Neydim ben? Kimdim?
Neleri sever nelerden nefret ederdim? Neler yaşamıştım, kimleri hayatıma almıştım?
Yoktu hiçbiri, ben yoktum. Fikirlerim, hayallerim hiçbiri yoktu. Anılarım, duygularım nereye kaybolmuştu? Arin'i sevdiğim, Jaehyun'u öptüğüm, Jaemin'in saçlarını taradığım günler nereydi? Zihnimin hangi odasına kilitleyip görmezden geliyordum hepsini? Hangi karanlık kuyuya düşmüştümde kimse tutup kolumdan çıkaramıyordu beni?
Sorulardan başka hiçbir şeyim yoktu. Jaehyun'u ilk nerede öptüğümü, ilk kez nasıl birbirimize karıştığımızı, beyaz teninin ilk kez ne zaman kar gibi üzerimi örttüğünü bilmiyordum. Arin'in ilk kelimesinin ne olduğunu, ilk kez ne zaman kucağımda huzurla uyuduğunu hatırlamıyordum. Jaemin'in o anlattığı anılarındaki ben olamıyordum yeniden. Rehber öğretmen Kim Doyoung olamıyordum.
Birçok tercih yapmıştım vakti zamanında. Bir meslek sahibi olmak, evlenmek, baba olmak ve daha nicesi. Yine olsa yine aynı şeyleri mi seçerdim bilemiyordum. Zihnimdeki belkide en büyük soru işareti bu. Onları yeniden önceki durumumuzdan dolayı mı kabulleniyordum yoksa şimdiki isteğim doğrultusunda mı oluyordu bunu da bilmiyorum. Jaehyun'u eşim olduğundan mı öpüyordum onu yoksa ona yeniden kapıldığım için mi bilemiyorum. Saatlerce bunları düşünüyorum. Jaehyun işe gidiyor, Arin okula. Ben salondaki koltuğa oturup onlar yeniden gelene kadar bunu tartıyorum zihnimde. Bana asla detaylı anlatmadıkları o kazayı kafamda oynatıp duruyorum. Her seferinde bir ayrıntı değişiyor, sonuç yine aynı yere çıkıyor. Buradayım, Jaehyun'la olan yatağımda. Sıcaklığında kendimi kaybetmişim, iri kolları karnımın hemen üzerinde. Öylesine huzurla uyuyor ki belkide diyorum alakası yok, yine düştüm ben bu çocuğa. Avuçlarım yine yaralar doldu, çokçada yorulmuşum.
Sanırım yıllarca kendime korkunun en büyüğü olarak gördüğüm aşık olmak böyle bir şey, çok can yakıyor çok arada bırakıyor. En başından beri diyorum ya Jaehyun'la olurda yine biz olamazsakta her şey Arin için. En çok buna değer.
Jaehyun'a aşık mıyım yemin ederim bilmiyorum. Onu çok istiyorum, öpmek, sevmek ve daha nicesi. Bu ufak bir dürtü olarak kolayca açıklayamacağım bir şey. Oturayım sonuna gidene kadar bazen onu izleyim istiyorum. Belkide sadece hoşlantıdır bunlar diye düşünüyorum, aşık olmak için daha çok baştayım. İnanın çoğunlukla ben bile ne düşündüğümü bilmiyorum. Tek bildiğim buradayım. Çalmaya başlayan alarmla yavaşça uyanan, ben uyanmayım diye alarmı kapatan o çocuğun kollarının arasındayım. Uyanmak için yatağın köşesinde otururken o, soğuktan irkilen bedenimle ben buradayım işte. Kendimi bildim bileli birine bağlı-muhtaç olmak beni çıldırtırken ben Jaehyun'a muhtacım. Ondan başka kimim var? Bu yaralı beni ondan başka kim sarar? Kim bana tahammül eder ondan başka? Yok. Öğrenmedim öyle birini. Gözümü bir kez açtığımda annem vardı hemen başucumda. Eşini yeni kaybetmiş o yaralı kadın vardı. İkinciye açtığımda Jaehyun vardı. Ne tesadüfki o da eşini kaybetmişti. Eski Doyoung olamayabilirdim ben, bunu Jaehyun adından daha iyi biliyordu. Yinede bir umut sarıyordu beni.
Bazen ona aşık olmaktan başka bir yolum yok diye düşünmeden edemiyordum. Kaçınılmazdı bu sahiden. Gülümsemesi, ince düşünmesi, kibarlığı ve daha nice güzel huyu.
Jaehyun'dan kaçamazdınız dostlarım. Onun güzel sesinden, dolu gözlerini gördüğünüzde yüreğinize oturan ağırlıktan kaçamazdınız. Bende kaçamıyordum, kendimi her seferinde ona teslim ederken buluyordum. Bunun henüz iyi mi kötü mü olduğuna karar verememiştim.
"Çoraplarını giydin mi güzelim?" Zihnimde binbir oyun oynanırken duyduğum sesle hafifçe irkildim. Oyunlar sonlanırken karanlıktan başka bir şey göremedim. Suratıma ufacık düşen ışık süzmesinden başka bir şey yoktu. Sadece iki saniyeliğine düşünmeyi kessem uyuyakalacağıma emindim.
"Giyindim baba, bunu koyar mısın?" Ufak tefek duyduğum ayak sesleriyle gözlerimi araladığımda birkaç saniye bir şey göremedim. Görüş açıma önce komodinin üzerindeki ufak çerçeve girdi. Birkaç saniye gözlerim kapanmakla kapanmamak arasında giderken bir anda yere bir şey düştü. Yattığım yerde hafifçe doğruluğumda bana çevirilmiş iki çift ürkek göz görmek sabah sabah uyku sersemliğiyle gülümsetmişti.
