Suspense.kth

30 (FİNAL)

  Lise bitti, üniversite başladı ve onun da ilk yılı bitti. Hâlâ ara sıra aklıma geliyorsun. Hâlâ merak ediyorum seni. Ama bir zamanlar hissettiğim heyecanla gelen mide ağrıları artık yok. Ve seninle herhangi bir ilişkimiz olmamasından kaynaklı hiç de üzgün değildim, değilim de.

  Sıradan ve hissiz, bir o kadar da yorucu hayatım devam ediyor.  

  Bazen Jae Rim'den duyup öğrendiğim yaşadığın semtin yakınlarına geldiğimde belki bir gün karşılaşırız diye düşünüyorum.

  Merak etme, uzun zamandır senden hiçbir beklentim yok. Bu yüzden yaşamım yokuş aşağı bazen de yokuş yukarı zorlayarak akışına devam ediyor.

  Sıkılıyorum burada. Lisedeki az çok popülerliğim, etkinliklerdeki aktifliğim, sahip olduğum ve her an yenisini yapabildiğim arkadaş çevrem, sevilmem, öğretmenlerimin de bana değer vermesi... Bunlara burada sahip değilim. Oturduğum semt dolayısıyla her gün gidiş dönüş toplam dört buçuk - beş saatimi yalnız başıma yollarda geçiriyorum. Kimseyle konuşamıyorum, iletişime geçemiyorum.

  Zaten geçen yılın sonlarında baş gösteren Anksiyetem ve yoğun depresyonumu da atlatabilmiş değilim. Bu zamana kadar aldığım hasarı hiç fark etmemiştim.

  Geçen gün bir şarkı keşfettim biliyor musun? Sözlerinde "Bu ilaçları uyumak için alıyorum," diyor şarkıcı. Doğru. Ben de öyle yapıyorum. Dışarıdan son derece normal, neşeli, başarılı gözüküyorum biliyorum ama bazen nefes almak çok zorlaşıyor. Yemek bile yiyemiyorum. Yemek yemenin ne kadar zor olabileceğini biliyor musun? Ben, öğrendim. Hoş bir durum değil. Umarım yaşamazsın. Umarım, kimse yaşamaz.

  Böyle birisi olduğumu hiç tahmin etmezdin değil mi?

  Her neyse bugün bu deftere son kez yazıyorum.

  Liseden, aynı benim gibi sürekli etkinlikten etkinliğe koşan bir çocuk vardı, Yoon Gi. Tanıyorsundur çünkü aynı sınıftaydınız.

  Geçenlerde lisemizle ilgili yeni etkinliklerle ilgili vs. konuşmaya başladık onunla. Kan bağışı projesinden başlayan sohbetimiz aşağı yukarı beş aydır devam ediyor. Çok kafa çocukmuş. İkimiz de birbirimizle bu kadar iyi anlaşabileceğimizi tahmin bile etmemiştik.

  Konuşmalarımızın arasında nerden esti geldi bilmiyorum ama bir şekilde adın geçti. Seni sordum ona. Nasıl birisi olduğunu bir de sana daha yakın olan birisinden duymak istedim. Skandal olayını sordum mesela. Sen, tıpkı tahmin ettiğim gibi öpen değil öpülen kişi olduğunu senin bir şey yapmadığını söylemişsin. Haklı çıktım sanırım, sana inanırken yani. Yoon Gi dedi ki, "İyi çocuktu Taehyung, severdim. Ama kızlara biraz fazla düşkündü.". Şaşırmadım, hele son duyduklarımdan sonra..

  Ha bir şey daha, Yoon Gi geçenlerde benden hoşlandığını söyledi. Ve konuştuğum birkaç kişiden de yine böyle dönütler aldım. İyi kişiler aslında ama ben onlar gibi hissedemiyorum. Elimden bir şey gelmiyor.

  Yaşamaya devam etmekte bile zorlanırken benim için duyguları hissetmek lüks gibi belki de.

  Artık 20 yaşıma geldim ancak kendimi bildim bileli böyleydim. Nedenini sorgulamayı da bıraktım artık çünkü sorularıma cevaplarını verdim. Sırada cevapları kabul etmek var, işte zor bir şey daha!

  Şimdi, dışarı çıkıyor ve gülümsüyorum bir kez daha. Çünkü gülümsemek de olmasa kendimi başka türlü nasıl toparlar nasıl teselli ederim bilemiyorum. Bu yüzden gülümsüyorum, maskem olmasından çekinerek. Fakat bunu da engelleyemedim sanırım. :) 

  Evet, daha önce de söylemiştim ya; bu senin hikayenin sonu. Bu yolla sana vedamı ediyorum. Umursa ya da umursama, ben de seni pek de umursadığımı söyleyemem doğrusu. Buraya tekrar yazmayacağım.

   Hoşçakal,
            Mae Ri :)

- Gerçek hayattan alıntı
yapılmış ve esinlenilmiştir.

   Merhabalaar!! 🙋🏻‍♀️
Buraya kadar okuyarak hikayeme değer verdiğiniz için teşekkür ederim. 🐥

🌻 Mutluluk, sağlık, huzur ve sevdikleriniz daima sizinle olsun.
🌼🌾🌿