Üzgündüm bir serseriyi seviyordum ve onu daha 5 aydır tanıyordum..
Beni çok kırmıştı kalbimdeki burukluğuyla etrafa bakınıyordum. Sıcak kahvemden bir yudum aldım. Derin bir nefes alıp iç çektim . Onu unutmaya çalışıyordum ve bu benim için çok zordu . Bir sürü yöntem denemiştim, aptal internet sitelerine bile baktım fakat hiçbir şey işe yaramıyordu, etrafımda onla ilgili olan herşeyi yok ettim. İnsanın hiç çıkmadığı birisini unutmaya çalışması garipti..
O beni hiç umursamıyordu. Haklı yönleride vardı ama beni bu kadar kolay kırabileceğini düşünmemiştim. Bunu kabullenemesemde o bir serseriydi ve insanları düşünmezdi. Bütün sorunun ondan küçük olmam olduğunu düşünüyordum ama güzel olmadığım gerçeğine inanmam gerekiyordu.Etrafımdaki herkes sürekli çok güçlü olduğumu söyleyerek yeterince baskı kuruyordu bana ve ben hayattan çok sıkılmıştım. Onun yüzünden depresyona girdiğimi düşünmek bile yeterince utanç vericiydi. Aynı şehirde yaşamamamız benim için kolaylık olabilirdi ama arada burayada uğruyordu. Bu hafta sonu onu burada gördüm ve çok heyecanlandım. Evet belkide bir ergen aşkıydı ama beni mutlu ediyordu..
Onu gördüğümde kalbimdeki heyecanı ve uyuşukluğu hissetmek çok hoştu. Birden kafasını bana çevirdi , heyecandan hiçbir şey yapamamıştım bir ara küçük bir cafeye girdi. Yalnız değildim yanımda Ecrin ve Esra vardı. Aramızda küçük bir konuşma geçti
Elif:
-Zeynep peşinden girelim içeri hadi bu senin onla konuşman için büyük bir fırsat
Esra:
-Zeynep bu fırsatı kaçırma konuşucak mısın onla mesaj at en azından
Ona bir internet sitesinden kim olduğumu söylemeyerek mesaj attım . Ben olduğumu anlayabilirdi genelde onla böyle konuşurdum çünkü . Cevap geldi beni gerçekten sevebileceğini düşündüm ama yanılacağıma emin gibiydim. Yarın da buradamı olacağını sordum hayır demişti ama ben ikna etmiştim. Onla konuşacaktım her şeye rağmen, aradan birkaç saat geçti. Kızlarla ayrılmıştık , tekrar sorduğumda gideceğini söyledi ve çok üzüldüm . Onun her dediğine inanmamam gerektiğini bilmeden..
