JUSTICE

2

[DISCLAIMER: This is a work of fiction. All names, characters, places, business, events, locales, and incidents are either the products of authors imagination or used in a fictitious manners. Any resemblance to actual persons living or dead or actual events are purely coincidental.]

............................................

Taas noo akong naglalakad ngayon sa corridor ng court venue. Bawat hakbang ko ay maririnig ang ingay ng takong ko na nakakapagdagdag ng kumpiyansa sa aking sarili.

I took a deep breath before I open the door of the Court room. As expected maraming mga pulitiko, abogado at mga mataas na rangko sa lipunan ang dumalo, kabila't kanan din ang mga taga media. Mistulan akong isang artista na kanila nang pinagpiestahan ako at sunod sunod din ang flash ng kamera sa paligid ko.

Naglakad ako papasok, maraming nag bulong-bulungan at tumitig sa akin na tila ba ineeksamina ako at tinitignan nila ang isang kriminal, may iilan naman na bumabati ngunit mas pinili kong hindi pansinin dahil naka focus ang atensiyon ko ngayon sa isang mestisong matandang lalaki.

Lumapit ako sakaniya at nginitian ng ubod na tamis kahit pa sa aking isipan ay pinapatay ko na siya.

"Its not too late to back up Attorney" saad niya.

" Why would I mayor? Its funny to think na kahit anong iwas mo ay dumating din ang araw na magtatapat tayo. Diba?"

"You know what's funnier attorney?" He asked, umiling ako na siya namang ikinatawa niya. " Its more funny dahil kahit anong pag bukas mo ulit sa kaso ay matatalo at matatalo ka parin" humalakhak siya na mas lalo kong ikinainis.

" Right is right even if everyone's manipulate it. Kung matalo man ako ngayon expect to see me again, I won't stop mayor cause I know deep down there justice will serve." I took a sight " you're digging your own grave, beware baka ako mismo ang maglibing sayo"

"Woaahh easy, you're threatening me." Itinaas niya ang dalawang kamay at umaktong pinipigilan ako "Life is the sum of people's choice attorney" He smiled evilly.

"Why mayor, are you threatened of me?" I left him alone because breathing near him sucks, it suffocates me. And knowingly we're breathing the same air and we are in one place, one room to be exact makes me even think to kill my self. I really hate that old shit man! Bukod sa pagnanakaw ng kaban ng bayan ay may mas malagim na krimen pa pala itong kayang gawin. Minsan nga naiitatanong ko sa sarili ko kung paano ito nakakatulog ng mahimbing sa gabi, sanay dalawin siya ng konsensya niya at bangungutin ito.

"Brion" tawag sa akin ng isang may edad na babae na kamukha ng nanay ko. I look at her irritated.

"Oh sorry I forgot" she sat beside me. Iginala nito ang paningin sa buong silid.
"Same as before huh, same vibes, same people, same shits, same case and same criminal that verdict as not guilty ten years ago" she said as she laid her eyes to the mayor I'm talking lately.

"Yeah it's been ten years auntie yet you still have the guts to call me Brion" she just smile at me with pity in her eyes "You know how my parents loves to call me Brion, just like you I'm also used to it when people call me by that name, but everything's change now" I smile at her and look away " Hearing someone calls me Brion just makes me reminisce about the pass, and it hurts auntie, it freaking hurts"

" I know dear, kaya kailangan natin manalo ngayon para naman kahit papaano ay maibsan ang sakit na nararamdaman mo. Naawa ako sa papa mo at lalo na sa'yo but seeing you determined for justice makes me admire you even more, your parents built you as fine Lady, smart and kind as your father, brave and strong as your mother."

"Don't worry auntie, we got this" I assured.

The trial starts with opening remark.

"The defense may make opening statement" said by the judge.

As the defender starts his opening statement, I have nothing to do but to think what happened last 10 years ago.

10 years ago I'm here, in this same room. Nakikinig, naguusisa, naghahanap ng katotohanan sa iisang kasong ipinaglalaban ko ngayon. Sampung taon akong naghintay para rito. Sa sampung taon na iyon walang ibang ginawa ang korte suprema kundi ibasura ang aking petisyon sa pag bukas muli ng kaso. Sa sampung taon na iyon akala ko nakamit na namin ni papa ang aming inaasam-asam na hustisya para sa mama ko ngunit Mali kami. Nagpaniwala kami.

Nang matapos ang kaso dalawang taon ang lumipas nagsulputan ang mga ebidensiyang hindi ko inaasahan, masasabi kong ang mga itoy matitibay na ebidensya na sapat na upang makamit ang tunay na hustisya. Ngayon ang sampung taon na iyon ay lumipas na at masasabi kong ang ipinagkaiba nga lang ng noon at ngayon ay, noon isa lamang akong hamak na manonood sa pag agos ng kaso, naguusisa sa gilid dahil walang kapangyarihang hawak sa mundo. Ngayon, isa na akong prosecutor sa kasong ito na handang ipaglaban makamit lang ang hustisya para sa mama ko.