It's Too Cold Outside For Angels To Fly - Larry Stylinson Fanfic. Kısa Hikaye

Bölüm 1

Çok uzun bir hikaye olmayacak :)

Harry uyuşmuş ve titreyen bacaklarına rağmen kirli duvardan destek alarak ayağa kalktı. Bir eliyle şapkasını kafasına çekmeye çalışıyor, diğer eliyle de tozlu ve hatta çamurlanmış battaniyesini üzerinde tutmak için uğraşıyordu. Öksürerek bir iki adım attı. Bacakları soğuktan neredeyse donmuş gibi Harry'nin adım atmasına engel oluyordu ama Harry pes edip oturursa gerçekten donacağını hissetti ve zorlukla yürümeye çalıştı.

Burnu soğuktan yere düşecekmiş gibi sızlıyordu. Yüzüne yüzüne esen rüzgar gözlerini kısmasına ve sulanıp yanmasına sebep oluyordu.

İki duvar arasında kalan dar ara sokaktan çıktıktan sonra rüzgar ve kar daha şiddetli bir şekilde zavallı çocuğa çarpmaya başladı. Genelde birkaç kişiyle de olsa hiç boş kalmayan sokak bomboştu, sokak hayvanları bile etrafta yoktu.

Harry kaskatı kesilmiş boynunu biraz çevirip karşısındaki binalara baktı. Çok lüks değillerdi ama güzel ve sıcaktılar.

O rüzgarın ortasında durması Harry için büyük hata olmuştu. Bir anda bacaklarının kontrolü onda olmaktan çıktı ve Harry kendini yerde buluverdi.

Etrafta kimse olmamasına rağmen Harry kendinden utandı ve dolan gözleriyle beraber yerden kalmak için uğraşmaya başladı. Uğraştı ama bu kez bacakları onu yüzüstü bıraktı.

Sürünerek geri gidebilir mi diye başını çevirip geldiği yola baktı ama sonra çok daha iyi bir fikir aklına geldi. Ne için yaşıyordu ki? Sahip olduğu tek şey olan battaniyesini altından çekti boylu boyunca buz ve karın üstüne uzandı.

Delinmiş eldiveninden çıkan işaret parmağıyla buzun pürüzsüz yüzeyinde oyalanmaya başladı.

''Uyan!'' Harry kulağına uğultu gibi dolan sesle gözlerini açmaya çalıştı. Daha ölmemiş miydi? Ne kadar daha orada yatması gerekiyordu?

''Hadi uyan.'' Harry yanağına dokunan sıcak elin sahibini görmek için gözlerini açmaya çabaladı ama olmadı.

''Lütfen, hadi uyan.'' Sesin sahibi paniklemiş ve hatta korkmuş gibiydi. Harry o an bir şeyin onu sarmış olduğunu fark etti. Bu bir şey değil, sesin sahibiydi. Kolu Harry'nin sırtından göğsüne dolanmıştı, yani Harry resmen bu adamın kucağındaydı.

Adamın sıcak eli Harry'nin boynuna dokunduğunda Harry sadece kendisinin hissedebileceği kadar ürperdi. Titremeye bile hali yoktu artık. Adam bir şey arar gibi elini çocuğun boynunda gezdirdi ve bir noktada durdu.

Neşeli sayılabilecek bir nefes verdi. ''Yaşıyorsun, korkma. Hemen ambulansı arayacağım tamam mı?''

Evet, hikayenin devamı Harry'nin bildiği gibi olacaktı. Adam onu ambulansa bindirecekti ve o sıcak evine geri dönerken Harry hastaneden evsizler yurduna gönderilecek, konserve yemeği yiyecek birkaç haftanın sonunda, ondan daha vahim durumdakilerin geldiği ve bir süre sonra yurda geri dönebileceği söylenip kapı dışarı edilecekti.

Kendi kendine bir daha asla ara sokağından çıkmayacağı konusunda söz verdi.

Telefonun tuş seslerini duyduğunda ağzını açıp adama istemediği söylemek istedi ama beceremedi. Bunun yerine yapabildiğinin en iyisini yapıp bir inilti çıkardı.

Harry adamın kucağına daha çok çekildiğini hissetti. ''İşte böyle! Sakın uyuma tamam mı? Duydun mu? Hadi bana adını söylemeye çalış.''

Adam bir yandan Harry'nin ellerini ve yüzünü nefesiyle ısıtmaya çalışıyor bir yandan da telefonu tutmaya çalışıyordu.

''A-ara-ma.'' Harry sonunda bir kelime söyleyebildi ve hemen ardından sanki birisi çenesine batırıyormuş gibi dişleri sıkıldı.