TBS2: CEO. NICOLAS DEL FUERO

PROLOGUE

Nakakadurog, nakakamatay, nakakainggit at nakakagalit ang sitwasyon ko ngayon habang nakasilip dito sa pinto ng simbahan habang umiiyak. na pinagmamasdan ang dalawang taong ikinakasal sa harap ng altar na noon ko pa pinapangarap.

ako sana ang nanjaan eh! ako sana ang magsasabi ng katagang "I Do" sa lalaking nakahawak sa magkabilang kamay ng babaeng nakangiti ng napakalawak ngayon.

pero hindi eh! Masakit pa lang isipin na isa lang akong parausan, kabet, puta, at salot sa kanya.

Hindi ko naman ginustong maging ganun na lang. ang nais ko lang naman ay ang mahalin niya ako kahit na katiting lang.

pero bakit ganun! poket ba bakla na ako wala na akong karapatan maging masaya at mahalin at magmahal. ginawa ko naman ang lahat pero bakit ganun, hindi niya parin ako kayang mahalin ng lubusan kahit nagpakababa na ako.

ang hirap pala ng sitwasyon ko! dahil sa punyetang sitwasyon na to! naging kabit at parausan lang pala ako ng isang pinaka mayamang tao na minahal ko.

bakit ba kasi sa dami ng ipupusta ng ama ko bakit ako pa ang naisipan niyang ipusta noon. Di sana hindi ko makikilala ang taong papatay sa akin sa sakit na nararamdaman ko ngayon.

dahil sa punyetang sitwasyon ko ngayon! hindi ko matanggap na mas may bibigat papala dito, dahil hindi ko kayang masaktan ang mga anak ko balang araw na ang ama nila ay may tunay ng asawa.

pero kailangan ko ng sumuko! dahil hindi ko na kaya!

hindi ko na kayang magpakatanga! ng 5 taon sa taong pilit kaming itinatago, ikinahihiya at pinandidirian dahil lang sa isa akong abnormal na may kakayahang magkaroon ng sariling anak.

ang sakit lang! dahil sa mismong bibig niya pa talaga nanggaling ang katagang yun, habang kaharap ang mga anak namin na walang tigil umiyak. dahil sa mismong ama pa nila maririnig ang salitang lubos na ikinasakit ng dadamin nila, na alam kung babaunin nila hanggang sa pagtanda nila.

tama na siguro! tama na siguro! ang lahat ng pinagsamahan namin. tama na siguro! ang sakit na naidulot niya sa akin at sa mga anak namin. at tama na din siguro yung ginawa ko na ang lahat para mahalin niya ako pero hindi niya parin kaya, kahit man lang sa anak namin.

ayoko na! tama na! suko na ako! sa sakit at lungkot na nadarama ko araw araw sa kanya.

tama na ang pagiging kabet!

"gusto ko ng sumaya! ng hindi na siya ang kasama"

•ON GOING•
©️WHITE JEOHANESS