Gözümü alan güneş ışığı ve dalga sesiyle uyandım. Tanrım! Her sabah böyle bir manzara ile sabahlamanın verdiği huzurun tarifi yoktur emininim.
Toparlanmam gerek biliyorum, ama üşengeçlik fazlasıyla üstümde bugün. Sağ tarafıma döndüğümde şişede kalan son bir yudum şarap’ı gördüm ve ona uzanmaya çalıştım, mideme yapabileceğim en iyi ziyafet budur!
Akşam’a dair hiçbir şey hatırlamıyorum. Hâlbuki bilinçaltım fazlasıyla geniştir. Rüyada yaşanılan olayları bazen fazla ciddiye alıyorum…
Üstümde ki kumları silkeleyerek ayağa kalktım. Diz üstü yırtık çorap, siyah boydan uzun bir tişört var üzerimde.
Kendime özenmeyi sevmiyorum, daha doğrusu yaşama dair özenilecek bir şey olmadığını biliyorum.
Eve gitmek istemiyorum. Açıkçası midemi bulandırıyor.
Şu bir gerçek ki hayatta beni tek anlayan kişi Deniz, benim gibi hiçbir şeyi önemsemiyor olması, şarap’a âşık olması, sahilde sabahlarken sesinin çıkmaması onu sevmem için en yeterli özellikler…
Denizde birkaç eşyam olduğunu hatırlayarak rahatladım ve yola koyuldum.
Evine geldiğimde Deniz yeni uyanmıştı sersemleşmiş gözlerinden anlaşılıyordu, içeri girdim ve eşyalarımın bulunduğu odada üstümü değiştirdim, kendine iyi davran diyerek çıktım evden.
Denizle tanışma hikâyem şöyle aslında;
Sahilde sabahlamayı tercih ettiğim günlerden biriydi, hafif havanın kararmasına yakın biraz dolaşmak için bulunduğum yerden kalkıp yürümeye başladım.
Bataklık denilen bir tepe vardı, kimsenin asla gitmediği hatta tenezzül etmediği, fazla sessiz ve kafa dinlemek için en gözde yerdi benim için.
Oradayken nefes aldığımı hissediyordum.
Tepe’ye ulaşmak üzereydim, kendi keşfim olduğundan bu bana haz veriyordu. Yani 1 saniye öncesine kadar…
Tepe’nin başında birini görmüştüm, bir an için hiç kıpırdayamadım ve bana ait oluşunu silmiştim zihnimden…
Ona doğru yürümeye başladım.
Yanına geldiğimde bana doğru kafasını çevirmemişti, hiçbir şey umurunda değilmiş gibiydi, benim gibi…
— Ne yapıyorsun bura da? Dedim.
Cevap vermedi ama nefes alışının hızlandığını duyuyordum, gözlerime bakmıştı. Boşluktan daha fazlasıydı eminim.
Yağmur yağmaya başladı, aynı anda kendimizi bırakmıştık o an yer’e. Bir bağ vardı aramızda bunu hissediyordum, yanımda şuan yatan kişinin kendim olduğuna karşı şüphelerim vardı.
Hâlbuki benim gibi bir pisliğin benzeri olabilir miydi? Diye düşünmüştüm.
Karşımda olan kişi, evet…
O günden sonra defalarca kez aynı tepede buluştuk artık bana ait değildi ‘bizim’ sığınağımızdı orası.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BATAKLIK
Teen FictionUmutsuzluğun sınırındaydı, ne yapacağını da kestiremiyordu. Son saatleri diye düşündü eline aldığı sigarasıyla. Gökyüzüne baktı uzunca içindeki çürüklük bedenini sarıyordu yavaşça. Hava kasvetlice hızlandı, gözlerini kapattı ve rahat bıraktı kendin...
