Silent Memories

Prologue

A wealthy life is the dream life of those people who was born in poverty. A healthy life is the dream of those people who struggle from sickness. We all have a dream life of our own, and I dreamed of having the life with freedom.

A freedom from all of these. A freedom from my forgotten memories.

I walk through the airport with my mom on my right side and my dad on the other side. With my blazer on, I put my sunglasses on the top of my head and I walk without minding the people who seems to know me and curious about me.

We stop on the side to look for our guards who came here to fetch us, when I met a pair of eyes.

The way it look at me sent shiver down my spine. Ang halo halong emosyon sa kanyang mata ay nagpatigil sakin at nagpatulala. Mariin na tingin at naiiyak na mga mata. Mga matang tila nasasaktan at nagsisisi. Nangungulila.

Kasama nya ay ang mga tauhan namin na nasa likuran nya. Nakapamulsa at hindi iniiwan ang aking mga mata habang naglalakad palapit.

Yumuko ako at nagkunwaring chinicheck ang mga luggage para iwasan ang titig nya. Kinunot ko ang nuo at inisip, san ko nga ba sya nakita? Hindi ko na maalala.

He stop right in front of me. At tansya koy kung wala ang cart na lagayan nitong mga maleta sa harapan ko ay baka mas lumapit pa sya.

Nag- angat ako ng tingin at nakita ko ang pagkunot ng noo nya na parang galit at sobrang nasasaktan, habang mapanuri ang titig na ibinabato sakin.

"Welcome home, Sir, Ma'am." Baling nya sa kay mommy at daddy.

I bet he's one of our trusted men.

"Salamat sa pagsundo, hijo, at pasensya na sa abala." My Mom. "And I told you, call me tita nalang, youre always so formal. Hindi ka parin talaga nagbabago." Narinig ko pa ang bahagyang pagtawa ni mommy pagkatapos niyang sabihin iyon.

Nangunot ang noo ko sa paraan ng pag-uusap nila. Now I doubt kung isa nga ito sa mga tauhan namin. Im convinced earlier na tauhan nga but the way they talk speaks otherwise.

"Don't mention it... tita." The man seems hesitant to address mommy that, and he look at me. "Besides, it's my offer to fetch you, so no worries po." He smiled, his dimples showing.

I was staring at him the whole time they are talking na hindi ko na namalayan na nagkatitigan na kami. I look away and I hear my loud heart beat. Tumikhim ako para maibsan ang kung ano mang nararamdaman.

I look at my mom who seem attentive kung anong susunod na mangyayari between me and this man-I-dont-know-who.

"Shall we go? I'm starving." I told her and she immediately call the driver and all the body guards to carry our luggages.

Napatingin ulit ako sa lalaking nasa harapan ko. And it pains me watching his soulful eyes. Nakatitig sakin na parang hindi makapaniwalang nakikita nya ako at natititigan ng ganito katagal at kalapit. Nakatitig sakin na para bang kung kukurap sya ay mawawala ako sa paningin nya. Nakatitig sakin ng hindi nawawala ang pangungulila.

Ramdam kong gusto niyang mas lumapit pa sakin, kaya naman nang kunin ng guard ang cart na nasa pagitan namin ay hindi na sya nag aksaya pa ng panahon na lapitan ako at yakapin.

The warmth his hug give me felt familiar. It feels so familiar that it seems like it is only for me... and it seems like i'm used to it. It is so familiar that it feels like... home.

Nangilid ang luha ko hanggang sa hindi ko namalayang umiiyak na ako at ganon din sya. Kinunot kong muli ang noo ko sa pagtataka kung bakit ako umiiyak gayong niyakap ako ng pamilyar na tao ngunit hindi ko lubusang kilala o maalala. Sinubukan kong kumawala sa yakap nya pero hindi nya ako hinayaan.

Ang malakas na pagtibok ng puso ko ang tanging ingay na naririnig ko. Sa unang pagkakataon simula nang magising ako ay ngayon ko lamang ito naramdamang tumibok ng ganito kalakas at kabilis. Ngayon lang. Sakanya lang.

"Let me go..." pagalit kong sabi but it came out so soft.

"I missed you... so much."

Nanlaki ang mga mata ko sa gulat at pagtataka kung bakit ganito sya magsalita at makitungo sakin. My head hurts but I tried to pull myself together. Nang humupa ang sakit ng ulo ko ay nakabawi din ako agad sa gulat at sinubukang muli na kumawala ngunit hindi ko parin magawa dahil hindi nya ako hinahayaan.

Umangat ng bahagya ang kanyang ulo at pinag dikit ang noo naming dalawa habang syay nakapikit. Hinaplos nya ng marahan ang aking pisngi papunta sa aking labi. Napapikit ako sa sobrang rahan ng kanyang haplos.

And in a brief moment, I felt his soft lips touched mine. Sobrang rahan ng kanyang halik na tila ba isa akong babasaging bagay na kung hindi hahawakan ng marahan ay mababasag. I remain my eyes shut as different emotions attack me and my mind started to flash memories to cause me a headache, again. Pilit kong hindi ininda ang sakit ng ulo hanggang sa itoy mawala.

"Ang tagal kitang hinintay. Matagal, Ethiara"

The way he calls my name sounds like heaven to me. It came out on his mouth naturally na para bang sanay syang sabihin yon. Ang paraan ng pagtawag nya saking pangalan ay parang nanghihele.

Sa gitna ng aking pag-iisip at pagkakalito sa mga nangyayari, ramdam na ramdam ko parin ang malakas na tibok ng aking puso. Sobrang bilis ng tibok ng puso ko at sobrang lakas. Para akong tumakbo ng milya milyang layo sa sobrang bilis at lakas. I can only hear my heart beating like crazy for this man for I dont know what reason.

Hindi ko sya kilala. Familiar, yes, pero hindi ko maalala at hindi ko makilala. So the reason why my heart is thumping out loud is beyond me. Is it even possible? For the heart to beat like that?

He planted another tender kiss and smiled.

"At hindi ako papayag na panaginip ko lang to. You're finally home baby. "

Home.

I know now why i feel lost and lonely back when we were in states. I know now why I always feel like there's something that's missing. And why I feel like, incomplete. Because, I'm not at home.

At sa kauna unahang pagkakataon mula nung magising ako, I feel at home. With the arms of this not-so-stranger man.

I feel at home in his arms.

"Welcome home baby..."