün köşelerinin sahibi benim 
Ben geleceğin kara gözlü zalimlerindenim 
Sen kaç köşeli yıldızsın

2. 
Evlerinin içi ayna döşeli 
Ayna hatıra gözler ve sevmek 
Benim aşkım binbir köşeli ah binbir köşeli 
Bir köşe gidince bin köşe yeniden gelecek 
Ayna hatıra gözler ve sevmek

Evlerinin içi kabartma bahar 
Köşelerde keklik gibi bakıp duran saksılar 
Halıları öpe öpe nakış yapar nakış gibi ayaklar 
Siz söyleyin insan seve seve ölmez ne yapar 
Köşelerde keklik gibi bakıp duran saksılar

Evlerinin içi yeni güllerden 
Görülmemiş güneşleri görülmemiş gözlerine getiren 
Sağ köşedeki entari sol köşedeki şapka 
Beni katıl suların ortasına bıraka 
Katıl sular güneşi gözlerinden götüren

Evlerinin içi gurur döşeli 
Benim aşkım binbir köşeli ah binbir köşeli

3. 
Sen geldin benim deli köşemde durdun 
Bulutlar geldi üstünde durdu 
Merhametin ta kendisiydi gözlerin 
Merhamet saçlarını ıslatan sessiz bir yağmurdu 
Bulutlar geldi altında durduk

Konuştun güneşi hatırlıyordum 
Gariptin yepyeni bir sesin vardı 
Bu ses öyle benim öyle yabancı 
Bu ses saçlarımı ıslatan sessiz bir kardı

Dişlerin öpülen çocuk yüzleri 
Güneşe açılan küçük aynalar 
Sert içkiler keskin kokular dişlerin 
İçinden geçilen küçük aynalar

Ve güldün rengarenk yağmurlar yağdı 
İnsanı ağlatan yağmurlar yağdı 
Yaralı bir ceylan gözleri kadar sıcak 
Yaralı bir ceylan kalbi gibi içli bir sesin vardı

Sen geldin benim deli köşemde durdun 
Bulutlar geldi üstünde durdu 
Merhametin ta kendisiydi gözlerin

4. 
Taşların ortasında Leylanın gözleri 
Leyla köşe köşe göz göz şiirin ortasında 
Ben Leylayı bulduğumdan yahut kaybettiğimden beri 
Leyla ya o adamın bardağında ya o dağın ortasında

Ben Leyla gibi güneş doğarken uyanamam 
Şehir gece gündüz benim içimde uyur 
Leylayı götürüp Londranın ortasına bıraksam 
Bir bülbül gibi yaşayışını değiştirmez çocuktur

Leyla diyorsam kesik yanaklarıyla Leyla 
Üç köşeli dünyasıyla 
Okuyla yayıyla yaylasıyla acımasıyla 
Leyla diyorsam şu bizim gerçek Leyla

Biz seni işte böyle seviyoruz Leyla 
O gitti bize ağlamak kaldı kala kala

5. 
Beni yeraltı sularına karşı iyi savun 
Tırnağını taşa sürten yitik keçilere karşı 
Bu çeşmenin üç köşesinden hangisinden su içecek 
Senin bahtsız ve mesut Eyyubun

Atların en güzel biçimini sessizce kalbime indiriyor 
İçımde İstanbul çalkanırken bozbulanık çeşme 
Bir dans için can vermeğe hazır bekliyorum 
Sen orda gelirayak kuklalara insan gibi konuşmasını öğretme

Su akıyor birikiyor kan lekeleri
Kurtulsam diyorum bir eser buna engel 
Öyle büyüyor öyle çoğalıyorsun 
İstanbul kalmıyor

Hangi köşesinde huzur o köşesinde sen 
Hangi köşesinde yeni çağlara uygun odalar 
Ben bölünmez bir şairsem 
Sen bölünmez bir anne 
Bir çeşme