You make a difference (on hold)

onverwacht

"Lisa waar ga je nou heen? We moeten toch echt DIE kant op als je zo graag mee wilt doen" zeg ik geirriteerd. Dan besef ik opeens waar ze heen loopt, de badkamer. "Lies, waarom ga je naar de badkamer?" "nou, ik wil gewoon ervoor zorgen dat ik er op mijn best uit zie als ik dat soort spelletjes ga spelen" zegt ze met een grijns. Ik zucht. We lopen de badkamer binnen en ze laat mijn arm eindelijk los. Ze gaat voor de spiegel staan en bekijkt zichzelf. "Eeeeeefffieeee? Mag ik je makeup even lenen?" zegt ze met een zacht stemmetje. Ze kijkt me vanuit de spiegel aan. Met haar blauwe ogen en midden-lange blonde haren lijkt ze soms net een lief schattig meisje. *pff lief is ze soms zeker niet* denk ik zuchtend. "Tuurlijk Lisa ik ga hem even halen. Wacht even" "dankje poepie! Je bent echt mijn heldin" ze kijkt weer naar zichzelf en begint haar haren te kammen met mijn borstel. Ik loop de badkamer uit en ga richting mijn kamer. Opeens bots ik tegen iemand op. Ik val languit op de grond en kijk omhoog. Voor me staat Dion, de 'stoere' jongen uit de 5e. Ik slik en probeer snel op te staan, maar val weer om als hij me probeert te helpen. *shit eva, waarom moet je jezelf altijd weer voor schut zetten!* "hee, sorry dat ik tegen je aanbotste. Ik lette niet helemaal op" zegt Dion. Ik kijk hem onderzoekend aan. Zoals altijd zitten zijn donkerbruine haren weer perfect. *die besteed zeker veel tijd aan zijn uiterlijk ofzo* "het geeft niet hoor. Het gaat vandaag sowieso weer niet goed zoals gewoonlijk" mompel ik. "Oh bedoel je dat gedoe van Bethany in de bus? En dat je viel?" "hoe weet jij dat nou? Jij was er niet eens bij?! Waarom kan niemand mij een keer gewoon met  rust laten en op zichzelf letten! Is mijn leven zo bijzonder dan?" zegt ik boos terwijl ik snel op sta. Dion kijkt me raar aan. "Nou sorry hoor. Ik kreeg dat net gewoon te horen van  Chris" nu werd ik al helemaal boos "oh je bedoelt mijn o zo goede broer die me helpt als dat soort dingen gebeuren?!" "ik wist niet dat.." "nee bijna niemand weet dat ik zijn zusje ben. Dat doet er nooit toe. Zolang hij maar gewoon mee kan praten over wat voor een sukkel ik ben maakt het hem nooit uit. Nou sorry hoor ik moet nog een paar dingen doen" zeg ik. Ik baal dat ik zo boos deed tegen Dion. Hij kan er ook niks aan doen. Mijn ogen beginnen te tranen en ik slik snel. Ik kijk naar de grond en loop langs hem af naar mijn kamer. "Wat ben jij chagerijnig zeg!" roept hij. En ziet dan de tranen in mijn ogen *fuck wat heb ik gedaan* denkt hij. Als hij haar een kamer in ziet lopen, loopt hij er langzaam naar toe en kijkt om het hoekje. *waar is het? Waar is het?* ik kijk in mijn la en zie een briefje liggen. Ik pak het op en lees het. ' eva, het spijt me dat ik in de bus niks heb gezegt tegen Bethany en dat ik niet voor je opkwam. Het spijt me echt zo zo zo erg en hoop dat je niet boos bent -Je broer' ik leg het briefje neer en ga op mijn bed zitten. Opeens begin ik heel erg te huilen en doe mijn handen in mijn gezicht. Mijn schouder beginnen heel erg te schokken en ik hoor iets mijn kamer in komen. Geschrokken kijk ik op en veeg mijn tranen weg. Als ik zie dat het Dion is schaam ik me heel erg. *lekker dan. Nu krijgt iedereen weer te horen dat ik heb gehuild. Zo een asshole is het wel* Zonder iets te zeggen loopt Dion naar mijn kast en pakt het briefje. Ik zie dat hij het leest en legt het weer neer. Hij draait zich naar me om en komt naast me op de rand van het bed zitten. Hij pakt me schouders vast. "Wat kom je hier doen? Waarom ben je achter me aan gekomen naar mijn kamer?" vraag ik bibberent. "Ik zag dat ik me zoals gewoonlijk weer als een asshole gedroeg en ben achter je aan gegaan omdat ik zag dat je tranen in je ogen had. Toen ik bij je deur kwam zag ik dat je het briefje van Chris pakte en begon te huilen." ik keek hem in zijn lichtbruine ogen aan en besefte dat hij het meende. Een traan stroomde over mijn wang en Dion veegde hem snel weg. Hij keek me recht in mijn ogen aan. "Eva? Want zo heet je toch? Je hebt echt hele mooie bruine ogen" zei hij zachtjes. Met een hand ging hij over mijn lange bruine haren heen en pakte mijn gezicht vast. "Je moet niet meer huilen, je bent nu al mooi, maar als je lacht ben je nog veel mooier" zegt hij lief. Ik glimlachte en zijn gezicht kwam dichterbij. *ownee wat doet hij nu? Wat moet ik doen?* net voordat hij me kuste hoorde ik opeens voetstappen. Snel trok hij zich terug en liet me los. Lisa kwam de kamer in lopen. "Eva waar heb je nou  je makeup? Waar bleef je nou iedereen wacht op ons en ohh.. " ze stopt met praten en kijkt verbaasd naar Dion die snel bij mijn kast was gaan staan. "Wat doe JIJ hier?" zegt ze en keek van mij naar Dion. "Ik uhm.. Wou even vragen over uhm wat er in de bus was gebeurt.. Enzo" zei hij stamelend. Lisa keek hem boos aan. "Dus je komt weer hier om dadelijk over haar te kunnen praten? " "lisa laat hem maar met rust , hij wou net weggaan" zei ik zachtjes. Dion knikte en liep snel mijn kamer uit. "Oke, dus waar lag je makeup tas?" zei Lisa vrolijk en gaf me een knipoog. "Daar" zei ik en wees naar de onderste la van mijn kast. "Dankje poepie! Kom mee we moeten nog veel doen en hebben nog maar 5 minuten!" ze liep snel mijn kamer uit richting de badkamer. Rustig liep ik achter haar aan en dacht over wat er net gebeurd was.

                                                                     -#YOU MAKE A DIFFERENCE#-