Dear Journal

~ Πρώτη Σεπτεμβρίου ~

Thursday, September 1

Η ημερομηνία που αναγράφεται στο κινητό μου άλλαξε πλέον μιας και η ώρα πέρασε τις δώδεκα το βράδυ.

Άλλο ένα καλοκαίρι τελείωσε.

Με τις όμορφες και τις άσχημες στιγμές του.

Φέτος κυριάρχησαν οι όμορφες, ευτυχώς.

Μέτα από τον δύσκολο χειμώνα ένα ανάλαφρο καλοκαίρι ήταν αυτό που χρειαζόμουν.

Χωρίς έννοιες, έστω για λίγο.

Η καλύτερη περίοδος ξεκίνησε στις 18 Ιουνίου και τελείωσε την ίδια μέρα τον επόμενο μήνα.

Ένας μήνας που περίμενα όλη την χρόνια να ζήσω.

Και δεν θα άλλαζα τίποτα.

Χαμογέλασα στην υπενθύμιση όλων αυτών των αναμνήσεων.

Αναμνήσεις που έχουν καταγραφεί καλά στο μυαλό μου και θα γίνουν ιστορίες για να λέμε μεταξύ μας γελώντας και όσο μεγαλώνουμε οι ιστορίες θα πολλαπλασιάζονται.

Θα μπορούσαν ακόμη κι να γίνουν έμπνευση για ιστορίες σε βιβλία, έτσι δεν θα ξεχαστούν και πολλοί άλλοι θα μάθουν για τις περιπέτειες μας.

Έβαλα τα χέρια μου στο κεφάλι μου και έκλεισα τα μάτια μου.

Θα διαλέξω μια για να την διηγηθώ.

Πολύ δύσκολο, όλες οι στιγμές είχα την δική τους ομορφιά.

Μα αν έπρεπε να διαλέξω μια, σίγουρα θα ήταν αυτή.

Περπατούσαμε μέχρι ένα μέρος μακριά το χωριό.

Η μεγάλη παρέα των είκοσι ατόμων.

Σκορπισμένοι στον δρόμο, άλλοι πιο μπροστά κι άλλοι πιο πίσω, όλοι όμως με τον ίδιο προορισμό.

Μία στροφή που οδηγεί στον δρόμο για τα επόμενα χωριά.

Οι βράχοι που έχουν πέσει λόγω σεισμών και κατολισθήσεων δημιουργούν κάποια υποτιθέμενα καθίσματα στα οποία περνάμε τις περισσότερες βραδινές ώρες.

Γέλια, φωνές και αστεία καθόλη την διάρκεια της μικρής μας διαδρομής.

Το φεγγάρι είχε κρυφτεί πίσω από τις βουνοκορφές.

Ο μόνος μας φωτισμός ήταν τα αστέρια που είχαν γεμίσει τον ουρανό.

Σαν να ήταν ολόκληρος ο γαλαξίας πάνω μας!

Με το κινητό ενός φίλου μου βλέπαμε τα αστέρια και μαθαίναμε τα ονόματά τους.