Creepypasta (yeni 2) -Askıda-

Hiçbir Şey Aynı Değil...

SLENDER MAN:

Hayat çok farklıydı. Hiçbir şey aynı değildi... Hiçbir şey... Ve bu herkez için geçerkiydi. Temiz havaya ihtiyacım vardı, önce üstümü değiştirmeliydim nede olsa çok uzun zamandır Slender halime geçmemiştim. Hiç ihtiyaç duymamıştım belkide çok kötü bir karar verdiğim içindi. Üstümü değiştirdim, pencereyi açtım ve "Ahh!" Hemen pencereyi kapadım. Doğru kıştaydık, bu zamanlarda çok dalgındım bu çok garipti içinde çok garip bir his vardı ama Adam için olan pişmanlık, üzüntü ve suçluluk hislerinin arkasında... sanki... bu... korku gibiydi. Bi dakka bu imkansızdı hem zaten korkacak bir şey veya kimse yoktu. Zalgo o günden beri hiç baş göstermemişti. Aşağıya indim, herkes yemeğinin başındaydı ama yemeğine dokunmuyordu. Bu olanlar benim suçumdu bunu tahmin etmiştim ama önemsememiştim o anki önceliğim savaşı kazanmak değil dostlarımın güvenliği olsaydı... belkide Har- Adam hala hayatta olabilirdi... bizimle birlikte... mutfağa geçtim jane burdaydı. Krep yapıyordu ama hıçkırık sesi duyuluyordu. Yanına gidip elimi omzuna koydum, bana döndü, birden kafasını göğsüme yasladı ve ağlamaya başladı. Başını okşadım Jane"B-bu onun en s-se-sevdiği y-yemekti..." Dedi Jeff çağırdım onu yukarı götürdü. Kahve mi yaptım ve alıp masaya oturdum "Bakın... artık düzelmemiz lazım bu biz değiliz-" Seth"Çünkü eksiğiz... hepimiz!" Masky"Bu çok tuhaf, sanki daha dün şakalarına maruz kalıyoduk..." Hoddy"Bu çok tuhaf çok garip hissediyorum... ama bununla alakası yok sanki... sanki bir şeyşer olacak ama biz habersisiz." Herkes ona baktı çünkü hepimiz bunu hissediyorduk. Kahvemden bir yudum aldım gün doğumu ağaçların arasından ışığını gösteriyordu. Kafamı ağaçlara doğru çevirdiğimde onu gördüm. Bu... Bu çok korkunçtu! Sanki heryerdeydi! Nereye baksam o ordaydı ama ışınlanma gibi değildi çok garipti... Bi an çok uzun zamandır hissetmediğim bir şey hissettim ama çok güçlü... bu... gerçek korkuydu! Gözlerimi kırptığımda yok oldu. İşte o an anladım ki bu daha başlangıçtı...