ΝΑΥΑΓΙΟ

Αχαρακτήριστος

Αχαρακτήριστος
Μέσα σε στιγμές γεμάτες σαν ένα γεμάτο ποτήρι νερό, έτσι πέρασε το καλοκαίρι αχαρακτήριστα.

Στιγμές που έρχονται και φεύγουν βασισμένες σε γεγονότα, χαραγμένες από δυο μάτια, που μέσα στην αλήθεια τους κρύβουν εγωισμό.

Τι να περιμένεις τον ήλιο ή το φεγγάρι ; τον ουρανό της μέρας ή της νύχτας;
Όλα ίδια κάθε σε στιγμές αχαρακτήριστες...

Μέσα στο μυαλό σου, πάντα θα υπάρχει μια φωνή που θα σου πει ένα Μη ή ένα Γιατί, αυτή την φωνή δεν άκουσα.

Και σαν ξημέρωσε ο ήλιος, και η ζωή όλο κυλούσε, η ημέρα με έκανε βαθιά συνέχεια να αλλάζω και κάθε πίκρα μακριά στο γιαλό, να την πετάξω.

Αχαρακτήριστα και αυτή ήθελε να βοηθήσει, να μην μπει πίκρα στην καρδιά και την ρίζα να σαπίσει.

Μα ήταν πλέον πια αργά και εκεινη πήρε το μάθημα της, πως στης αγάπης την καρδιά για να μπεις θα πρέπει να αντέχεις, της πίκρες και τα βάσανα πάντα να υπομένεις.

Και η καρδιά όμως φωνή και εκείνη έχει, και τότε φώναξε δυνατά, πως δεν αντέχει άλλο, να την κοιτάει και να χτυπά, χωρίς καμία ουσία γιατί είναι τρανή και γλυκιά χωρίς καμία εξουσία.

Εξουσία στα συναισθήματα δεν τα υπομένει, γιατί εκείνη έμαθε με άλλα μάτια να κοιτά, χωρίς εγωισμούς και παραμύθια.

Μάθε στην ζωή να αγαπάς και την καρδιά σου, γιατί γυναίκα να σαγαπά σαν αυτή δύσκολα υπάρχει να σε έχει πάντα και παντού χωρίς να σε ρωτάει και την ζωή και στα προβλήματα να μην την τυραννάει.

Πάνω στο βουνό ανέβηκα να κανονίσω την καρδιά μου να μην σαγαπαει πια όταν είσαι μακρυά μου.

Δ.Κ