Μην αφήνεις τον χρόνο να περνά

Chapter 8

*** '' Μαμά γιατί σταμάτησες; Κλαις; '' είπε ο 4χρονος γιος μου, Χρήστος. Πότε πέρασαν 4 χρόνια;

'' Οχι αγάπη μου μην ανησυχείς. '' τον διαβεβαίωσα αν και δεν ήμουν τόσο σίγουρη.

'' Μετά μαμά τι έγινε; '' με ρώτησε. Άρχισα για άλλη μια φορά να του εξιστορώ τα γεγονότα όπως έγιναν -φυσικά με έναν πιο γλυκό τρόπο, 4 χρονών είναι μόνο.

'' Λοιπόν μέσα από αυτό μικρέ μου... '' συνέχισα. ***

Μετά από ώρες; Μέρες; Χρόνια; Ούτε και εγώ ξέρω, ξύπνησα σε ένα δωμάτιο. Όλα γύρω μου ήταν άσπρα και δεν άργησα να καταλάβω πως βρισκόμουν σε νοσοκομείο. Μόλις συνειδητοποίησα το πως έφτασα εδώ, μόνο μια λέξη βγήκε από το στόμα μου. Μόνο ένα όνομα. '' ΒΑΓΓΕΛΗ! '' άρχισα να φωνάζω όσο πιο δυνατά μπορούσα. Φώναζα για αρκετή ώρα μέχρι που στο δωμάτιο μπήκε ένα γιατρός και από πίσω η μαμά μου.Ο γιατρός ήρθε δίπλα μου και με ακινητοποίησε. Κοίταξα καλύτερα την μαμά μου. Είχε πρησμένα από το κλάμα μάτια και δάκρυα κυλούσαν από τα μάτια της καθώς οι μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια της δείχνουν πως είχε να κοιμηθεί μέρες. Μόλις ηρέμησα κάπως, η μαμά μου ήρθε δίπλα μου και μου κράτησε σφιχτά το χέρι όσο ο γιατρός κοιτούσε τις εξετάσεις μου. Μια ερώτηση ξέφυγε από τα χείλη μου και αμέσως μετά άλλη μια. Μόνο γι'αυτά τα δύο ''άτομα'' με νοιάζει πλέον. Όλοι οι άλλοι έρχονται σε δεύτερη μοίρα.

'' Ο Βαγγέλης; Ωωω Θεέ μου... το μωρό; '' ρώτησα πανικοβλημένη. Αν έχει πάθει κάτι ο Βαγγέλης και το μωρό... απλά δεν υπάρχει λόγος να ζω. Η μαμά μου, μου έσφιξε κι άλλο το χέρι και επικράτησε σιωπή στο δωμάτιο. Τι στο καλό; Κάτι δεν πάει καλά. Θεέ μου κάνε να είναι καλά ο Βαγγέλης και το μωρό μας. Σε παρακαλώ. Δεν απάντησε κάνεις.

'' Θα μου πει κάποιος τι στο καλό συμβαίνει; '' τσίριξα και δάκρυα άρχισαν να κυλούν από τα μάτια μου. Η μαμά μου με έκλεισε στην αγκαλιά της προσεκτικά. Άρχισε να χαιδεύει απαλά τα μαλλιά μου και να αφήνει φιλιά στο κεφάλι μου.

'' Σςςς... ήσυχα μωρό μου. Όλα θα περασουν. '' είπε. Τι εννοεί όλα θα περάσουν; Τουλαχιστόν Θεέ μου οχι τον Βαγγέλη. Παιδί μπορούμε να κάνουμε και άλλο. Σε παρακαλώ... οχι τον Βαγγέλη.

'' Ο κύριος Κακουριώτης βρίσκεται σε κόμμα. Το έμβρυο κατα τα άλλα είναι υγιέστατο. Βοήθησε το γεγονός πως ο Βαγγέλης μπήκε μπροστά σου την ώρα της σύγκρουσης. Πιθανότατα -αν δεν το έκανε- να είσασταν όλοι νεκροί τώρα. '' είπε ο γιατρός -ένας κυριούλης γύρω στα 60 που πραγματικά εκείνη την στιγμή ήθελα να δείρω... το είπε τόσο απλά. Εμ βέβαια. Η δική του ζωή κρέμεται από μια κλωστή; Οχι! Του Βαγγέλη κρέμεται... και κατά κάποιον τρόπο... και η δική μου. Γίνεται να έχεις ζωή χωρίς την ζωή σου; Άρχισα να κλαίω με λυγμούς. Απομακρύνθηκα από την μαμά μου, έφερα τα γόνατά μου στο στήθος μου και τα αγκάλιασα, έθαψα το πρόσωπο μου εκεί και άρχισα να φωνάζω : ''Οχι, οχι, οχι δεν γίνεται. Δεν μπορεί να είναι αλήθεια. ''. Μετά από λίγο 2 νοσοκόμες ήρθαν στο δωμάτιο. Η μια με κράτησε σφιχτά και η άλλη τρύπησε το δέρμα στο εσωτερικό του αγκώνα μου. Σίγουρα ηρεμιστική ένεση. Τι κλισέ! Δεν αντέχουν τους ανθρώπους που εκφράζουν τα συναισθήματά τους! 

'' Οχι ηρεμιστική ένεση! Πάτε καλά; Το μωρό; '' είπε η μητέρα μου φανερά εξοργισμένη. Στην συνέχεια άκουσα αμυδρά την φωνή του γιατρού να λέει : '' Είναι για το καλό της. Αν κάνει έτσι δεν θα αντέξει ούτε το μωρό και κατά συνέπεια ούτε και εκείνη. '' Μετά από αυτό ξανά σκοτάδι.